Vikan - 10.11.1988, Síða 29

Ég byrjaði með nokkuð sem aldrei hafði verið gert hér áður, en það var að gera út-
litsteikningu að hverju blaði.
„Setti fyrir sig hvað
íjósmyndarinn væri ljótur“
Gísli Sigurðsson, listmálari og
ritstjóri Lesbókar Morgun-
blaðsins, var ritstjóri Vikunnar
á árunum 1959—1967.
„Ég var blaðamaður á tímaritinu Sam-
vinnunni er þáverandi eigandi Vikunnar,
Hilmar A. Kristjánsson, hringdi og bauð
mér starf því hann væri búinn að reka rit-
stjóra sinn, Jökul Jakobsson. Og þar eð
mér hafði alltaf þótt ósköp og skelfmg
leiðinlegt að skrifa um blessuð kaupfélög-
in, sló ég til. Ritstjórnarskrifstofan var
agnarlítil kompa í Steindórsprenti við
Tjarnargötu en árið eftir var flutt í betra
húsnæði í Skipholti 35. Þarna voru fyrir
blaðamennirnir Bragi Kristjónsson, sem
nú er fornbókasali, og Jónas Jónasson, sá
kunni útvarpsmaður, og ásamt þeim hófst
ég strax handa við að breyta Vikunni og
gera hana ögn fjörugri. Ég byrjaði líka með
nokkuð sem aldrei hafði verið gert hér-
lendis, en það var að gera útlitsteikningu
að hverju blaði. Áður hafði efninu ein-
hvern veginn verið sullað saman í prent-
smiðjunni. Einnig gerði ég töluvert að því
að handskrifa fyrirsagnir því fyrirsagnaletr-
ið var svo óskaplega fátæklegt. En nokkr-
um árum síðar var ráðinn sérstakur útlits-
teiknari. Snorri Sveinn, nú hjá Sjónvarp-
inu, var lengst í því starfi, og þá komst
meiri festa á útlit blaðsins.
Menn upptendruðust af
áhuga og bjartsýni
Hilmar var að mörgu leyti merkilegur
útgefandi, hann hafði þann sjaldgæfa hæfl-
leika að geta kveikt í mönnum þannig að
þeir upptendruðust af áhuga og bjartsýni.
Á Vikunni var því mjög samheldinn og
skemmtilegur hópur. Fljótlega kom til
starfa Ólafur nokkur Gaukur hljóðfæraleik-
ari og er hann einhver albesti maður sem
ég hef unnið með; hann var svo frjór og
hugmyndaríkur. Þá kom nokkru síðar
Sigurður Hreiðar, sem varð mín hægri
hönd lengi vel og seinna ritstjóri. Þar að
auki var ég með marga hörkugóða lausa-
menn til að skrifa bitastæðar greinar um
landsins gagn og nauðsynjar. Helgi Sæ-
mundsson var með fastar greinar sem beð-
ið var eftir með óþreyju, Stefán Jónsson
fréttamaður skrifaði töluvert mikið og
meira að segja fékk ég Matthías Jóhannes-
sen, ritstjóra Morgunblaðsins, til að skrifa
samtalsþætti við Þórberg Þórðarson.
Framhaldssögurnar urðu að
vera — þá frekar tvær en ein
Vikan átti ekki í harðri samkeppni á
þessum árum því Fálkinn, sem var eina
tímarit sömu tegundar, var með fremur
litlu lífsmarki. Samt háði peningaleysi
starfseminni, að minnsta kosti lengst fram-
an af. Árið 1960 var upplag blaðsins um
tíu þúsund en sex eða sjö árum síðar var
það komið uipp í sautján þúsund og er það
líklega það hæsta sem Vikan hefúr komist
í. Trúlega voru ástæðurnar fyrir þessari
aukningu meðal annars þær að samkeppni
við önnur vikublöð var lítil, sjónvarpið
ekki komið til sögunnar og svo það að Vik-
an hafl bara verið glettilega gott blað. Auk
margra góðra greina var framhaldssaga
nokkuð sem varð að vera í hverju blaði og
þá ffekar tvær en ein. Oft náðum við í
ágætar sögur eins og Bond sögurnar og
maraþonsöguna Angelique, sem varð
óskaplega vinsæl og gekk alveg endalaust.
Pósturinn fékk gífurlegan fjölda bréfa um
ástarsorgir og önnur vandræði, sem Loftur
heitinn Guðmundsson rithöfúndur sá um
að svara, en annars skrifaði hann ýmsar
fræðilegar greinar um innlend efúi. Stund-
um vorum við með skemmtilegt sprell;
gerðum meðal annars svolítið at í
menningunni, athuguðum hvað við kæm-
umst upp með að brjóta af okkur í umferð-
inni og könnuðum viðbrögð fólks við ýms-
um hlutum.
Uppgötvuðum Maríu
Guðmundsdóttur
fegruðardrottningu
Á mínum fyrstu ritstjórnarárum gerðist
Vikan aðili að Fegurðarsamkeppni íslands,
ásamt Einari Jónssyni, en þá þótti ekki
lengur við hæfi að láta kvenfólkið norpa á
pallinum úti í Vatnsmýri. Vegna þess hve
illa gekk að finna stúlkur í keppnina fýrst
um sinn, fórum við Vikumenn að sækja
skemmtistaðina í þeim tilgangi að leita að
stúlkum í keppnina. í einni slíkri ferð
sáum við stúlku sem hafði eitthvað alveg
sérstakt til að bera og eftir að hafa horft á
hana í laumi nokkra stund tókum við í
okkur kjark og bárum upp erindið. Þessi
stúlka var María Guðmundsdóttir, sem síð-
an hefúr ffæg orðið. Fegurðarsamkeppnin
varð mjög vinsælt efni og margar stúlkurn-
ar áttu eftir að gera það gott erlendis.
Þegar Vikan varð tuttugu og fimm ára,
árið 1963, var að sjálfsögðu gefið út vand-
að afmælisblað. Þar var meðal efnis annáll
Vikunnar og afar athyglisverð grein um líf-
ið á íslandi eftir tuttugu og fimm ár - eða
Frh. á bls. 65
25. tbl. 1988 VIKAN 29