Vikan - 26.01.1989, Blaðsíða 26

Fróðleg ferðasaga íslenskrar fjölskyldu:
TEXTI: JÓN KR. GUNNARSSON
UÓSM.: PAMELA MORRISON O.FL.
Flestir eru haldnir mikilli ferða-
löngun og þeir eru margir sem
láta draumana rætast. Þó að ís-
lendingar ferðist þjóða mest þá er
það svo að stærstu hóparnir fara til sömu
landanna aftur og aftur þar sem hótel eru
góð og skemmtanalíflð hefur upp á lysti-
semdir að bjóða.
Þó eru margar undantekningar ífá
þessu. Aðrir sækja heim lönd sem ekki
eru hefðbundnar ferðamannaslóðir. Sumir
fara af forvitni og ffóðleiksfysn en aðrir
vegna starfa. það er ætíð forvitnilegt að
fræðast um fjariægar þjóðir sem lifa við allt
aðrar aðstæður en við þekkjum. Þar er
húsakostur aliur annar, klæðaburður og
matargerð og ekki síst trúarbrögðin sem
eru okkur framandi. Enda hugsar þetta
fólk jafhvel allt öðruvísi og gerir aðrar
kröfúr til lífsins. Fátæktin er víða yfirþyfm-
andi.
Pameia Morrison hefur ásamt eigin-
manni og tveimur dætrum dvalið í þremur
löndum, Nígeríu, írak og Egyptalandi, um
skeið. Eiginmaðurinn er Magnús ísfeld
Magnússon en hann er tækniffæðingur.
Dæturnar eru tvær, Bryndís sem nú er 22
ára og Ásta Rós sem nú 14 ára. Þær dvöldu
meira og minna með foreldrunum.
— Pamela Morrison, nafn þitt er okkur
ffamandi eins og löndin sem þú hefur
heimsótt. Þó ertu rammíslensk, er það
ekki?
— Ég er í rauninni hálfur íslendingur.
Faðir minn var Englendingur. Ég er fáedd á
stríðsárunum 1942. En ég er fædd og upp-
alin á íslandi og tel mig því íslending. Já,
við vorum fyrst í Nígeríu. Eiginmaður
minn fór að starfa þar fyrir íslenskt fyrir-
tæki, byggingafyrirtækið Scanhouse. Það
var á árinu 1978. Maðurinn minn var sam-
fleytt úti en ég fór þangað tvisvar, var í 5
vikur í fyrra skiptið en var þar svo um
kyrrt í fjóra mánuði í síðara skiptið.
Það er mikil fátækt í Nígeríu
— Hvemig kom Nígería þér fyrir sjónir?
— Fátæktin er mjög áberandi, mjög mikil
fátækt og húsin sem flest af fólkinu býr í
myndum við ekki telja mannabústaði. Ég
efást um að í mörgum tilfellum myndum
við hafa húsdýr í slíkum húsum.
Það var margt sem kom manni ffamandi
fýrir sjónir. Við fórum offast á ströndina á
sunnudögum. Við sáum í fjarska gálga með
fjórum snörum. Þama fór ffam opinber af-
taka á hverjum sunnudegi og maður gat
bara gengið þarna yflr um og horft á ef
maður vildi. Það var að minnsta kosti hægt
að horfa á þetta þó sjálft aftökusvæðið væri
girt af. En þetta var nokkuð sem maður
kærði sig ekki um að horfa á.
Mannslífin eru lítils metin. Við sáum eitt
sinn að það hafði verið ekið á konu. Hún
slasaðist mikið og var í tvo daga að veslast
upp. Það var svona smám saman að draga
af henni þar til hún dó. Þetta finnst manni
auðvitað alveg hræðilegt. Það er engan
veginn vogandi fýrir útlendinga að blanda
sér í gerðir fólksins þama. En manni fannst
hræðilegt að enginn skyldi koma til
hjálpar. Það virðast allir eiga nóg með
sjálfa sig. Ef eitthvað kemur fyrir þá er því
ýtt til hliðar hvort sem það em menn eða
dýr. Lítilsvirðingin fyrir lífinu kemur okk-
ur auðvitað framandi fyrir sjónir og snertir
okkur.
Þetta blandast kannski að nokkm trúar-
brögðunum. Fólk trúir að dauðinn sé ekki
endalok því andinn flýgur úr líkamanum
við dauðann. Dauðinn kann því að vera
einhverjum af þessu sárafatæka fólki viss
lausn.
Trúarbröðgin eru
einhverskonar Kristni
— En hver em trúarbrögðin?
— Kristindómur á það að heita, ein-
hvers konar kristni. Annars er fátæktin svo
mikil og almenn að hugsunin byggist mest
26 VIKAN 2. TBL. 1989