Vikan - 26.01.1989, Blaðsíða 44

I MIÐRI VIKU
vÉg vissi alltaf að
ég ætti tvíbura"
Andrea: „Ég unni
tvíburasystur
minni mjög mikið
og þó vissi ég að
ef til vill fyndi ég
hana ekki. Hún vissi
ekki einu sinni að
ég var til. Það varð
mitt helsta takmark
í lífinu að hafa upp
á henni."
Barbara: „Ég
óskaði þess alltaf
að ég œtti systkini
þegar ég var að
alast upp. Ég held
að ég hafi
ósjálfrátt verið að
leita að einhverjum
- einhvers staðar.
Mér fannst ég
aldrei vera
fullkomin
manneskja, en ég
vissi ekki hvers
vegna."
KRISTINN JÓNSSON ÞÝDDI
Saga Andreu:
Jafnvel sem barn í Stuttgart, Vestur-
Þýskalandi, þar sem ég fxddist, vissi ég að
einhvers staðar í heiminum átti ég tvíbura-
systur sem var eins og ég. En sennilega
vissi hún ekki að ég var til. Rösklega ári
eftir að við fæddumst 3. desember 1954,
skildu foreldrar mínir og við tvær kom-
umst í umsjá ömmu minnar. Pví miður var
hún ekki heilsuhraust og þetta virðist hafa
verið of erfitt fyrir hana. Okkur var því stí-
að í sundur nokkrum mánuðum síðar. Ég
var áfram hjá ömmu. Tvíburasystir mín,
Sybil Birgitt, var ættleidd af þýskættuðum
amerískum hermanni, sem gengdi her-
þjónustu í Þýskalandi á þessum tíma, og
konu hans. Þau breyttu nafhi systur minn-
ar og kölluðu hana Barböru. Seinna fluttu
þau aftur til Bandaríkjanna og sambandið
við okkur rofnaði.
Amma mín, sem saknaði Sybil Birgitt,
rifjaði oft upp minningar um hana og setti
upp mynd, í gamaldags ramma, af okkur
systrunum sem börnum svo allir gætu séð.
Það var þessi ljósmynd sem varð til þess
að ég gleymdi ekki systur minni.
Skömmu eftir að fyrsta barnið mitt Dan-
íel, fæddist árið 1977, dóu bæði föður- og
móðurforeldrar mínir. Mér fannst sem ég
hefði verið svipt fjölskyldu minni og þráði
nú enn meir en áður að sjá tvíburasystur
mína. Ég unni Sybil svo mjög, samt vissi ég
að ef til vill fyndi ég hana aldrei. Eigin-
maður minn skildi hvernig mér leið. Hvött
af honum, varð það mitt æðsta takmark í
lífinu að hafa upp á Sybil.
Vikur, mánuðir, ár liðu og ég var orðin
þekkt persóna hjá bandaríska ræðis-
manninum og Rauða krossinum, jafnvel
þótt ekkert virtist miða í Ieitinni að dval-
arstað Sybil. En ég neitaði að gefast upp.
Fimm árum síðar bar þrautseigja mín
árangur. Mér tókst loksins að komast yfir
affit af ættleiðingarskjölunum og öðrum
pappírum, sem sýndu að John Hampel og
kona hans, Elfriede, voru kjörforeldrar
tvíburasystur minnar. Heimilisfang þeirra
var sagt vera Uniondale, New York.
12. júní árið 1982 skrifaði ég fyrsta bréf-
ið af mörgum til skrifstofú borgarstjórans í
Uniondale. Seinna komst ég að því að þar
var enginn borgarstjóri. Bréfin mín voru
send áfram til Thomas S. Gulotta, bæjar-
stjórans í Hempstead í Uniondale. Hr. Gu-
lotta og starfsmönnum hans, í samvinnu
við lögregluna, tókst að hafa upp á John
Hampel í Stanhope, New Jersey og sendu
honum afrit af bréfi mínu.
Ég fékk orðsendingu frá John Hampel
þess efinis að hann hefði fengið bréf mitt
en að hann neitaði að gefa upp hvar systir
i
44 VIKAN 2. TBL. 1989