Vikan - 26.01.1989, Blaðsíða 49

Eiginmaður hennar hafði lært af reynsl-
unni að trúa frásögnum hennar svona rétt
mátulega. Þannig að þegar hún fór að segja
honum einhverja langloku um bílslys sem
hún hefði lent í áður en þau giftust, þar
sem hún hefði keyrt yflr barn, og móðir
barnsins hótað henni öllu illu... Jæja,
Rhodes hafði bara ekki tekið neitt mark á
þessu. Og jafhvel þótt hann hefði sjálfúr
lesið þessi samhengislausu hótunarbréf þá
hafði hann grunað hana um að skrifa þau
sjálfl
Hún hafði víst samið eitthvað þessu
líkt áður og oftar en einu sinni. Hún var
ákaflega taugaveikluð og æst kona, sjúk-
Iega í þörf fyrir tilbreytingu í líflnu. (Eftir
viðfangsefhi bókar herra Rhodes að dæma
var ég helst þeirrar skoðunar að ... Nei, ég
segi ekki skoðanir mínar hér og nú.)
Aftur á móti kom þessi manngerð mér
ekkert á óvart. Þvert á móti — það er kona
með þessu sama marki brennd hér í þorp-
inu!
Hættan hvað þetta varðar hjá þessu fólki
er sú, að þegar að því kemur að alvarlegir
atburðir eiga sér stað, þá trúir þeim
enginn!
Mér fannst að um eitthvað þess háttar
gæti verið að ræða í þessu tilfelli. Lögregl-
an hélt að Rhodes væri að búa þetta allt til
í þeim tilgangi að láta gruninn falla á ein-
hverja óþekkta persónu og forða sér þann-
ig frá hengingu!
Ég spurði þá hvort einhverjar einhleyp-
ar konur hefðu verið gestir á hótelinu á
þessum tíma. Það kom á daginn að þær
voru tvær!
Önnur var ungfrú Carruthers, hesta-
kona af aðalsættum, sem sleppti að bera
ffarn „g“ þegar hún talaði. Hún var pipar-
mey. Hin var ekkja, ffú Granby að nafhi, en
hún hafði búið um langt skeið á Indlandi.
Petherick sagði að hvorug þeirra hefði
verið nálægt morðstaðnum, enginn hefði
séð þær svo ekkert benti til þess að þær
væru á neinn hátt við málið riðnar.
Ég bað hann um að gefa mér lýsingu á
þeim. Hann sagði mér að ffú Granby væri
með upplitað rautt hár, illa tilhaff, væri föl
ásýndum og á fimmtugsaldri. Fatnaður
hennar væri mjög litskrúðugur þar sem
hún klæddist nær eingöngu indversku
silki.
Hann Iýsti Ungfrú Carruthers sem karl-
mannlegri í útliti, stuttklipptri, með ein-
glyrni og væri hún á fertugsaldri. Hún
klæddist ekki öðru en karlmannlegum
ullarjökkum og þykkum pilsum.
„Það er nú verra,“ sagði ég. „Þetta er
erfitt."
Petherick horfði á mig spurnaraugum,
en ég vildi ekki tjá mig um málið að svo
stöddu. Ég bað þá um að segja mér hvað
Sir Malcome hefði til málanna að leggja.
Sir Malcome ætlaði að Ieggja málið út
sem sjálfsmorð!
Petherick sagði að það væri fráleitt, því
læknisfræðilega séð kæmi það ekki til
greina sem dánarorsök! Eins hefðu engin
fingraför fundist á morðvopninu. En Sir
Malcome hélt því ffam að það skipti engu
máli, það væri hægt að fá ffam læknisfræði-
legt áiit til þess að sýna ffam á að það væri
ekki útilokað. Sama gilti um fingraför, full-
gildar skýringar væri hægt að finna á því
hvers vegna þau fýndust ekki á morðvopn-
inu!
Ég spurði herra Rhodes um hans álit.
Hann sagðist telja flesta lækna meira eða
minna ruglaða. „Ég get alls ekki fallist á þá
skoðun að kona mín hafi ffamið
sjálfsmorð. Það hefði verið svo ólíkt
henni,“ sagði hann.
Ég trúði honum. Fólk af þessari mann-
gerð fremur sjaldan sjálfsmorð, til þess er
það of eigingjarnt og sjálfselskt!
Ég hugsaði mig um smástund og spurði
síðan hvort hurðin á herbergi frú Rhodes
opnaðist beint út á ganginn. Rhodes svar-
aði því neitandi, það væri smá gangur
þarna á milli með tveim hurðum. Önnur
væri að baðherbergi og hin að salerni. Og
svo hurðin út á ganginn, en hún hefði ver-
ið læst.
Þetta er
auðveldasta mál í
heimi," sagði fröken
Marple.
Hún var myrt af
einhverjum sem
enginn sá koma
eða fara!
„Ef þetta er rétt,“ sagði ég, „þá virðist
mér þetta vera ákaflega einfalt mál.“
Og það var rétt! Ykkur að segja var þetta
mjög auðvelt mál, það auðveldasta í
heimi! Og samt virtist enginn hafa komið
auga á það!
Þeir störðu báðir á mig á þann hátt að
ég fór hjá mér.
„Það gæti hugsast," sagði Rhodes, „að
ungfrú Marple hafi ekki skilið til hlítar
erfiðleikana samfara þessu máli.“
,Jú,“ sagði ég, „ég skil. Ég held að ég
skilji þá mjög vel. Hér er um fernt að ræða.
Annaðhvort var ffú Rhodes myrt af eigin-
manni sínum eða þernunni eða að hún
framdi sjálfsmorð, svo gæti það líka verið
að hún hafi verið myrt af einhverjum sem
enginn sá koma eða fara.“
„Það er útilokað," hrópaði Rhodes. „Það
hefði enginn komist inn og gengið í gegn-
um herbergið mitt án þess að ég yrði þess
var. Og þó að einhver hefði komist inn í
herbergi konu minnar án þess að rafvirk-
inn sæi til hans, hvernig í fjandanum hefði
hann átt að komast út þegar hurðin var
læst og öryggiskeðjan á líka?“
Petherick leit á mig og sagði spyrjandi:
,Jæja, ungffú Marple?"
„Mig langar til að spyrja ykkur báða
einnar spurningar," sagði ég. „Herra
Rhodes, hvernig leit þernan út?“
Hann var ekki viss. „Hún var frekar há,“
hélt hann. Ekki mundi hann hvort hún var
ljós eða dökk yfirlitum!
Ég snéri mér að Petherick og spurði
hann sömu spurningar.
Hann sagði aftur á móti að hún væri
meðalmanneskja á hæð, með skolleitt hár,
blá augu og frekar rjóð í andliti.
Rhodes horfði fullur aðdáunar á Pether-
ick og sagði: ,Ja, hérna, þú ert miklu eftir-
tektarsamari en ég!“
Ég var ekki á sama máli. Ég spurði síðan
Rhodes hvernig þernan mín liti út. Hann
hafði ekkert tekið eftir henni og nú brá
svo við að Petherick gat ekki líst henni
heldur!
„Skiljið þið ekki hvað þetta þýðir?“ sagði
ég þá. „Þið komið hingað annars hugar,
uppteknir af ykkar eigin málum, og konan
sem opnar fyrir ykkur, vísar ykkur til stofú,
ber ffam veitingar og fer út... er bara
þerna! Þetta gerðist hjá herra Rhodes á
hótelinu. Hann sá „þernu". Hann sá búning
hennar og svuntu, hann var niðursokkinn í
vinnu sína. En Petherick yfirheyrði þern-
una á hótelinu og sá hana þannig sem ein-
stakling! Það var þessi staðreynd sem
morðinginn notferði sér.“
Þar sem ekki leit út fyrir að þeir skildu
enn hvað ég var að fara útskýrði ég þetta
nánar fyrir þeim.
„Álit mitt,“ sagði ég, „er þetta. Svona
held ég að liggi í málinu: Þernan kom inn
með hitabrúsann í gegnum dyr A, gekk
ffamhjá Rhodes, þar sem hann sat við
skriftir, og fór inn í herbergi konu hans.
Hún vildi ekki ónáða herra Rhodes frekar
og fór því út í gegnum Iitlu forstofuna og
út á ganginn í gegnum hurð B. X, sem ég
ætla nú að kalla morðingjann, kom inn um
dyr B á meðan þernan var inn í herbergi
frú Rhodes, faldi sig á salerninu þangað til
þernan var farin út og fór þá inn í herbergi
ffú Rhodes, tók hnífinn (sem frú Rhodes
lét alltaf liggja á snyrtiborðinu sínu, ef
marka má frásögn herra Rhodes, og gæti
hafa vakið athygli morðingjans sem hefur
án efa rannsakað allar aðstæður gaumgæfi-
lega fýrirfram!), stakk konuna í hjartastað,
þurrkaði síðan fingraförin af hnífnum,
læsti hurð B og setti öryggiskeðjuna á og
fór svo út í gegnum herbergið þar sem
herra Rhodes var að vinna og í gegnum
hurð A út á ganginn!"
„En ég hefði tekið eftir henni!" hrópaði
Rhodes. „Rafvirkinn hefði séð hana fara
inn!“
„Nei, sagði ég, „þar hefur þú rangt fýrir
þér! Þú mundir ekki hafa tekið eftir henni
- sást hana ekki — því að hún var klædd
sem þerna.“
Ég leyfði þeim að melta þetta smástund
áður en ég hélt áffam. „Þú varst svo niður-
sokkinn í vinnu þína að þú sást aðeins út-
undan þér þernu koma inn, fara inn í her-
bergið til konu þinnar með hitabrúsa,
2.1bl. 1989 VIKAN 49