Vikan - 26.01.1989, Blaðsíða 48

þorp í svona 20 kílómetra fjarlægð héðan.
Ég er hrædd um að ég hafi ekki veitt þessu
ncina athygli þar sem þetta átti sér stað á
sama tíma og hneykslið varð í sambandi
við hjúkrunarfræðinginn okkar. Og þar
sem það átti sér stað í þorpinu okkar þá er
ég hrædd um að utanaðkomandi fréttir,
eins og jarðskjálftarnir í Indlandi og morð
í Barnchester, hafi fallið í skuggann af okk-
ar eigin stórmáli! Ég er hrædd um að þann-
ig sé þetta í flestum smáþorpum. En samt
er eins og mig minni að ég hafl lesið um
þetta í blöðunum, að kona hefði verið
stungin til bana á hóteli. Og nú leit út fyrir
að þessi kona hafi ekki aðeins verið eigin-
kona herra Rhodes heldur var hann líka
grunaður um að hafa myrt hana!
Allt þetta útskýrði Petherick vandlega
fyrir mér. Hann sagði meðal annars að
þótt rétturinn hefði kveðið upp þann dóm
að um morð væri að ræða, þá hefði sá
dómur einnig kveðið svo á að morðinginn
væri óþekktur aðili.
En þrátt fyrir það bjóst Rhodes við því
að hann yrði handtekinn á hverri
stundu og hefði því leitað á náðir herra
Pethericks og falið honum að annast málið
fyrir sig.
Petherick sagði mér þá að hann hefði,
þennan sama eftirmiðdag, ráðgast við hinn
fræga sakamálalögfræðing Sir Malcome
Olde hæstaréttarlögmann og hefði hann
fallist á að verja Rhodes, ef til þess kæmi.
Einnig væri Sir Malcome þegar farinn að
gera ráðstafanir um það hvernig best væri
að haga þeirri vörn.
„Sir Malcome er ungur maður,“ sagði
Petherick, „vel lesinn í lögum og notar
eigin aðferðir til varnar sakborningum.
Hann hefur nú þegar viðrað við mig hug-
myndir sínar í vörn þessa máls en þær eiga
ekki upp á pallborðið hjá mér. Þú hlýtur að
sjá,“ sagði hann, „að þessar hugmyndir
innihalda meðferð hins sérhæfða manns,
sem mér finnst ákaflega vafasöm í þessu
tilfelli, reyndar aðeins til þess fallin að fá
sakborninginn látinn lausan, en hefúr ekk-
ert með það atriði málsins að gera, sem
mér finnst vera höfuðatriði, en það er auð-
vitað hver sé sannleikurinn í málinu. Hvað
gerðist í rauninni?"
Síðan fór hann að hrósa mér, segja
fallega hluti um hina skíru dómgreind
mína og hversu víðtæk þekking mín á
mannlegu eðli væri. Þvínæst rifjaði hann
upp nokkur mál, sem honum voru kunnug
í þessu sambandi, máli sínu til stuðnings.
Hann bað síðan leyfis að fá að segja
mér sögu þessa máls, í þeirri von að það
mætti hjálpa mér til að komast að ein-
hverri niðurstöðu, eða bara til þess að vita
hvort ég hefði eitthvað til málanna að
leggja sem gæti orðið að gagni.
Af augnaráði herra Rhodes gat ég dregið
þá ályktun að hann hefði litla trú á hæfi-
leikum minum, en Petherick lét sem hann
tæki ekkert eftir því og hélt ótrauður
áfram að segja mér staðreyndir málsins
um atburði næturinnar þann áttunda mars.
Rhodes hjónin voru stödd á Crown
hótelinu í Barnchester. Frú Rhodes var, að
mér skildist af varkárum orðum Pether-
icks, dálítið taugaveikluð kona og
hafði farið snemma að sofa þetta kvöld,
strax eftir kvöldmatinn. Hjónin höfðu til
48 VIKAN 2. TBL.1989
umráða samliggjandi herbergi. Herra
Rhodes var að skrifa bók, ákaflega þýðing-
armikla skildist mér, um tinnusteina í forn-
öld og var við vinnu sína í herbergi sínu.
Klukkan 11 hætti hann að skrifa, tók sam-
an pappíra sína og fór að búa sig undir
svefninn. En áður en hann fór að sofa leit
hann inn í herbergi konu sinnar til þess að
fúllvissa sig um að hún væri sofandi og
þarfnaðist einskis.
En þá sá hann, sér til mikillar skelfingar,
að ljós var í herberginu og kona hans lá í
rúminu stungin hnífi í hjartastað! Hún
hafði verið látin í klukkustund — jafnvel
lengur.
Eftirfarandi eru staðreyndirnar, eins og
þær lágu fýrir:
Það lágu dyr úr herbergi frú Rhodes
fram á ganginn, jafnframt því að dyr voru
Enginn
nema þernan
og Rhodes höfðu
komið nólœgt þeirri
myrtu
...og nú ótti að
hengja Rhodes
innan skamms.
á milli herbergja þeirra hjóna. Dyrnar sem
lágu að ganginum, voru læstar og var
öryggiskeðjan á. Eini glugginn á herberg-
inu var læstur að innanverðu!
Herra Rhodes staðhæfði að enginn hefði
farið í gegnum herbergið hjá honum nema
þerna með hitabrúsa.
Morðvopnið var lítill rýtingur sem frú
Rhodes hafði átt lengi og hafði það að vana
að nota sem pappírshníf. Engin fingraför
fúndust á hnífnum!
Já, þannig lá í málinu — enginn nema
þernan og Rhodes höfðu komið nálægt
herberginu sem hin myrta fannst í.
Ég lagði fram spurningar um þernuna.
„Það var okkar fýrsta verkefni," sagði
Petherick. „Mary Hill heitir hún og hefúr
unnið á Crown hótelinu í yfir 10 ár.
Við höfúm enga ástæðu til þess að ætla að
hún hafi upp úr þurru tekið upp á því að
myrða gest! Einnig er hún ákaflega fáfróð
og heimóttarleg. Hún heldur fast við fram-
burð sinn, sama hver spyr. Hún segist hafa
farið upp með hitabrúsa fúllan af te, en frú
Rhodes fær sér stundum heitt te ef hún
vaknar á nóttunni. Henni fannst firúin
syfjuleg — rétt að því komin að festa
svefninn. Og ef þú vilt heyra mitt álit þá sé
ég ekki neina ástæðu til þess að rengja
ffamburð hennar. Ég er þess fúllviss að
komist yrði að sömu niðurstöðu hjá hvaða
rétti sem væri í þessu landi. Það nær engri
átt að þessi kona gæti hafa ffarnið þennan
glæp!“
Herra Petherick hélt áfram að ræða hin-
ar ýmsu hliðar þessa óhugnanlega máls.
„Lendingin á þessum stigagangi er notuð
sem smá setustofa og sitja gestir þar oft
yfir kafifi eða te. Frá henni liggur langur
gangur til hægri handar og er síðasta hurð-
in á honum að herbergi herra Rhodes. Síð-
an beygir þessi gangur affur til hægri og er
fyrsta hurðin þar að herbergi ffú Rhodes.
Vitni hafa fúndist sem sáu greinilega þess-
ar hurðir á þessu tímabili.
Hurðin að herbergi herra Rhodes, sem
ég mun nú kalla A, sást vel frá litlu borði í
setustofúnni. Þar voru fjórar manneskjur
að drekka te, tveir farandsalar og gömul
hjón. Þau fúllyrða öll að enginn hafi farið
inn um hurð A nema herra Rhodes og
þernan.
Hin hurðin, sem ég ætla nú að kalla
hurð B, var við hliðina á öryggiskassa á
ganginum og var rafvirki þar við vinnu
sína á þessum tíma. Hann segist vera til-
búinn að sverja að enginn hafi farið um þá
hurð nema þernan."
Ég ætla ekki að neita því að mér fannst
þetta ákaflega furðulegt og áhugavert mál.
Á yfirborðinu leit út sem enginn hefði get-
að framið morðið annar en eiginmaður
hennar — að hann hlyti að vera morðing-
inn!
En það var líka mjög greinilegt að
Petherick var ekki á þeirri skoðun. Hann
virtist sannfærður um sakleysi skjólstæð-
ings síns og Petherick var gamall refúr,
sem ekki var þekktur fyrir glappaskot og
gerði ekki mörg mistök á lífsleiðinni!
1 réttinum, sem hafði fjallað um dánar-
orsökina og þar sem hún var staðfest, hafði
herra Rhodes sagt einhverja samhengis-
lausa og ruglingslega sögu um einhverja
konu sem hefði skrifað konu hans hótun-
arbréf. Saga þessi hafði þótt hin ótrúleg-
asta og lítt sannfærandi, þótt ekki væri
meira sagt!
Petherick bað nú Rhodes að útskýra
þetta nánar fyrir mér.
„Ef ég á að segja alveg eins og er,“ sagði
hann, „þá trúði ég sjálfúr ekki þessari sögu
hennar. Ég var sannfærður um að Amy
hefði skáldað þetta." Mér skildist að frú
Rhodes hefði verið einn af þessum róman-
tísku lygurum sem umvefja allt sem fyrir
þá kemur einhverjum ævintýraljóma. At-
vik sem hentu hana voru alveg stórfúrðu-
leg, ef marka ætti frásagnir hennar! Ef
hún til dæmis rann til á bananahýði þá
hafði hún með naumindum sloppið úr
bráðum lífsháska!
Þegar hún varð fyrir því óhappi að
kviknað hafði í lampaskermi í herbergi
hennar þá hafði henni verið „bjargað á
hetjulegan hátt frá brennandi húsi!“