Vikan - 26.01.1989, Blaðsíða 47

Sakamálasaga eftir Agöthu Christie

Fröken
Hqrple
egir sogu
g held að ég hafi aldrei sagt ykkur,
| ^ elskurnar mínar, ffá furðulegum
atburði sem gerðist í lifi mínu fyrir
nokkrum árum, sagði fröken
Marple við frænda sinn Raymond og Joan
konu hans.
Þetta var ákaflega furðulegt mál, svo þið
megið ekki halda að ég sé að hæla sjálfri
mér, því auðvitað veit ég að í samanburði
við ykkur unga fólkið er ég ekkert sérstak-
lega vel gefin.
Alls ekki. Þú, Raymond, skrifar allar
þessar nýtískulegu bækur um þetta, æi,
heldur leiðinlega fólk. Og Joan, mín kæra,
kannt að mála hinar furðulegustu myndir
af ferköntuðu fólki með þessar einkenni-
legu búlgur. Ákaflega listilega gert af ykkur
báðum, það er ég viss um. En eins og Ray-
mond hefur alltaf sagt, í góðvild held ég
því hann hefur alltaf verið mér góður
frændi, þá er ég forngripur frá Viktoríutím-
anum!
Þessu neita ég ekki.
Ég ber mikla virðingu fyrir Alma Ta-
dema og Frederick Leihton, ég játa það, og
þetta gerir mig að sjálfsögðu úrelta í þessu
nútíma samfélagi og skil ég það vel.
Bíðum nú við. Hvar var ég? — Já, að ég
vildi ekki að þið hélduð mig sjálfúmglaða!
Auðvitað gat ég ekki komist hjá því að
vera lítillega hreykin af sjálfri mér, en þá
ber þess að gæta að ég færði mér aðeins í
nyt heilbrigða skynsemi mína!
Ég er heldur á því að mér hafi tekist að
ráða gátu, sem vafist hafði fyrir mér lærð-
ara fólk, en það er ekki þar með sagt að ég
hefði ekki átt að sjá þetta allt í réttu ljósi
ffá byrjun.
Jæja, nú ætla ég að segja ykkur þessa
litlu sögu mína og ef það skyldi nú aðeins
hvarfla að ykkur að ég sé hér að miklast
yfir þætti mínum í þessum máli þá bið ég
ykkur að meta það að verðleikum að mér
tókst í þessu sambandi að koma mann-
eskju, sem átti í miklum erfiðleikum, til
hjálpar.
Ég komst fyrst inn í þetta mál um níu-
leytið að kvöldi til, þegar Gwen (þið mun-
ið eftir Gwen — litlu þernunni minni með
rauða hárið) kom inn og sagði mér að
herra Petherick væri kominn og með hon-
um ókunnur herramaður og vildu þeir fyr-
ir alla muni fá að ræða við mig. Gwen hafði
vísað þeim inn í stofu, sem var vitanlega
rétt athugað hjá henni. Ég var inni í borð-
stofunni því mér hefúr alltaf fúndist það
óþarfa eyðsla að vera með eld í tveim
örnum, jafnvel óhóf svona á kvöldin.
Ég bað Gwen að koma strax með kirsu-
berjalíkjör og glös. Síðan fór ég í flýti til
þeirra inn í stofu.
Ég er ekki viss um að þið munið eftir
herra Petherick. Hann dó fyrir tveim
árum. Hann hafði verið vinur minn í fjölda
ára og séð um öll mín mál, enda var hann
ákaflega mikils metinn málflutningsmaður.
Sonur hans sér um hlutina fýrir mig
núna — ákaflega menntaður og nýtískuleg-
ur í alla staði en einhvern veginn hefúr
mér aldrei fúndist hann eins traustvekj-
andi og faðir hans var. En ég er nú svo
gamaldags og vanaföst! Nú, ég útskýrði
auðvitað fyrir Petherick allt í sambandi við
arininn og hann hafði ekkert á móti því að
ræða við mig í borðstofunni svo að við
færðum okkur þangað inn.
Þar kynnti hann mig fyrir ókunna
manninum. Hann hét Rhodes. Herra
Rhodes var unglegur maður, um fertugt
mundi ég segja. Nú, mér fannst framkoma
hans undarleg og ég sá strax að þarna var
eitthvað á seyði. Það væri jafnvel hægt að
kalla hann ókurteisan! En þá verður líka að
taka tillit til þess að maðurinn var eins og
festur upp á þráð!
Þegar við höfðum komið okkur fýrir í
borðstofunni og Gwen borið ffarn kirsu-
berjalíkjörinn hóf Petherick mál sitt og
sagði mér ástæðuna fýrir þessari mjög svo
óvenjulegu heimsókn.
„Ungfrú Marple,“ sagði hann. „Þú verður
að fýrirgefa gömlum vini þetta ónæði, en
erindi mitt var að ráðgast við þig um áríð-
andi mál.“
Ég skildi alls ekki hvað hann átti við og
hann hélt áfram:
„Ef um sjúkdóm væri að ræða þá er það
venja að ráðgast við tvo aðila, gamla
heimilislækninn og svo sérfræðing. Venjan
er líka sú að fólk taki meira mark á þeim
síðarnefnda og er ég því ekki öldungis
sammála í öllum tilfellum. Sérfræðingur-
inn er jú aðeins sérfræðingur í sínu fagi en
heimlislæknirinn hefúr mikla starfsreynslu
á mörgum sviðum."
Ég vissi upp á hár hvað hann átti við.
Frænka mín ein ung hafði ekki alls fyrir
löngu hlaupið af stað til sérfræðings þegar
barnið hennar fékk útbrot, ákaflega mikils
metins sérfræðings í húðsjúkdómum, án
þess að ráðgast fyrst við heimlislækninn,
sem henni fannst vera gamall fúskari. Sér-
ffæðingurinn hafði ráðlagt ákaflega dýra
meðferð. Seinna kom upp úr kafinu að það
sem amaði að barninu var eitthvert af-
brigði af mislingum, sem heimilislæknir-
inn hefði strax kannast við.
Ég nefni þetta aðeins, þó að mig hrylli
við útúrdúrum, til þess að þið skiljið að ég
vissi upp á hár hvað Petherick átti við, en
ég hafði enn ekki komist að erindinu.
„Nú, ef herra Rhodes er veikur,“ sagði
ég, en þagnaði strax því að aumingja mað-
urinn rak upp kuldahlátur og sagði: „Ég á
von á því að verða hengdur eftir nokkra
mánuði!"
Þá fékk ég að heyra söguna eins og hún
lagði sig. Það hafði verið ffarnið morð ekki
alls fyrir löngu í Barnchester. Það er lítið
2. tt>i. 1989 VIKAN 47