Vikan - 09.02.1989, Blaðsíða 20

stjömur úr ungum leikurum, sem trúa því
að þau séu eitthvað merkilegt fyrirbrigði
og missa því fljótlega fótfestuna. Sem bet-
ur fór var gangurinn upp á við hjá mér
hægur, þrep fyrir þrep, stundum tókst mér
vel upp og stundum illa, eins og gengur.
Nokkuð snemma var ég sett á bás sem
hin góða unga stúlka, hvort sem var á sviði
eða í kvikmyndum og sá tími entist helst
til of lengi fannst mér. Ég varð hundleið á
þessum ljúfu, litlausu kvenpersónum sem
höfðu akkúrat enga dýpt. Eftir að ég eltist
hætti ég svo að passa í hlutverk indælu
tengdadótturinnar og fór loks að fá hlut-
verk sem kröfðust einhvers og þess nýt ég
nú út í æsar. Síðustu tvö árin hef ég til
dæmis leikið annað aðalhlutverkið í Nótt
ástmeyjanna og Lífi ánamaðkanna eftir Per
Olof Enquist. Þá aðalhlutverkið í mónólóg
sem ég skrifaði um líf leikkonunnar Jo-
hanne Louise Heiberg, sem byggður er á
skrifum hennar sjálfrar. Nú svo er það
Bernarða alba og á næstu dögum fer ég
að æfa hlutverk Virginíu í hver er hræddur
við Virginíu Woolf?, í þriðja sinn. Svo þið
sjáið að þetta eru stórkostleg hlutverk sem
ég nú fe að glíma við.“
Fyrir um tuttugu árum voru Þjóðverjar
á höttunum eftir kvikmyndaleikkonunni
Ghitu Nprby, en heldur varð minna úr
þeim frægðarferli en til stóð. „Vissulega
hefði verið gaman ef ég hefði fengið veru-
lega spennandi tilboð, eins og t.d. frá Pól-
anski síðar en hann sýndi mér áhuga um
tíma varðandi ákveðna mynd. En ég hafði
lítinn áhuga á að leika ljúfu litlu frænkuna
í þýskum kvikmyndum líka. Þar að auki
vildu spekingarnir þarna endilega að ég
léti rétta í mér ffamtennurnar, því önnur
skagar nokkuð fram yfir hina, en það
fannst mér alveg ástæðulaust að gera.
Einnig fór óskaplega í taugarnar á mér
þessi makalausa krafa um kynþokkaímynd
skandinavískra stúlkna — skítt með aðra
eiginleika þeirra. Nei, ég féll víst ekki al-
veg í kramið hjá þeim á þessum árum.
Fljótlega eftir þetta tóku við nýir tímar í
danskri kvikmyndagerð og satt að segja
fékk ég ekki ýkja mörg bitastæð hlutverk í
þeim myndum sem þá voru gerðar.
Kannski var ég ekki á réttum aldri, ein-
hversstaðar mitt á milli. En allavega fór
mér að ganga æ betur á leiksviðinu og sem
sviðsleikkona öðlaðist ég smám saman
aukinn þroska. Einstaka kvikmynda- og
sjónvarpshlutverk hef ég þó leikið á
undanförnum árum, nú síðast í sjónvarps-
kvikmynd sem byggð er á einni af skáld-
sögum Klaus Rifbjerg og sýnd verður lík-
lega í mars.
Það er í sjálfu sér mjög erfitt að gera
upp á milli þess að leika í kvikmyndum
og leikhúsi. Hvort tveggja hefur sinn
sjarma og sína sérstöðu. List sem fest hefur
verið á filmu lifir hvort sem manni líkar
betur eða verr. Árangurinn verður eins-
konar minnisvarði um þá sem þar komu
við sögu, hvort sem um er að ræða meist-
araverk eða mistök. Það sem við upplifð-
um hinsvegar saman í leikhúsinu í gær-
kveldi, munum við aldrei upplifa aftur.
Auðvitað getum við varðveitt tilfinning-
una innra með okkur en nákvæmlega sama
upplifun næst aldrei aftur. Það er þessi list
augnabliksins sem mér finnst svo stórkost-
20 VIKAN 3. TBL.1989
leg, það að einmitt þetta hér og nú verður
aldrei endurtekið, heldur einfaldlega svíf-
ur inn í eilífðina."
Að kunna að staldra við
Það er augljóst að leikhúsið skipar stór-
an sess í lífi Ghitu Nprby, handapatið og
spékopparnir segja allt um það. En vænan
skerf eiga líka mennirnir í lífi hennar. Þeir
eru eiginmaðurinn Svend Skipper, sem er
tónlistarmaður, og sonurinn Giacomo sem
hún á með fyrrverandi eiginmanni, leikar-
anum Dario Campeotto. Giacomo er rúm-
lega tvítugur og fluttur að heiman en þau
■ Hugsið ykkur nú bara
ef ég ó nú kannski ein-
hvern timann eftir að sitja
íslenskan tölthest.
■ Það er í sjólfu sér mjög
erfitt að gera upp ö milli
þess að leika í kvikmynd-
um og leikhúsi...
■ Ég er bjartsýn að
eðlisfari, finnst gaman að
lifa og hlakka til að takast
ó við verkefni dagsins...
mæðgin hafa náið samband sín í milli.
Áhugamálin eru mörg, m.a. hestar og
blómarækt. „Ég elska nálægð við mold og
gróður og sakna þess að geta yfirleitt ekki
verið meira úti í náttúrunni. Við hjónin
eigum sumarhús hér skammt ffá Kaup-
mannahöfn og þangað förum við eins oft
og við mögulega getum. Við ætlum ein-
mitt þangað nú á effir því aldrei þessu
vant eigum við bæði frí ffá vinnu í dag og
á morgun. Það er alveg yndislegt að geta
verið þarna bara tvö í rólegheitum og
notið þess að vera úti, spjalla, borða góðan
mat og drekka gott vín. Þetta er meðal
þess sem mér finnst virkilega gefa lífinu
gildi. Það er svo mikilvægt fyrir okkur í
dag að kunna að staldra við andartak, finna
að við erum til og njóta samvista við okkar
nánustu. Nú á tímum hraðans finnst okkur
hinsvegar að alltaf þurfi eitthvað að vera
að gerast annars sé eitthvað að og bara
lagst í þunglyndi. Við kunnum ekki að
slaka á, erum hrædd við þögnina og þor-
um ekki að opna okkur gagnvart öðrum.
Ég var lengi vel alveg ómöguleg ef ég
hafði ekki sífellt nóg að gera í leiklistinni,
en sem betur fer er það liðin tíð. Mér
finnst ekki lengur mikilvægt að vera með í
öllu og reyna að sanna að ég geti al't og
kunni allt. Nú nýt ég þess að eiga smá ffí
inn á milli til að geta gefið mér tíma fyrir
aðra hluti og annað fólk.“
Ghita og Ingeborg eiga sjálfsagt eitthvað
fleira sameiginlegt en það að vera greind-
ar, einlægar og indælar konur. En Ghita er
miklu fjörmeiri og áreiðanlega skapmeiri.
Hún samsinnir því reyndar og bætir við:
„Annars er erfitt að lýsa sjálfum sér, það
verða aðrir að gera. Eitt get ég þó sagt
með góðri samvisku og það er að þegar ég
vakna á morgnana er ég undantekningar-
lítið í góðu skapi. Ég er bjartsýn að eðlis-
fari, finnst gaman að lifa og hlakka til að
takast á við verkefni dagsins. En ég er ekki
svo óþolandi að ég geti ekki einstaka sinn-
um verið leið og örg.
Ég er fimmtíu og þriggja ára gömul og
hef að mestu átt gott líf hingað til. Ég hef
nokkrum sinnum verið gift og á þar af leið-
andi nokkra skilnaði að baki. Það er aldrei
auðvelt að ganga í gegnum skilnað og off
fylgir honum mikill sársauki, það hef ég
reynt. Raunar segir það sig sjálft að á þess-
um aldri hefur maður upplifað mest allan
tilfinningaskalann. En ég held að öll
reynsla sé manni til góðs ef maður reynir
að læra af henni og nýta sér til aukins
þroska."
Hef hitt forsetann ykkar...
Ghita fer skyndilega að hlæja, henni
finnst við orðnar svo óskaplega alvöru-
gefhar. Hún segist vilja hafa hlutverka-
skipti og fá að spyrja okkur um ísland, sem
hún þekki allt of lítið til. „En ég hef þó hitt
forsetann ykkar, Vigdísi Finnbogadóttur,"
segir hún hrifin, „og hún finnst mér stór-
fengleg kona. Við vorum eitt sinn saman í
fínni veislu hér í borg, þar sem hún gaf sig
á tal við mig og sagði meðal annars að eitt
ættum við sameiginlegt ég og hún: sams-
konar ffamtennur. Ég varð auðvitað mjög
stolt, aldeilis ekki leiðum að líkjast fannst
mér. En þetta var mjög skemmtileg og
óvænt ánægja. Mig langar mikið að koma
einhvemtíma til íslands, ég veit af afspurn
að það er stórkostlegt Iand. Þið emð einu
íslendingamir sem ég hef hitt, fyrir utan
frú Vigdísi og Önnu Borg leikkonu, en
hinsvegar þekki ég íslenska hesta af eigin
raun og þá elska ég. Að ríða þeim úti í snjó
og kulda og heyra þá frýsa er alveg sérstök
tilfinning. Þeir hafia svo sterk og skemmti-
leg séreinkenni. Hugsið ykkur bara ef ég á
nú kannski einhvemtíma eftir að sitja ís-
lenskan tölthest á íslandi. Það yrði stór-
brotið. — Og nú fe ég, þökk sé ykkur, líka
tækiferi til að kynnast íslenska kavíamum.
Ummm, það verður veisla hjá okkur Svend
í sumarhúsinu... □