Vikan - 09.02.1989, Blaðsíða 59

Hilmar Jónsson, sem er vinur Verrers
matreiðslumeistara konungs sem sá um
veisluna, sá um hangikjötið og matreiðslu
þess. En ég verð að viðurkenna að þegar
matreiðslumeistari konungs hringdi til
mín og bað mig um að koma og sýna mat-
reiðslufólki Óperukjallarans hvernig út-
búa ætti laufabrauð og þessar mikið ræddu
íslensku pönnukökur, þá varð ég montin —
svo montin að ég sá ekki gólflð sem ég
gekk á. Matreiðsla er ekki mín sterka hlið.
Hefði ég verið beðin um að skreyta borðið
eða eitthvað sem tilheyrir mínu fagi, þá
hefði mér fimdist það eðlilegt. Jæja ég
lærði hvað mont er; það er að mínu áliti:
Að þykjast vera það sem maður er ekki.
Þetta sem ég gerði fyrir matreiðslufólkið
var að sýna hvernig skera á út og steikja
laufabrauðið, sem ég hafði keypt tilbúið í
Reykjavík. Hitt var að gefa því góða upp-
skrift af pönnukökum sem var ekki einu
sinni mín að uppruna. En allt gerði þetta
mikla lukku.
síst í Svíþjóð, hversu gott væri að ala upp
böm á íslandi, t.d. þekkist hér engin mis-
notkun á börnum sem er vandamál margra
stórþjóða. Mér brá því heldur en ekki í
brún í fyrra þegar ég kom til íslands og
opnaði útvarpið. Það sem ég heyrði var
vitnisburður kvenna sem höfðu verið sví-
virtar og misþyrmt þegar þær voru böm.
Hvernig gat þetta hafa gerst í okkar litla
landi? Þetta er það sem mér finnst það ljót-
asta sem hægt er að gera litlu barni. Mér
kom þá fyrst í hug að peningamir gætu
orðið þarna til hjálpar. Þær upplýsingar
sem ég fékk þá var að ekki væri um neina
beina hjálparstarfsemi að ræða á þessu
sviði, en sú hjálp sem til staðar væri færi
fram í gegnum Kvennaathvarfið. Ég setti
mig því í samband við forsvarsmenn þess
og þangað em peningamir komnir. Mér
finnst alveg ótrúlegt hversu vægt virðist
vera tekið á þessum málum á íslandi, mér
finnst að ef slíkt athæfi sannast á mann-
skepnu þá ætti að gelda hann!
Eg hafði sagt öllum
að á íslandi vœru börn aldrei misnotuð...
mér brá því heldur en ekki í brún...
það œtti að gelda
þessar
mannskepnur
Mesta lukku vöktu þó íslensku jóla-
sveinarnir. Steinunn Jóhannesdóttir leik-
kona og rithöfúndur sá um þann þátt. Jóla-
sveinarnir 13, hver og einn með sínum
sérkennum, vom leiknir af íslenskum
börnum, en auk þeirra komu fram Grýla
og Leppalúði. Þau vom með látbragðsleik
og söng, en Jón Rafiisson lék undir á
píanó. Auk vinninganna sem mér hafði
tekist að sníkja heima, þá fékk ég tvo flug-
miða frá Flugfélaginu, íslensk hárgreiðslu-
kona í Stokkhólmi gaf hárlagningu á stof-
unni hjá sér og ýmislegt tíndist til. Heima
hjá mér vom allar tiltækar ullarvömr tekn-
ar ásamt lopapeysum og mjúku jólapakk-
amir að heiman opnaðir og allt látið í
happdrættið. Þegar til kom þá þurfti ég
ekki að skammast mín fyrir vinningana og
ágóðinn af happdrættinu var á milli 60-
70.000 íslenskar krónur, sem ég mátti síð-
an ráðstafa til íslenskrar góðgerðarstofh-
unar.“
- Veislan sjálf hefur þó kostað mikla
peninga?
„Ég get vel ímyndað mér að þetta væri
sú ódýrasta þjóðarkynning sem gerð hefúr
verið fyrir ísland. Alla mína vinnu lagði ég
t.d. fram ókeypis, en ég fór ffam á að mér
yrði borgað eitthvað af öllum þeim pen-
ingakostnaði sem ég lagði ffam. Ég fékk
þau svör að engir peningar væm til.“
Finnst að það ætti að gelda
þessar mannskepnur!
- í hvað fór síðan ágóðinn?
„Ég hafði off rætt um það erlendis, ekki
Ég las í sænsku blaði viðtal við mann
sem réðst svona á böm. Hann var að lok-
um talaður til og látinn samþykkja að láta
gelda sig og í þessu viðtali er hann að segja
frá þeim breytingum til batnaðar sem
urðu á lífi hans á eftir. Mér finnst það í
raun morð þegar svona er gert við börn.
Ég skrifaði einu sinni grein í Svenska Ex-
pressen vegna meðferðar á barni. Þetta var
um morðmálið þar sem barn var látið
vitna gegn pabba sínum um að hann hefði
skorið konu í sundur. Ég skrifaði og spurði
hvort enginn hefði hugsað út í það hvern-
ig þessu barni kæmi til með að líða þegar
hún væri orðin 16 ára og hugsaði til þess
að hennar vitnisburður sem barns hefði
komið pabba hennar í fangelsi ævilangt?
Greinin kom svo á síðu 2 í Expressen og á
eftir kom margt fólk til mín og þakkaði
mér fýrir skrifin og sagði að hvort sem það
hefði verið greininni að þakka eða ein-
hverju öðm þá hefði barnið ekki verið lát-
ið koma fýrir rétt aftur.
Svona lagað held ég að gæti aldrei kom-
ið fýrir listamann. Við eigum svo gott af
því við getum sökkt okkur svo niður í
sköpunina að við gleymum öllu öðm — þar
á meðal kynhvötinni. Það sem mér finnst
um ástarlífið er að hægt sé að skipta því í
þrennt, eins og þríréttuðum hátíðarmat-
seðli: Forréttur, sem em tengslin. Aðal-
réttur, hvemig allt þróast. Ábætir, það sem
verður. Mann langar ekkert í ábæti nema
eitthvað hafi verið varið í hitt. Annars
finnst mér ástarlífið svo heilagur hlutur að
ekki eigi að ræða það nema undir fjögur
augu. Og vanhelgun á því finnst mér
glæpsamleg."
Prinsessan bað um svuntu
Kóngafólk er okkur íslendingum fjar-
lægt og dálítið óraunvemlegt, enda þekkj-
um við það flest ekki nema af því sem við
lesum í blöðunum. Sigrún býr auðvitað
nær þessu fólki en við hér heima og hefur
fengið tækifæri til að hitta sumt þeirra, auk
þess sem hún á góða vinkonu sem er
prinsessa. „Fólk hefur spurt mig og verið
mjög undrandi: ’Hvernig getið þið verið
vinkonur. Hún sem er svo þurrleg?’ En
hún Elisabet prinsessa af Danmörku er alls
ekki þannig, hún hefúr oft heimsótt mig
og einu sinni þegar hún var hjá mér á Li-
dingö þá fékk ég hana til að fallast á stutt
viðtal við blaðakonu á litla eyjablaðinu
okkar, Lidingöposten. Hún lét til leiðast en
þá sá ég hvað fólk átti við. Hún breytti al-
veg um persónu í viðtalinu, svaraði mjög
stuttlega og talaði ekkert við blaðakonuna
út fýrir spumingamar. En þetta er elskuleg
kona og hún hefur komið tvisvar til mín
hingað til íslands og gist þá hér á Skóla-
vörðustígnum. Einu sinni þegar hún var
hér ákváðum við að hafa stóra veislu.
Undirbúningurinn var mikill því við áttum
von á 70-80 manns og allt á hvolfi, þá kom
Elisabet til mín og spurði hvort ég ætti
ekki svuntu og fór svo að hjálpa til við að
smyrja snitturnar. Hún var ekki merkilegri
með sig en það. Veislan tókst svo alveg
stórkostlega vel, enda léku veðurguðimir
við okkur þannig að við gátum verið mikið
uppi á þaksvölunum en þaðan sést yfir
stóran hluta af miðborginni."
Við Egill emm til vitnis um það að út-
sýnið af svölunum hennar Sigrúnar er stór-
kostlegt, því þegar komið er inn í íbúðina
hennar blasir fallegur, svartur smíðajárns-
hringstigi við og þegar hún var spurð
hvort íbúðin væri tveggja hæða þá sagði
hún okkur að fara upp og skoða — sem við
gerðum. Þetta var í desember og bærinn
allur fagurlega skreyttur fyrir jólin og svo
fallegur að því verður ekki lýst. Egill var
reyndar ekki alveg eins hrifinn því hann
var lofthræddur. En það var orðið áliðið
þegar við ákváðum að láta þetta gott heita
þó Sigrún gæti sagt frá ótal mörgu fleira
skemmtilegu úr lífi sínu. Hún segist ekki
vera neitt sérlega mikið fýrir börn, en öll
börn löðuðust að sér. Alla vega var Egill al-
veg heillaður, enda var Sigrún búin að gefa
honum lítra af ís, súkkulaði og fleira - og
fara í kapphlaup við hann á milli þess sem
hún talaði við mig. Sigrún var einnig í óða
önn að pakka og undirbúa helgarferð sína
til Svíþjóðar daginn eftir, þar sem hún ætl-
aði meðal annars að mæta í jólaboð hjá
bandarísku sendiherrahjónunum og
kaupa inn fýrir Kirkjumuni. Við kvöddum
því þegar langt var liðið á kvöldið og vor-
um leyst út með gjöfúm. Egill grét dálítið
því Sigrún amma mátti eiga hann og hann
ætlaði með henni til Svíþjóðar.
3.TBL 1989 VIKAN 59