Vikan - 09.02.1989, Blaðsíða 29

DULSPEKI
Aðalheiður er Ijón, fædd 8. ágúst 1921.
Guðsteinn er í vogarmerkinu, hann er
feddur 10. október 1918. „Vogin hæfir
eiginlega öllum merkjum en ljónið er
skapmcira," segir hann sposkur. Aðalheið-
ur bætir við að Ijónið sé þolinmótt og óá-
reitið. „En ef það reiðist þá eirir það
engum. Enda má svo brýna deigt járn að
bíti.“
Það var einmitt á afmælisdegi Guðsteins
sem fundum þeirra Aðalheiðar bar íyrst
saman. „Það var þannig að ég ákvað að fara
sem ráðskona í sveit með drengina mína
tvo af fyrra hjónabandi. Vinafólk mitt, Árni
Böðvarsson íslenskufræðingur og Ágústa
Árnadóttir kona hans, mælti eindregið
með því að ég feri austur að bænum
Köldukinn í Holtum en þar byggi bóndi
sem héti Guðsteinn. Það varð úr að ég hélt
austur með drengina mína. Þegar við kom-
um að bænum varð mér litið upp í einn
gluggann og sá þá hvar Guðsteinn og
snúningspiltur á bænum voru í glugganum
að gá til mannaferða. Ég vissi að Guðsteinn
átti afmæli þennan dag svo ég dreif mig í
að baka pönnukökur. Það var mitt fyrsta
verk,“ segir Aðalheiður.
Þau segja að það hafi ekki verið ást við
fyrstu sýn þegar þau hittust en bæði hafi
strax fundið að þau höfðu svipaðir skoðan-
ir á málum og umfram allt hafi þau átt
mjög gott með að ræða saman. „Við urð-
um því fljótlega hrifin af hvort öðru. Og
raunar teljum við trúlofúnardag okkar
vera átján dögum eftir að ég kom austur
eða 28. október 1963."
En hvað var það sem Guðsteinn tók
fýrst eftir í fari kvenskörungsins Aðalheið-
ar Bjarnfreðsdóttur?
„Það var hversu skemmtileg hún var í
viðræðum. Og eins að hún hafði létt skap.“
„Gleymdu því ekki að þér þóttu pönnu-
kökurnar mínar nú líka ágætar," skýtur
Aðalheiður hlæjandi inn í samræðurnar.
Guðsteinn hafði aldrei kvænst þegar
hann hitti Aðalheiði. Hann var orðinn 45
ára og eins og hann orðar það sjálfúr: „Ég
hafði afskrifað allt sem hét hjónaband."
Þau telja bæði að það sé gott fyrir fólk
að kynnast á þeim aldri sem þau kynntust
á. „Fólk á þessum aldri býr yfir ákveðnum
lífsþroska sem yngra fólkið hefúr ekki.
Þetta er lífeþroski sem kemur sér vel og
styrkir samböndin eigi fólk á annað borð
saman."
Það var á fimmtugsafmæli Guðsteins,
10. október 1968, að þau Aðalheiður
gengu í sínu fínasta pússi inn í Mosfells-
kirkju til að láta gefa sig saman. Hann 50
ára, hún 47 ára. Prestur var vinur þeirra,
séra Bjarni Sigurðsson. En hvers vegna
gifting eftir fimm ára sambúð og hringarn-
ir komnir upp nokkru áður?
„Það var Guðsteinn sem fékk þessa
flugu í höfuðið. Hann vildi sameina fimm-
tugsafmælið og hjónavígsluna."
Þau Aðalheiður og Guðsteinn bjuggu í
Köldukinn í tólf ár er þau fluttu til Reykja-
víkur. Þau seldu um tvo þriðju af jörðinni
en skildu um 200 hektara spildu eftir þar
sem þau hafa reist sér sumarbústað og
plantað sex þúsund trjáplöntum.
Það er aldrei of seint að sjást. □
Frh. af bls. 17
ingarmönnum, kannski frá Vestfjörðum.
Ég tóna hana alltaf viðstöðulaust þegar ég
lendi í svipuðu andrúmslofti. Ég var hálf-
smeykur í fyrstu þar sem það tók mig
nokkurn tíma að átta mig á þessu, og var
ég í einn og hálfan tíma að hindra ásókn
þeirra. Nú tekur þetta mig ekki nema eina
til tvær mínútur. En ég tek það fram að
þetta er ekki beint mitt sérsvið.
Þegar ég kom svo út undir Elliðahamar
fékk ég einhvers konar opinberum. Ég fann
að krafturinn hjá mér jókst um allan helm-
ing og ég opnaðist allur. Þá gat ég talað við-
stöðulaust við verndara mína í huganum
og þeir útskýrðu fýrir mér hvernig ég get
varið mig gegn ásækni og byggt mig upp.
Þeir útskýra hvers vegna ég sjái oft slæmar
verur, eins og blóðsugur, hjá fólki sem
leitar til mín með vandamál sín. Þeir segja
að í raun sé þetta hugur minn sem varpi
meinsemdum fólksins á svona myndrænan
hátt því þá eigi ég auðveldara með að
magna mig upp og efla til baráttu þar sem
ég er eldhugi. Þetta er sambærilegt við
sjálfeefjunaraðferð tii heilunar sem kennd
er við Simeton. Þá eru krabbameinssjúkl-
ingar látnir ímynda sér hvítu blóðkornin
sem óvígan her sem ráðist á aðskotafrum-
urnar og brytji þær niður!
Daginn fýrir Snæfellsásmótið hafði ég næt-
urdvöl við rætur Snæfelsjökuls. Ég fékk þá
skrítna tilfinningu sem ég hugsaði ekkert
út í frekar, um að ég ætti að tína upp á-
kveðnar jurtategundir, þar á meðal blóð-
berg og bláberjalyng sem er notað m.a.
sem grasate. En í annan poka tíndi ég jurtir
sem ég kannaðist ekki við. Ég reyndi að
stilla mig inn á að fá skýringu á því hvað ég

ætti að gera við þær. Ég finn mikinn kraft
og uppstreymi ffá Snæfellsjöklinum og
hélt ég að þetta gæti tengst honum og
fengi ég einhverja sérstaka hæfileika við
neyslu þessara jurta. Ég fékk skilaboð um
að ég ætti að sjóða þær í marga tíma og
blanda síðan við feiti sem ég var með. Þá
fóru að renna á mig tvær grímur því mig
fór að gruna að þetta væri einhvers konar
ofekynjunarblanda. Mér tókst ekki að fá á
tilfinninguna að þetta væru verndarar
mínir, heldur væri þarna eitthvað annað
gruggugt á seyði. Ég fleygi þá jurtunum frá
mér og finn ég þá geðrænan stormsveip
þyrlast í kringum mig af alls konar kyndug-
um verum sem ögra mér og hæða og segja
að ég eigi eftir að sjá eftir því að hafa ekki
farið að ráðum þeirra. í gamni má segja að
verið væri að freista mín í lok um það bil
40 daga veru minnar í óbyggðum. En ég
hallast þó helst að því að þetta hafi verið
galdratrúarmenn aftan úr grárri forneskju.
Fyrir mig er það afturför að fást við svona
lagað þó að sumir fái eitthvað út úr því.
Eftir þetta róaðist ég og bjó bara til te úr
blóðberginu og bláberjalynginu. Mér
finnst að ég hafi styrkst mikið eftir að hafa
sigrast á þessari áraun. Ég fann að verndar-
arnir voru að undirbúa mig undir að
stunda andlegar lækningar á Snæfellsás-
mótinu, þó ég vissi fyrirfram ekki hvað ég
átti að gera þar. Svo kom að því að ég flutti
minn fyrirlestur á mótinu og fékk þá ég
mína eldskírn. Þá kom yfir mig meiri heil-
unarandi en ég hef áður fundið. Ég man þó
lítið eftir því, þar sem ég var í dái mest all-
an tímann. Þarna voru um hundrað manns
og hafa margir þeirra tjáð mér hrifningu
sína. Eftir þetta viðburðaríka sumar hef ég
náð ákveðinni staðfestu og grunni í lífi
mínu og fullorðnast mikið.“
— Hvar ertu núna staddur í lífsbarátt-
unni?
,Já, ég er búinn að ljúka námi í nuddi
hjá danskri konu að nafni Lone Svargo hér
á landi. Einnig kemur ýmislegt að notum
sem ég hef Iært í sálvaxtarnámskeiðum hjá
Þrídrangi og víðar og hef ég leitast við að
samræma það við yfirskilvitlega hæfileika
mína. Ég tek fólk í slökunarnudd og
öndunaræfingar og beiti innsæi til að Iosa
um spennu- og tilfinningahöft í líkaman-
um. í þeim tilvikum hefur fortíðarskyggni
oft komið að góðum notum til að grafast
fýrir um orsakir meina þess. f sumum til-
vikum hef ég jafnvel séð aftur í fýrri jarð-
vistarlíf ef þörf hefúr verið á því. Ég get þó
aðeins beitt fortíðarskyggni við fólk sem
er opið, móttækilegt og hefúr einlæga þrá
til að bæta líf sitt.
Ég hef í bígerð að halda námskeið í
næmniþjálfún, þ.e. hvemig hægt er að
þroska næmni og dulræna hæfileika sem
raunar allir hafa en vita bara ekki af því.
Mér finnst almennt að íslendingar séu
undir miklu andlegu og tilfinningalegu
álagi og kæmi það ekki til, ef við værum
ekki kraftmikil og athafnasöm þjóð. En við
þurfúm að varast að ofgera okkur til bæði
sálar og líkama og gefa meiri gaum að
innri manni og rækta garðinn," sagði svo
hinn ungi og geðþekki garðyrkjumaður úr
Borgarfirði að lokum. □
3. TBL. 1989 VIKAN 29