Vikan - 09.02.1989, Blaðsíða 43

röddinni: „Ég skil þetta ekki. Það er spegill
við útidyrnar og ég sé að það er enginn
Robert Redford sem er að koma í mat. Ég
sé skrítinn, lítinn karl — og hjartað slær
hraðar. Ég held að ég eigi þetta ekki skilið,
en ég kvarta ekki. Ég læt mig hafa það.“
Anne Bancroft er raunar hamingjusem-
in uppmáluð. Þar sem hún, í svartri og
hvítri silkiblússu, sötrar trönuberjate,
geislar hún af meðfæddum yndisþokka og
glæsileika. Þótt votti fyrir gráu í dökku
hárinu virðist hún fimmtán árum yngri en
hún er vegna stórra, blíðra augnanna og
óþrjótandi Iífsorku. Með rödd sem hefur
ótrúlegan hljómblæ talar hún skorinort og
bregður þá oft fyrir kímni sem er ekki síð-
ur hvöss en hjá eiginmanni hennar.
„Ég átti tal við einhvern um daginn sem
talaði svo ástúðlega um þig,“ er sagt við
hana.
„Ég vona svo sannarlega að það hafi ver-
ið Mel,“ svarar hún að bragði, svipbrigða-
laust, „annars er ég í miklum vanda.“
Við hefðum orðið
ástfangin sem krakkar
Þegar Anne og eiginmaður hennar tala
hvort um annað — og það gera þau oft —
flétta þau saman ástúð og kímni. „Anne er
einfaldlega stórkostleg,“ segir Brooks.
„Hún er falleg, hún hefúr stórkostlegar
axlir og hún kemur mér til að hlæja.“
„Ég kem honum til að hlæja, rétt er
það,“ svarar kona hans, snortin af gull-
hömrunum. „Mel er á vissan hátt búinn að
fá sig fullsaddan á fyndni, vegna þess að
hann veit næstum allt um þá hluti, en ég
held að ég sé óyfirveguð. Hlutirnir bara
gerast ósjálfrátt og það fær hann til að
hlæja. Þess vegna hefur hjónaband okkar
blessast svo vel.“
Næmt skopskyn er ekki það eina sem er
þeim sameiginlegt. Anne fullyrðir að hún
og maður hennar séu mjög lík þó að al-
menningi virðist annað. „Þegar þú flettir
burtu öllu sem gerir okkur að Mel Brooks
og Anne Bancroft og hugsar um okkur
sem börn, muntu sjá að við hefðum orðið
ástfangin sem krakkar," segir hún. „Við
höfum sams konar gildismat. Við höfum
mjög lík viðhorf til þess hvað er mikilvægt
og hvað það er sem gerir okkur hamingju-
söm. Það eru hversdagsleg atriði - sonur
okkar, garðurinn minn, að gera annað fólk
hamingjusamt. Líf okkar snýst um fjöl-
skyldu okkar og vini.“
Hún nýtur þess að vera með syninum
Max, sem er 15 ára, þó hún viðurkenni að
stundum sé hann of fyrirhafnarsamur.
„Hann er á erfiðum aldri,“ segir hún. „Mel
stakk upp á að við töluðum ekki við hann
fýrr en hann væri orðinn tuttugu og eins
árs.“
Max hefúr næmt skopskyn eins og faðir
hans og ótrúlega hæfileika til að bjarga sér
úr vandræðum með brandara eða sniðugri
eftirhermu. „Maður skyldi ekki ætla að
kímnigáfa erfist, en þannig er það,“ segir
Anne. „Max hugsar eins og faðir hans, er
snarvitlaus eins og hann, hefur skemmti-
legar hugmyndir og háðska mynd af lífinu.
Það er hrífandi að sjá hve líkir þeir eru. Ég
nýt þess að fylgjast merð syni mínum vaxa
úr grasi."
„Ég held að karlmenn
verði að vinna, það er
þeim nauðsynlegt fyrir
sjálfsímyndina. Ég held
að það sé ekki eins
nauðsynlegt fyrir konur.“
Býr til tamalaböku
sem gæti drepið
Anne sýpur aftur á teinu en neitar sér
um samloku þar sem hún heldur sig fast
við sjálfskapaðan matarkúr. „Ég skal segja
þér hvað það er fleira sem gerir mig ham-
ingjusama," segir hún skyndilega. ,Að
læra. Ég gerði mér ekki alltaf grein fyrir
því en bara sú staðreynd að ég get enn
lært finnst mér vera spennandi. Það þarf
ekki að vera neitt stórkostlegt. Ég skal
segja þér að ég keypti mér bók um trjá-
snyrtingu um daginn og las aðeins nokkrar
setningar. Ég lærði eitthvað og það gerði
mig hamingjusama það sem eftir var
dagsins. Nú gæti ég snyrt trén í garðinum
mínum og ég var í sjöunda himni!“
Þar hefurðu það! Eiginkona klikkaðasta
mannsins í skemmtanaiðnaðinum verður
ffá sér numin af að hugsa um snyrtingu
trjáa. Reyndar er notalegt heimili hennar
umvafið trjám og görðum sem hún sér um
af nærfærni. Þar er kryddjurtagarður,
grænmetisgarður og ávaxtatré.
Þegar hún er ekki í garðinum nýtur
leikkonan þess að slappa af í inni/útisund-
laug fjölskyldunnar. Stundum dvelja hún
og Mel svo mikið í sundlauginni að þau
ræðast við á sundi.
En þó Anne hafi gaman af að synda svo
klukkutímum skiptir eða að læra um snyrt-
ingu trjágróðurs þá er hún þó fýrst í essinu
sínu þegar hún opnar eina af bókum sín-
um um næringarfræði. „Ég gat aldrei hald-
ið nokkurn megrunarkúr svo ég varð mér
úti um bók og fór að lesa um hitaeiningar.
Nú borða ég þann mat sem mig langar í en
ekki það sem megrunarbækurnar leggja
til.“
Og öll fjölskyldan nýtur góðs af þessu.
,Anne er stórkostlegur kokkur," segir Mel
með áhersluþunga. „Hún býr til tamala-
böku sem gæti drepið mig, en í raun og
veru bjargar hún lífi mínu. Hún bjargar lífi
mínu á marga vegu.“
En þrátt fýrir að Mel hrósi eldamennsku
hennar veit Anne að hún er aðeins í öðru
sæti í eldhúsinu. „Þegar mamma dvelur hjá
okkur er Mel í sæluvímu," segir Anne.
„Hún býr til þessa dásamlegu ítölsku rétti
sem hvergi er hægt að fá annars staðar."
Foreldrar Bancroft búa í New York en
dveljast á veturna hjá dóttur sinni í Kali-
forníu. „Þau koma einnig þegar annað-
hvort okkar er við vinnu,“ segir Ann. „Ég
þarfnast þeirra. Þau halda fjölskyldunni
saman. Mel og ég höfúm gert samkomulag
um að vera aldrei að vinna samtímis. Þegar
sonur okkar var lítill vann ég ekki mjög
mikið. Það var engin fórn. Ég varð ekki
barnshafandi fyrr en ég var orðin fertug,
og ég naut þess að vera heima með barni
mínu, ég tel að það sé mikilvægasta starf í
heimi.“
Anne viðrar ófeimin gamaldags skoð-
anir á konum og lífsstarfi. „Ég held að
karlmenn verði að vinna, það er þeim
nauðsynlegt fyrir sjálfsímyndina. Ég held
að það sé ekki eins nauðsynlegt fýrir
konur. Mér finnst ágætt að dunda mér
heima í heilan dag. Þar hef ég ótal verkefni
sem mér finnast mikilvæg. Ég held að karl-
ar séu ekki sama sinnis."
Hugsi gerir hún hlé á máli sínu. „Ég man
þegar systir mín giftist og hóf að hlaða nið-
ur börnum, að ég sagði við hana. Nægir
þetta þér? Og hún svaraði: „Sérðu vegginn
þarna?" Og ég leit á auðan vegginn sem
hún benti á. „Ég gæti málað hann fjólublá-
an ef ég vildi.“ Hún réð lögum og lofúm.
3.TBL. 1989 VIKAN 43