Vikan - 09.02.1989, Blaðsíða 48

Dóttir hennar hafði slasast og hún þurfti að flýta sér henni
til hjólpar. Hún rœsti bílinn en um leið og hún beygði
honum út ó götuna só hún manninn sem sat í aftursœtinu
Samtal frá Venning. Gerið svo vel!
Hinar fáu sekúndur, sem liðu, með-
an stöðin var að gefa samband,
voru nær því óþolandi. Hún kreisti
símtólið með skjálfandi hendi og dró and-
ann stutt og óreglulega. Eitthvað alvarlegt
hlaut að hafa gerst, - eitthvað viðkomandi
Önnu.
— Halló! - Loksins. Hún þekkti rödd
Markúsar bónda.
— Gott kvöld, frú Dóra. Mér þykir það
mjög leiðinlegt, en... þér verðið að koma
hingað upp eftir undir eins. Litla dóttir
yðar hefúr orðið fyrir slysi. — Nautið slapp
út fyrir hálftíma, einmitt þegar Anna var að
koma heim ffá hlutaveítu í samkomuhús-
inu, og réðst á hana Þér verðið að koma
undireins, frú Dóra. Henni líður mjög illa,
og hún kallar stöðugt á yður.
48 VIKAN 3. TBL. 1989
Frú Dóra hélt niðri í sér andanum og
hlustaði.
Eitt enn, ffú Dóra. Takið lækni með
yður. Gamli héraðslæknirinn er að vísu á
leiðinni hingað, en hann þarf að fara í
sjúkravitjun á eftir, svo að hann getur ekki
verið hjá Önnu. Flýtið yður nú!
— Ég kem, snökti hún. — Ég verð komin
eftir hálftíma.
Hún skellti á og hringdi þegar aftur.
Hálfri mínútu síðar hafði hún náð sam-
bandi við heimilislækni sinn, Martein.
— Sjálfsagt, ffú Dóra. Ég skal koma með
yður. Ég verð tilbúinn eftir augnablik. Ver-
ið sælar.
Hún greip töskuna sína og bíllyklana,
smeygði sér í kápu og fór út úr íbúðinni.
Hún hljóp að bílskúrnum, reif hurðina upp
á gátt og ræsti vélina. Um leið og hún
beygði hinum stóra og þunga vagni út á
regnvota götuna, fékk hún óljóst hugboð
um að hún væri ekki ein í bílnum. Hún
sneri sér við í sætinu og hrökk við. í aftur-
sæti bílsins, úti í einu horninu og með and-
litið hálfhulið myrkri, sat afar vel klæddur
ungur maður með vindling milli fingr-
anna. Hún renndi bílnum upp að gang-
stéttinni og stöðvaði hann.
— Hver eruð þér eiginlega? spurði hún,
— og hvað eruð þér að gera í bílnum
mínum?
—Jæja þá, sagði ungi maðurinn undrandi
og lyffi höfði. — Þér getið þá séð mig.
- Haldið þér, að ég sé blind eða hvað?
spurði hún hörkulega. — Út með yður.
Þetta er engin leigubiffeið.
Ungi maðurinn sat sem fastast og sló
öskuna af vindlingnum hinn rólegasti. -