Vikan - 09.03.1989, Blaðsíða 53

heldur yar hann líka með hjarta úr gulli.
Hann var líka skemmtilegur spilafélagi.
Þau spiluðu rommy, og hann vann fjórtán
dali af ffú Shear, frú Elkins, vinkonu henn-
ar og tveim karlmönnum, sem báðir hétu
Harry. Allir voru hrifnir af lækninum. Það
leit út fyrir að verða skemmtileg næsta vik-
an á Ponchawee Manor.
Daginn eftir kom nýr gestur að borðinu
(það hafði strax verið kallað Feldman
borðið), en læknirinn varð hissa á því að fá
aðeins óljóst urr við kveðju sinni, þegar
hann kynnti sig. Nafn mannsins var Mor-
itzer. Hann var á fimmtugsaldri, grannur
og vansæll á svipinn. Það var ósmekklegt
að setja hann við Feldman borðið, og það
komu þau hin sér saman um, þegar setið
var á veröndinni eftir hádegisverðinn.
Dr. Feldman maldaði í móinn. — Dæmið
ekki svona fljótt, sagði hann. — Það getur
verið að Moritzer líði eitthvað illa, hann
getur átt í fjárhagsörðugleikum. Verið um-
burðarlynd við Moritzer.
Hann reyndi að hressa upp á Moritzer,
þegar þau voru komin í dagstofúna. — Jæja,
hverju hafið þér mesta ánægju af? Ég er
orðinn leiður á rommí, mig langar í eitt-
hvað annað. Leikið þér borðtennis? Hvað
segið þér um eina lotu?
— Nei, þakka yður fyrir. Ég kom hingað
til að hvíla mig, ekki til að leika kjánalega
leiki.
- Búið þér í borginni? spurði dr.
Feldman.
— Já, og hvað um það?
— Ég átti ekki við neitt sérstakt, sagði
læknirinn. — Ég held ég hafi ekki heyrt
skírnarnafn yðar. Ég heiti Horace. Ég hafði
alltaf andstyggð á því nafni, strákarnir köll-
uðu mig Horse. Það gerði ekki svo mikið
til meðan maður var grannur og ungur, en
það var dálítið verra, þegar ég fór að bæta
við mig pundum. Hann hló, og klappaði á
ístruna. — Hvað heitið þér?
— Ég heiti Moritzer, sagði maðurinn.
Síðar um kvöldið var dr. Feldman að
tefla skák, og vann alltaf. Hann leit upp, og
sá herra Moritzer sitja í ruggustól og horfa
á hann, súr á svipinn. Hönd læknisins fór
að titra, og hann tapaði næsta leik.
Hann var á leið til herbergis síns (sem
kallað var Feldmaníbúðin), þegar hann sá
Moritzer koma eftir ganginum, og berja á
lærið með samanvöfðu dagblaði.
- Góða nótt, herra Moritzer, sagði hann.
Moritzer svaraði ekki. — Honum datt
ekki í hug að svara.
Dr. Feldman átti erfitt með að festa
blund um kvöldið, og hann kenndi það
nýkomna gestinum. Auðvitað skipti þessi
niaður ekki máli, hann var fýlupoki; en dr.
Feldman leið ónotalega í návist hans. Gat
það verið að þessi Moritzer hefði eitthvað
á móti honum?
Sá möguleiki, þótt ólíklegur væri, jókst
daginn eftir, um kvöldmatarleytið. Moritz-
er var ekki einfaldlega önugur, hann gerði
sér far um að vera önugur við Iækninn.
Hann talaði við hjóni, svaraði spurningum
frú Shear, um það hvort hann væri
kvæntur. (Hann var kvæntur, en konan
hans hafði andstyggð á sveitalífi). En þegar
dr. Feldman talaði til hans, var enginn ans.
Minniháttar maður hefði móðgast, eða
sýnt honum tómlæti á móti, en ekki dr.
Feldman. Honum fannst þessi hegðun
Moritzers áskorun.
— Ég hef andstyggð á gönguferðum.
— Það er gott fyrir meltinguna. Það er
læknisráð.
Honum til mestu undrunar, rumdi í
Moritzer og hann samþykkti. Þeir gengu
aðalgötuna og inn á mjóan skógarstíg, sem
lá kringum Ponchawee, eins og kaðall.
Þeir þögðu. Á stöku stað þrengdist stígur-
inn og var hann grýttur. Þeir hrösuðu
nokkrum sinnum.
— Varlega, varlega, sagði dr. Feldman,
þegar Moritzer hrasaði og slengdist utan í
hann.
— Farið varlega sjálfur, sagði Moritzer
kuldalega. Nokkrum skrefum síðar hrasaði
hann aftur og var næstum búinn að fella
lækninn um koll. Feldman hafði hemil á
skapi sínu, en svo gerðist það sama í fjórða
og fimmta sinn.
— Heyrið mig nú, þetta er kæruleysi,
sagði læknirinn og reyndi að brosa. — At-
hugið hvað þér eruð að gera.
Þegar þeir komu til hússins aftur tíndi
læknirinn greninálar úr peysunni sinni, og
var úfinn.
Frú Shear spurði hann hvernig göngu-
ferðin hefði verið. — Prýðiieg, sagði læknir-
inn.
Næsta dag spurði hann Moritzer hvort
hann væri ekki til í tvímenningskeppni í
badminton. Það yrði Moritzer og frú Ekins
á móti Feldman og frú Shear. Moritzer
samþykkti, og hann reyndist nokkuð góð-
ur badmintonleikari, frú Ekins var líka
góð. Feldman og frú Shear töpuðu. Þá
stungu frúrnar upp á að breyta til, strákar á
móti stelpum. Það hefði getað verið ágætt,
en tvisvar sló Moritzer lækninn í hnakkann
með spaðanum. Dr. Feldman sagði við
sjálfan sig, að í fýrra skiptið gæti það hafa
verið óhapp, en ekki tvisvar.
Síðdegis stakk dr. Feldman sér í fyrsta
sinn í sundlaugina, einkanlega til að hrista
upp í hinum dvalargestunum, sem honum
þótti nokkuð værukærir. Klukkutíma síðar
komu önnur hjón, frú Ekins, ffú Shear, já
og jafnvel Moritzer í sundbolum. Það kom
á daginn að Moritzer var nokkuð góður
sundmaður. Læknirinn notaði sundvængi
en Moritzer sundfit og dýfingargleraugu.
Þessi útbúnaður kom konunum til að
hlæja og glettast við þá vegna þess. Þá
skeði nokkuð fúrðulegt. Læknirinn var að
sýna kunnáttu sína í skriðsundi, með löng-
um og virðulegum strokum, sínum eigin,
sérstæða síil, þegar hann fann að gripið var
um ökkla hans. Það hlaut að vera mannleg
hönd, því ekki voru neinar sjóskepnur til
staðar. Þessi hönd virtist hafa það takmark
að koma lækninum undir vantsskorpuna
og halda honum þar. í fyrstu tók hann
þessu vel, og kallaði glaðlega: - Halló,
hættið þessu, þér þarna niðri! en þegar
hann saup hvað eftir annað á klórmeng-
uðu vatninu, þá fannst honum þetta ekki
fyndið lengur. Hann reyndi að sparka frá
sér með hinum fætinum, og kom þá við
eitthvað hart, sem vel gat verið gleraugu.
Loksins sleppti höndin takinu, og læknir-
inn komst, lafmóður, upp að bakkanum.
Þessa nótt svaf læknirinn illa, dreymdi
að hann var að drukkna. Það var því ekkert
undarlegt að hann væri ffekar tregur, þeg-
ar Moritzer sýndi honum fýrstu merki vin-
áttu við morgunverðinn.
— Komið þér með út að róa, sagði hann.
— Róa? sagði dr. Feldman og hugsaði til
vatnsins.
- Já, úti á vatinu.
— Vatninu, sagði dr. Feldman, en ákvað
svo að vera ekki með neinn kjánaskap. -
Það er ágætis hugmynd! Eigum við ekki að
bjóða dömunum með?
- Ó, nei, sagði Moritzer, - ég er kvæntur
maður, og það er meira en nóg. Ef yður
langar til að fara út á vatnið, þá er það í
lagi, það er líka allt í lagi þótt þér nennið
því ekki.
— Allt í lagi, sagði dr. Feldman.
Þeir fóru niður að bátaskýiinu og völdu
besta bátinn. Þetta var dýrlegur dagur.
Vatnið var spegilslétt, aðeins gára hér og
þar sem gaf til kynna að vatnið væri fúllt af
fiski. Þegar dr. Feldman sá að hann gat líka
fengið veiðarfæri á staðnum, varð hann
yfir sig kátur. Moritzer hafði engan áhuga á
veiðum, en honum þótti gaman að róa,
svo þeir skiptu með sér verkum, Feldman
veiddi, Moritzer reri.
Áralag Moritzers var öruggt og hátt-
bundið, og báturinn rann léttilega. Læknir-
inn vildi reyna veiðarnar á miðju vatninu,
en Moritzer hélt því ffam að meiri veiði-
von væri nær ströndinni hinum megin.
Moritzer reri fyrir lítið nes, sem skagaði
fram í vatnið, og eftir stundarkorn var þak-
ið á hvíldarheimilinu horfið sjónum
þeirra.
í hálftíma dottaði Moritzer, Feldman
reyndi að veiða, en án árangurs, hann varð
ekki var. Þegar Moritzer hrökk upp af
blundi varð hann strax órólegur. Hann
settist upp og virti lækninn fýrir sér, með
krosslagða arma og háðsglotti á vör. Svo
fór hann að rugga bátnum.
— Uss-s, sagði dr. Feldman, þér fælið fisk-
ana.
— Hvaða fisk? sagði Moritzer.
Skjótlega fór báturinn að rugga ennþá
meir.
— Moritzer, eruð þér brjálaður? Ef þér
haldið svona áffam, þá hvolfið þér
bátnum.
— Jæja?
— Hvað ætlið þér að gera? Drekkja
okkur?
— Hvað er að, Feldman? Hvers vegna
tókuð þér ekki vængina með?
— Gamanið getur orðið of grátt, sagði
Feldman kuldalega. - Við skulum róa til
baka.
Þá gerðist það ótrúlega. Moritzer stóð
upp, — stóð gleiður, og ruggaði bátnum
svo kröftuglega að hann tók á sig vatn,
hvað eftir annað.
Dr. Feldman Ieit á vatnsblettina á bux-
um sínum, trúði varla sínum eigin augum
og öskraði: — Moritzer, ég held þér séuð
orðinn brjálaður.
- Já, þér fáið þá að reyna sundfimi yðar,
Feldman, sagði Moritzer, og Feldman tók
Frh. á bls. 55
5.TBL. 1989 VIKAN 51