Vikan - 09.03.1989, Blaðsíða 57

„Fólk ætti alltaf að fara eftir þeim tilfinningum sem
þeim vakna í brjósti í garð annarrar manneskju,“
segir Helen Singer Kaplan.
leyfir sér aldrei að sleppa fram af sér beisl-
inu og sumir geta aldrei haldist í stuði í
einhvern tíma, alveg sama hversu spenn-
andi hinn aðilinn er.“
— Að þí sagt er, þá eiga eiginmenn í
Frakklandi og í öðrum suðlægum
löndum vanalega bæði eiginkonu og
hjákonu. Getur framhjáhald, bæði
eiginmanns og eiginkonu, haft góð
áhrif á sambúðina?
„Framhjáhöld eru, yflrleitt, merki um að
eitthvað sé að í sambúðinni og að ekki er
tekið á vandamálinu. Þess í stað kýs mann-
eskjan bráðabirgðalausn, sem nú á tímum
eyðni hlýtur að teljast í meira lagi vafa-
söm.“
— Sumir virðast þarfnast kynlífs
daglega, aðrir virðast geta komist af án
þess mánuðum saman og jafnvel
árum. Hvers vegna er kynlífslöngun
þeirra svo veik?
„Menn eru jafn misjafhir og þeir eru
margir; þeir eru misjafhir að hæð, þyngd,
gáfhafari og kynlífslöngun þeirra er einnig
misjöfn. Sumir stunda kyniíf af áunninni
þörf og nota það þá sem eins konar sefjun
— eins og þeir sem fá sér að borða þegar
þeir eru undir miklu álagi.“
- Er til fólk sem hefur alls enga
löngun til kynlífs?
„Sumt fólk hefur afar litla kynþörf. Kyn-
líf verður aldrei mikilvægur þáttur í lífi
þess. Svo eru sumir sem geta ekki horfet í
augu við sambúðarvandamálin, þannig að
þeir missa einfaldlega löngunina til kynlífe.
Ég kalla það meðvitað kynsvelti."
— Er mikill munur á milli kynj-
anna?
„Geysimikill munur er á kynjunum hvað
varðar starfeemi kynhormóna. Hvað varð-
ar kynlíf þá eru karlmenn á toppnum 17
ára en konur um fertugt. Þegar karlmaður
er orðinn sextugur þá líða vanalega miili
24—48 tímar þar til hann getur fengið full-
nægingu aftur. Hjá konum er þetta ekki
þannig — þær geta fengið fullnægingu
mörgum sinnum í gegnum allt lífið.“
- Gefa menn á einhvem ómeðvit-
aðan hátt til kynna hvort þeir muni
verða góðir eiginmenn og góðir elsk-
hugar?
„Fólk ætti alltaf að fara eftir þeim tilfinn-
ingum sem þeim vakna í brjósti í garð ann-
arrar manneskju. Hafi maður komið fram
við þig á óaðfinnanlegan hátt á ykkar fyrsta
stefnumóti en samt ertu ekki ánægð þegar
þú kemur heim, þá geturðu búist við að
þér muni alltaf líða þannig með honum. Ef
hann hins vegar vekur strax hjá þér góðar
kenndir, jafnvel þó hann sé ekkert sérlega
smart í sér eða útliti, og þú ert hamingju-
söm og ánægð með honum þá á hann
væntanlega eftir að verða góður eiginmað-
ur og elskhugi." n
Mér líkar ekki við yður!
Frh. af bls. 51
að íhuga hvort Moritzer hefði ekki andúð
á honum, já, jafhvel hataði hann; það gat
meira en verið að Moritzer til að hlæja
hrottalega.
— Moritzer, öskraði iæknirinn, þegar
hann fann að hann var að missa jafhvægið.
Hann greip um borðstokkana, báðum
megin við sig, svo greip hann um aðra ár-
ina. Hann reif hana upp af þollinum, til að
nota hana fyrir jafnvægisstöng. Þetta kom
Mortizer til að hlæja hrottalega. Hann var
eins og púki frá gömlu kvikmyundunum,
og Feldman var skelfingu lostinn. Hann
þurfti ekki að eyða tímanum í að hugsa til
þess að berja hann með árinni, hann gerði
það, hann hitti hann á hægri kjálkann og
Moritzer lyppaðist niður, bjánalegur á
svipinn, og datt útbyrðis. Bátnum hvolfdi,
og í nokkrar sekúndur hélt Feldman að
hann væri undir honum. En það var hann
ekki, hann sá dagsljósið, himininn. Hann
stóð á öndinni, hrækti, gaf ffá sér alls kon-
ar óhljóð og komst að lokum með miklum
erfiðismunum á kjöl. Hann reyndi ekki að
svipast um eftir Moritzer, til þess hafði
hann engan tíma, það var nóg að reyna að
bjarga eigin lífi, halda sér á kilinum og
reyna að hrópa á hjálp. Það hafði hvort
sem var ekkert upp á sig, Moritzer var
drukknaður, dauður....
Það sem eftir var af frídögum læknisins á
Ponchawee Manor, var síður en svo
skemmtilegt. í borðstofúnni var allt fúllt af
lögreglumönnum, blaðamönnum og
skvaldrið og kjaftasögurnar óþolandi.
Læknirinn hélt fast við skýringu sína á mál-
inu, en honum var það ljóst að málið var
skoðað frá ýmsum hliðum. Þetta var auð-
vitað slys, (dr. Feldman reyndi líka að trúa
óskhyggju sinni, að þannig hefði það
verið) og drukknun Moritzers var skýrð á
þann hátt, að hann hefði fengið högg á
höfuðið, þegar bátnum hvolfdi. Dr. Feld-
man áleit ekki rétt að segja ffá atvikinu
með árina, hann sagði aðeins að Moritzer
hefði verið að leika sér við að rugga
bátnum. Rétt var rétt. Læknirinn var því
dauðfeginn, þegar hann gat smeygt sér bak
við stýrið á Mercedesbílnum og ekið sem
hraðast í burt ffá Ponchawee Manor.
Reyndar var hann alsæll, þegar hann kom
til lækningastofu sinnar á mánudagsmorg-
un, og sá Hildu, hina ófríðu aðstoðarstúlku
sína. Það var sannarlega kærkomin sjón.
— Komið þér sælir læknir, sagði hún, —
skemmtuð þér yður vel?
— Ekki sem verst, - ekki sem verst, sagði
dr. Feldman. — En það gerðist dálítið
leiðinlegt slys.
- Þér hafið þó ekki slasast? spurði Hilda.
— Nei, nei, sagði dr. Feldman.
— En það drukknaði maður, vesalingur-
inn. Annars hafði ég það stórfínt. Jæja,
sagði hann svo og neri saman fíngerðum
skurðlæknishöndum sínum, eins og til
þess að njóta þess fýrirfram að vera fær um
að bjarga mannslífúm, - hvað heitir þá
fýrsti sjúklingurinn okkar þessa vikuna?
— Það er einhver ffú Moritzer, sagði
Hilda. □
5. TBL. 1989 VIKAN 55