Vikan - 09.03.1989, Blaðsíða 24

FYR5TU KYIim
ÓMAR RAGNARSSON OG HELGA JÓHANNSDÓTTIR
Læddist mei bónorðsbréf ið
til hennar um miðja nótt
í þessu viðtali fæst upplýst hvers vegna Ómar Ragnarsson hefur ekki fengist til að
skemmta á gamlárskvöld síðan árið 1961 . . . Ljósm.: Magnús Hjörleifsson
„Ég hafði verið á dansnámskeiði í
Skátaheimilinu við Snorrabraut í fjóra
mánuði þegar nýr hópur nemenda
kom á námskeiðið. í þessum hópi var
einn rauðhærður og líflegur maður
sem kom til mín og bauð mér upp í
dans. Þegar út á dansgólfið var komið
fór dansinn út og suður því minna fór
fyrir hæfileikunum en tilþrifúnum.
En þegar danstíminn var búinn sagð-
ist hann vilja aka mér heima, svona í
sárabætur fyrir dansinn. Ég var með
systur minni á þessu dansnámskeiði
og við þáðum boðið. Þegar heim til
mín var komið hringsnerist svo þessi
maður í kringum bílinn og opnaði
hurðimar með látum. Önnur systir
mín, sem var úti í glugga heima og
fylgdist með öllu saman, spurði mig
strax hvaða furðuvera hefði eiginlega
ekið okkur heim. Ég vissi það ekki þá
að hann héti Ómar Ragnarsson," segir
Helga Jóhannsdóttir, eiginkona Óm-
ars Ragnarssonar, um fýrstu kynni
þeirra hjóna fyrir 28 árum.
Trúlofuðu sig eftir mánuð
Þessi sögulega stund var 14. febrúar
1961. Mánuði síðar, 14. mars, voru þau
trúlofuð og á gamlárskvöld þetta sama ár
gengu þau í það heilaga í kirkju Óháða
safnaðarins.
„Samband okkar þróaðist eiginlega jafin-
hratt og skemmtanabransinn hjá mér.
Ég byrjaði að skemmta á gamlársdegi
og nokkrum mánuðum síðar var ég búinn
að skemmta úti um allt landsegir Ómar.
Ómar er fæddur 16. september 1940.
Hann er í meyjarmerkinu. Helga er fædd
25. nóvember 1942 og er því bogmaður.
„Þessi merki eiga víst ekkert sérlega vel
saman. En líklegast bjargar það því að ég
er ekta bogmaður en Ómar er lítil meyja í
sér.“
Þau Ómar og Helga hafa alla tíð haldið
bæði upp á 14. febrúar og 14. mars. Þessa
daga taka þau jafhhátíðlega og sjálfan
brúðkaupsdaginn, 31. desember.
Bregðum okkur aftur í Skátaheimilið við
Snorrabraut 14. febrúar 1961 þar sem
Ómar bauð Helgu upp í dans. „Ég varð
strax alveg ofsalega hrifmn af henni. Og
það kom aldrei neitt annað til greina en að
aka henni heim fyrst ég eyðilagði fyrir
henni dansinn."
Dagurinn sem réði úrslitum
Um hálfúr mánuður leið þangað til þau
sáust aftur. Sá dagur réði úrslitum. Helga
var þá á gangi á Háteigsveginum á leið nið-
ur í Skátaheimili til að kaupa miða á árs-
hátíð dansskólans. Á Háteigsveginum rakst
hún á Ómar þar sem hann var að baksa við
að setja keðjur undir bílinn sinn.
„Ég bjó í Stórholtinu og var að aka eftir
Háteigsveginum þegar snjókeðjurnar á
bílnum slitnuðu. Ég var að gera við þær
þegar Helga kom þarna gangandi. Þetta
var algjör tilviljun. Eftir að hafa gert viið
keðjurnar skutlaði ég henni niður í Skáta-
heimili til að ná í miðana. Ég sá þarna að
það væri ekki aðeins að ég væri hrifinn af
stúlkunni heldur vorum við lík og ég fann
að við áttum vel saman. Ekki eyddum við
þó kvöldinu saman enda var ég þá í Kefla-
vík að skemmta."
Aðeins nokkrum dögum síðar, eða 9.
mars, sendi Ómar bónorðsbréf til Helgu.
„Mig langaði að bera upp bónorðið með
því að yrkja til hennar. Ég settist því niður
um kvöldið og orti. Ljóðin voru að því
leyti sérstök að þau voru bæði grafalvarleg
og í þeim var nokkur kímni. Hún á þetta
bréf ennþá. Það er tryggilega geymt og
hefúr aldrei og verður aldrei gert opin-
bert. Um hánóttina læddist ég svo með
bréfið heim til hennar suður í Kópavog í
skjóli myrkurs og setti það inn um lúguna.“
Sjáum viðbrögð Helgu: „Ég varð undr-
andi þegar ég sá bréfið um morguninn. Ég
tók það ekki mjög alvarlega, fannst það
hálfgert rugl. Og í því voru aðeins tveir
kostir, það var annaðhvort að svara já eða
nei. Ég svaraði já.“
Átti ekki fyrir hringunum
Ómar segist ekki hafa átt fyrir hringun-
um þar sem hann hafi á þessum tíma verið
að byggja íbúð í byggingasamvinnufélagi í
háhýsinu að Austurbrún 2. „Þetta bjargað-
ist samt. Hringarnir voru partur af víxli
24 VIKAN 5.TBL.1989