Vikan - 07.09.1989, Qupperneq 41

sér sterka blöndu af viskí. Hönd hans titr-
aði, þegar hann bar glasið að vörum sér.
Hann vonaði og bað að viskíið megnaði að
lina magaherpinginn.
—Ætli það sé ekki einhver af þessum
móðursjúku skjólstæðingum þínum sem
þarna er að verki, sagði hann reiðilega við
konu sína, þegar þau sátu að morgunverði.
— Það er að minnsta kosti óhugsandi að
nokkur óbrjálaður maður fremji slík
heimskustrik.
— Það væri kannski ekki útilokað, að þar
væri um að ræða hefridarverk af hálfu ein-
hverra fyrrverandi vinkvenna þinna, svar-
aði Jean kuldalega.
— Ég skil ekki fyndnina, sagði Boyce
stuttur í spuna.
— Ekki ég heldur, varð konu hans að
orði um leið og hún lagði frá sér pentu-
dúkinn, reis á fetur og gekk út úr stofunni.
Boyce neytti matar síns þegjandi. Fari
hún norður og niður, hugsaði hann. Hún
mátti hugsa hvað sem hún vildi; hann
þurfti hennar ekki lengur við, það var allt
og sumt. Hann hafði allt sitt á þurru og það
var einungis óttinn við almenningsálitið
sem gerði að hann hafði ekki fyrir löngu
stungið upp á því að þau siitu samvistum.
Að öllum líkindum var eins um hana;
henni var áreiðanlega ekki síður í mun en
honum, að þau skildu. En það var þetta —
skilnaðarmál mundi óhjákvæmilega hafa
skaðleg áhrif á viðskiptin, og hann vildi
ekki hætta á neitt þegar þau voru annars
vegar.
Boyce ók tii skrifstofunnar að morgun-
verði loknum. Þar lágu fyrir honum skila-
boð. Einhver herra Pierce hafði hringt í
sambandi við söluna á Mitchell-stórbygg-
ingunni, sagði einkaritari hans. Hafði beð-
ið Boyce um að hringja strax þegar hann
kæmi. Boyce gerði það.
— Harry Pierce hér, var svarað styrkri
karlmannsrödd.
— Það er Boyce Harper, sem talar. Að
því er mér skilst hafið þér spurst fyrir um
Mitchell-bygginguna.
— Já. Ég tala fyrir hönd viðskiptasam-
taka, sem hafa áhuga á byggingu af þeirri
stærð. Ef við náum samkomulagi um verð
og greiðsluskilmála, er ég reiðubúinn að
ganga frá kaupunum. Getum við hist fyrir
hádegi?
— Það er ákaflega naumur frestur, svar-
aði Boyce hikandi.
— Veit ég það, en ég verð að vera kom-
inn til St. Louis fyrir kvöldið og flugvélin,
sem ég fer með leggur af stað klukkan tvö.
— Ég skil það, sagði Boyce, þar eð hann
hafði að sjálfsögðu ekkert á móti því að
koma í kring kaupum á stórbyggingu fyrir
háifa milljón dollara. - Ég skai gera allt
sem í mínu valdi stendur.
— Má ég taka það þannig, að þér getið
sýnt mér bygginguna fyrir hádegið?
— Já. Eigum við ekki að slá því föstu að
við hittumst í byggingarskrifstofúnni eftir
kfukkustund?
- Afbragð.
— Þér getið lagt bílnum á stæðið á bak
við bygginguna, sagði Boyce.
saumuðum fötum, aka í rándýrum og
glæsilegum bíl — og blanda geði við auð-
uga athafnamenn. Hann var sem skapaður
í slíkt hlutverk og naut innilega alls, sem
það hafði að bjóða, peninganna, munaðar-
ins og kvenfólksins — sér í lagi þess síðast-
nefhda.
Svo tóku þessi dularfúllu fyrirbæri allt í
einu að gerast, hvert á fetur öðru. Upp-
hringingin frá sjúkrahúsinu um nóttina var
hið fyrsta af mörgum.
Nákvæmlega viku síðar var Boyce Harp-
er öðru sinni vakinn af værum nætur-
blundi, en í það skiptið var það þó ekki
símahringing, heldur öskur og vein í
brunabílum, ofúrbjart ljósvörpuskin, óp,
köll og fyrirgangur, brestir og brothljóð.
Boyce stökk fram úr rúminu og kólnaði
allur upp þegar brunalyktinni sló fýrir vit
honum.
Hann ruddist út úr svefnherberginu, án
þess honum svo mikið sem kæmi til hugar
að kona hans svaf þar í rekkju sinni. Ljós-
vörpuskinið kom neðan að og þegar hann
kom ffam á stigapallinn, sá hann stofú-
stúlkuna sem stóð niðri og ræddi við
slökkviliðsmann.
— Hvað, er það sem á gengur? hrópaði
hann.
— Allt í lagi; við erum þegar búnir að ná
yfirhönd á eldinum, svaraði slökkviliðs-
maðurinn. — Það hefúr kviknað í ruslahaug
bak við húsið. Feiknamikil reykjarsvæla,
eins og alltaf við slíkar aðstæður, en til-
tölulega lítill eldur. Það var einstök
heppni að þér hringduð strax til okkar,
annars er ekki að vita hvemig farið hefði.
— Ég hef alls ekki hringt, svaraði Boyce.
- Jæja, það hlýtur þá að hafa verið ein-
hver af nágrönnum yðar sem hefúr gert
yður þann mikla greiða. En þér verðið að
afsaka, þó að það henti okkur að brjóta
stóru rúðuna í glugganum á bókasafninu —
það var ógerlegt að átta sig á því fyrst í
stað hvaðan reykinn lagði og við þorðum
að sjáffsögðu ekki að hætta á neitt.
— Nei, auðvitað ekki, svaraði Boyce
Harper.
— Því miður emm við víst tilneyddir að
senda kæm á hendur yður fýrir þennan
mslahaug, tók annar slökkviliðsmaður til
máls. — Lögum samkvæmt bar yður að hafa
fjarlægt hann fýrir löngu.
— En það er enginn mslahaugur ffá mér
að húsabaki, andmælti Boyce Harper. — Ég
ætti að vita það.
— Því miður, svaraði slökkviliðsmaður-
inn. — Þetta msl var á yðar lóð og það er
lagabrot.
- Jæja, jæja, hafið það eins og ykkur
best hentar, tautaði Boyce og gekk inn í
bókasafhið. Gólfábreiðan var þakin gler-
brotum og svalt næturloftið fýllti herberg-
ið. Boyce opnaði barskápinn og skenkti
►
18. TBL. 1989 VIKAN 39