Vikan - 14.12.1989, Qupperneq 40

og eingöngu gamall þefur. Þarna var sá
síðarnefhdi. Mikjáll fór inn í veitingastof-
una. Þar voru húsgögn, klædd flaueli, sem
einhvern tíma hafði verið grænt, og brúnt
veggfóður með ryðrauðum blómum af
rósaættinni á veggjunum, borgundar-
hólmsklukka, sem hafði hætt að ganga ein-
hvern tíma kl. 10.13, dökkgræn glugga-
tjöld úr þykku efni og með skúfabrydd-
ingu og postulínslampi með perluffuns-
um.
Gestgjafinn stakk hausnum inn um lúgu
á þilinu.
— Hvað vilt þú? spurði hann og góndi
ólundarlega á Mikjál.
— Enskan bauta, þökk fyrir, og glas af
öli.
— Þú getur fengið kerfilsúpu, sagði gest-
gjafinn.
— Get ég ekki fengið neitt annað?
spurði Mikjáll.
— Kerfilsúpu, sagði gestgjafinn og
skellti aftur hlemmunum fyrir lúgunni.
Nokkru seinna birtist hausinn aftur. —
Kerfilsúpu og hvítöl.
Mikjáll andvarpaði og settist og beið.
Gestgjafinn kom inn með kerfilsúpuna og
hvítölið. Bragðið af matnum var alveg eins
og útlitið og það var ekki gott.
— Gæti ég fengið lánaðan síma? spurði
Mikjáll.
Gestgjafinn benti með þumalfingrinum:
— Hann er þarna úti!
Mikjáll stóð upp og flýtti sér í símann.
— Hann er í ólagi, sagði gestgjafinn þeg-
ar Mikjáll var kominn að símanum.
— En ég þarf endilega að ná sambandi
við Silfrastaði, kjökraði Mikjáll.
— Einmitt það, sagði gestgjafinn á leið-
inni fram í eldhúsið.
— Hvenær fer Iest suður? spurði Mikjáll.
— Engin lest í dag. Snjór... ófært.
— Já, en — heyrið þér, hrópaði Mikjáll, —
ég á að halda jólin á Silfrastöðum og ég
þarf að ...
Gestgjafinn var farinn út.
Nú virtist allt vera að hrynja í rúst.
Fjarlægðin milli mestu hamingju og bik-
svörtustu örvæntingar er oft styttri en
maður heldur. Venjulega var ekkert fjær
Mikjáli en bölsýnin en núna, þegar allt
brást, guggnaði hann alveg.
Gestgjafinn kom aftur.
— Hafið þér herbergi? spurði Mikjáll
hikstandi.
— Númer 17 var leigt fýrir tveimur
tímum.
— En eitthvað af hinum herbergjunum
þá? andvarpaði Mikjáll.
- Númer 17 er eina herbergið, sem ég
hef.
Mikjáll lagði augun afitur. Nú skildi hann
að verra gat það ekki orðið.
En þar skjátlaðist honum.
— Þetta verða 5,75, sagði gestgjafinn.
Mikjáll stakk hendinni í brjóstvasann en
það ómak hefði hann rétt á litið getað
sparað sér því að veskið hans lá í dyravas-
anum á bílnum hans.
— Heyrið þér, gamli vinur! sagði hann.
— Fimm sjötíu og fimm! sagði gestgjaf-
inn og pírði augunum.
- Já, en heyrið þér, hljóðaði Mikjáll, —
ég hef gleymt...
— Nú, er það svoleiðis, urraði gestgjaf-
inn og augun í honum urðu beinlínis ógn-
andi.
Það er hægt að halda Þorláksmessu með
mjög mismunandi móti. Flestir njóta vafa-
laust heimilisánægjunnar við jólakerti og
bakkelsi á borðum og hljóðskraf úti í
hornum. Mikjáll átti sitt Þorláksmessu-
kvöld í skitnu kráreldhúsi og var að þvo
upp. Þremur dögum áður hafði verið
gæsasteikurveisla þarna í kránni og eftir
óþvegna borðbúnaðinum að dæma hafði
veislan verið allfjölmenn. Mikjáll hafði lok-
ið við nærri helming uppþvottarins þegar
þreytan yfirbugaði hann. Um lágnættið
hneig hann niður á eldhússtólinn. Það síð-
asta, sem hann heyrði áður en miskunn-
söm svefngyðjan tók hann í faðm sér, var
rödd gestgjafans sem sagði í óblíðum tón:
- Þú heldur áfram með þetta á morgun!
Ég veit ekki hvort þú, lesandi góður,
hefur reynt hvað það er að vakna kl. 6 á
aðfangadagsmorgni við að órakaður
greiðasali kemur inn til þín á náttskyrtu og
flókaskóm, eff ir að þú hefúr átt nætursakir
á eldhússtól með tveimur brotnum rimum
í bakinu. Það fýrsta sem blasir við augum
eru feitimakaðir diskar í háum stöflum,
þálfa leið upp undir þak, ásamt sósuskál-
um, skaftpottum og öðrum eldhúsgögn-
um. Ef þú hefur ekki reynt þetta skal ég
trúa þér fyrir því að það er skrambi óvið-
felldið.
— Reyndu nú að láta hendur standa
fram úr ermum! sagði gestgjafinn og var
alls ekki mjúkur á manninn.
— Heyrið þér nú, sagði Mikjáll með
grátstaf í kverkunum. - Ég á að halda jólin
á Silfrastöðum; óðalsbóndinn á von á mér
og ég ætla að giftast dóttur hans og...
— Reyndu nú að byrja, tók gestgjafinn
ffam í. Þú átt að hafa lokið við þetta klukk-
an átta svo að þú getir tekið til morgun-
verð og fært gestinum á nr. 17.
— Færa gesti morgunmat? Nú fór Mikjál
að sundla.
— Færa morgunmat, sagði gestgjafinn
fastmæltur.
Hann kveikti í sósuðum vindilstúf og
labbaði út.
Síðasti diskurinn var þveginn á mínút-
unni klukkan átta og Mikjáll var að skola
fitubrák úr vaskinum þegar hann heyrði
braka í stiganum undan þunga gestsins á
nr. 17 sem var á leiðinni niður í morgun-
kaffi og árbít.
Mikjáll kom fram í dyrnar með bakka í
höndunum en hrökk við svo að glamraði í
öllu því sem á bakkanum var. Hann tók
andköf nokkrum sinnum, margdeplaði
augunum og reyndi að fá heilann úr bak-
lásnum. í veitingastofúnni sat ung og falleg
stúlka, mjög lík daggfrískri rós um Jóns-
messuleytið. Slík sýn kemur að jafnaði
ungum mönnum til að depla augunum og
ef til vill til að taka andköf líka en Mikjáll
hafði fengið svo stórkostlegt taugalost að
eitthvað sérstakt hlaut að vera í efhi þarna.
Því að unga stúlkan var engin önnur en
Adda. Daginn áður hafði hún brugðið sér
til Óðinsvéa til að skila af sér jólabögglum
en á heimleiðinni hafði hún lent í bylnum
Framhald á bls. 40
„Þú mátt ekki misskilja mig, elskan mín. Þú veist að ég vildi gera nærri því allt
fyrir þig. En eitt verð ég að segja þér: Við förum aldrei framar á neina krá . . . “
25. TBL. 1989 VIKAN 37