Vikan - 19.04.1990, Qupperneq 23

upp mynt og rétti stráknum.
„Þakka yður kærlega fyrir,“ sagði hann. „Ef
þér þurfið á einhverri hjálp aö halda skuluð þér
aðeins biðja um mig. Ég heiti Jerry og er ný-
byrjaður að vinna hérna. Mér er sönn ánægja
að fá að gera yður greiða og aðstoða yður eins
vel og ég get. Biðjið bara um Jerry."
„Þakka þér fyrir, Jerry. Ég skal gera það.“
Hann lyfti hendinni í kveðjuskyni og lokaði
dyrunum vandlega.
Frú Beauvais gekk að glugganum og horfði
niður í dimman og ömurlegan húsagarö gisti-
hússins. Hún yppti öxlum. Hún mundi það
núna aö í New York er aldrei neitt að sjá út um
gluggana á hótelherbergjum. En það var þó
bót í máli að herbergið var kyrrlátt og hin yfir-
gengilega umferð New Yorkborgar heyrðist
ekki. Henni var afar illa við umferðarnið, bíl-
flaut, öskur og hávaða götulífs. Henni fannst
það einna líkast því að vera lokuð inni í dýra-
garði.
Hún tók upp úrtöskum sínum og raulaði fyrir
munni sér á meöan. Hún leit á armbandsúrið
sitt og sá, að klukkan var aö verða tvö. Hún fór
með snyrtidótið sitt fram í baöherbergið og
setti það smekklega á hillu þar. Hún gretti sig
eilítið þegar hún sá að spegillinn var sprunginn
í öðru horninu. Hún tók rafmagnstannbursta úr
snyrtidótinu og fór með hann aftur inn ( her-
bergið, settist á rúmiö og skrúfaði lokið aftan af
tannburstanum, þar sem rafhlöðurnar áttu að
vera. Síðan tók hún fram handtöskuna sína og
dró upp úr henni samanvöðlaða seðlabúntið.
Þegar hún hafði tekið þrjá dollaraseðla úr búnt-
inu tróð hún því í tannburstann og setti lokið á.
Að því búnu fór hún með burstann fram á bað-
herbergið og setti hann á hilluna við hliðina á
púðurdósinni sinni.
Hún lét renna í baðið. Vatnið var moðvolgt
og hún bölvaði í huganum þessum litlu sápum
sem ævinlega eru á gistihúsum og freyða nán-
ast ekki neitt. Hún ákvað að kaupa sér góða
sápu. Jerry gæti keypt hana. Viðkunnanlegur
strákur, þessi Jerry! Hún sté varlega upp úr
baðinu, þurrkaði sér og hlustaði á vatnið sog-
ast niður í gegnum frárennslið.
Hún klæddi sig, fór höndum um hárið, kerrti
hnakkann og glotti vingjarnlega framan í
þessa gömlu konu sem blasti við henni í spegl-
inum. Hún dustaði rykkorn af herðunum, tók
handtöskuna sína, gekk út úr herberginu og
eftir ganginum, brosti kurteislega til herbergis-
þernu á meðan hún beið eftir lyftunni.
Þegar hún var komin niður í anddyrið gekk
hún rakleitt að skrautlegum dyrum sem Ijósa-
skilti blikkaði fyrir ofan: BAR. Hún settist við
pínulítið borð og pantaði pernod. Þegar þjónn-
inn kom með giasið starði hún góða stund á
þaö eins og gamlan vin, dreypti síðan á því. Ó,
þessi indæli anískeimur!
„Nei, er þetta ekki...“
Henni varð bilt við og kallaði upp yfir sig:
„Hvað er þetta?“
„Ég biðst afsökunar," sagði maöur sem hún
gat nú greint í hálfrökkrinu. „Bannsettur bjáni
get ég verið. Ég hélt að ég þekkti yður. Andar-
tak fannst mér þér líkjast svo mjög...jæja, hvaö
um það. Ég þarf svo sannarlega að fá mér
sterkari gleraugu."
„Það er ekkert að afsaka," sagði hún og
sneri sér að honum.
„Ég heiti lan McGrath," sagði maðurinn og
settist við hliðina á henni. „Ég er ekki vanur að
ónáða ókunnugt fólk en þér eruð í raun og
veru líkar henni Lilian, blessuð sé minning
hennar. Er yður sama þótt ég sitji hjá yður
stundarkorn?"
Hvað gat hún gert? Sagt honum að fara?
Kallað á þjóninn og beðið hann að fjarlægja
manninn? Staðið á fætur og skilið eftir fullt glas
af pernod? Nei, hún sat kyrr og þagði og starði
á glasið fyrir framan sig.
„Ég sé að ég ónáða yður, fröken. Mér þykir
það afar leitt.“ Hann bjó sig undir að standa á
fætur.
„Nei,“ sagöi hún. „Þetta er allt í lagi. Og ég
er frú, frú Beauvais."
„Gleður mig að kynnast yður, frú Beauvais,"
sagði hann, kinkaði kolli til þjónsins og pantaði
sauterne.
„Hver var Lilian?" spurði frú Beauvais.
„Ja, það er nú saga að segja frá því. Lillian
var, ja, hvað á ég að segja, eins konar land-
könnuður. Hún hvarf þegar hún var að kanna
eina af þverám Amason-fljóts. Það var árið
1959, minnir mig. Aumingja Lilian! Örlög henn-
ar urðu skelfileg."
„Ég samhryggist yður. Var hún... Ó, fyrirgef-
ið hvað ég er forvitin."
„Nei, við vorum ekki gift. Við vorum ekki einu
sinni trúlofuð. Við vorum aðeins góðir vinir,
það var allt og sumt. Búið þér hérna hjá
okkur?“
„Hjá yður? Ó, þér meinið hérna á hótelinu?
Já, ég geri það, um stundarsakir, þar til ég hef
jafnaö mig.“
„Eigið þér viö erfiðleika að stríöa," sagði
hann og hallaði sér nær henni, yfir glasið sem
þjónninn hafði nýlega sett fyrir framan hann.
„Sjáið þér til, frú Beauvais, það eiga allir við
einhverja erfiðleika að etja. Og það er gott fyrir
mann að tala um þá, sérstaklega við einhvern
ókunnugan sem maður hittir kannski aldrei
aftur. Við skulum ímynda okkur að viö séum í
London árið 1943. Sprengjudrunur kveða við
allt í kringum okkur. Við höfum leitað okkur
hælis í einhverju skýli og bíðum þess að hætt-
an líði hjá. Viö erum með öllu ókunnug hvort
öðru - eins og skip sem mætast um miðja nótt
eða eitthvað þess háttar. Segið mér allt af
létta.“
Þorpari, hugsaði hún. Elskulegur og törfr-
andi þorpari. Hann virðist hafa einhvern áhuga
á mér.
„Frú Beauvais?"
„Hr. McGrath. Saga mín er ósköp hvers-
dagsleg og drepleiðinleg. Þér hafið sennilega
heyrt hana þúsund sinnum áöur. Maðurinn
minn vann í öryggisþjónustunni og léstskyndi-
lega fyrir þremur máriuðum í París. Við vorum
á Cote d'Azur í sumarleyfi þegar það gerðist.
Hann hafði áhyggjur af eftirlaununum sínum.
Hann hafði veriö veikur öðru hverju og var
hræddur um að lagt yrði til að hann léti af em-
bætti áður en hann hefði náð tilskildu aldurs-
takmarki - á lágum eftirlaunum. Einnig höfðum
við áhyggjur af ýmsum öðrum smámunum,
skiljið þér.“
„Sjaldan er ein báran stök,“ sagði McGrath.
„Jæja, hann dó þarna á baðströndinni, þar
sem strákar og stelpur ærsluðust og léku sér
og litríkir boltar ultu fram og aftur. Það var
hjartað."
McGrath lagði hönd sína viðkvæmnislega á
hönd frú Beauvais.
„Ég samhryggist yður af öllu hjarta, kæra
frú.“
Henni tókst að hlæja ofurlítið, um leið og
hún tók vasaklút úr annarri kjólerminni. Þegar
hún hafði þerrað augun, lét hún vasaklútinn
aftur á sinn stað.
„Calvin Coolidge orðaði þetta listilega,"
sagði hún. „Hann sagði: Þegar þú sérö tíu Ijón
á veginum er líklegt að níu þeirra komi aldrei til
þín.“
„Það er hverju orði sannara."
„Ég efast um að þér skiljið, hvað ég er að
fara, hr. McGrath."
„Jú, vissulega. Við erum oft áhyggjufull al-
veg að ástæðulausu."
„Já, það er rétt svo langt sem það nær. En
takið vel eftir þessu: Hr. Beauvais hafði
áhyggjur af að hann missti hluta af eftirlaunum
sínum. Það var eitt af hinum tíu Ijónum sem
hann sá á veginum. En það var Ijónið sem kom
eins og þruma úr heiðskíru lofti. Það var það
sem KOM - hjartaslagiö!"
„Það er nefnilega þaö,“ samsinnti McGrath
og kinkaði kolli f ákafa. Hár hans var rautt og
hrokkið og dálítiö farið að grána. „Þaö er hið
óvænta sem veldur manni mestum sársauka.
Er það ekki það sem þér eigið við?“
„Jú, einmitt."
Hún hóf glasið á loft, saup á því og virti hr.
McGrath fyrir sér á laun. Hann virtist ekki taka
eftir því og stundi.
„Ég var búin að gleyma hve New York er
viðurstyggileg borg,“ sagði hún. „Allt þetta gler
og þessi járnbenta steinsteypa. Þessi borg
virðist ekki vera annað en nokkrir eldspýtu-
stokkar sem reistir hafa verið á rönd. Og
hversu einmanalegt er ekki að búa í þessum
stokkum!"
McGrath saup á sínu glasi en sagði síðan:
„Það þarf alls ekki að vera það. Við skulum
taka yður sjálfa sem dæmi. Yndisleg og elsku-
leg frú eins og þér ætti ekki að þurfa að vera
einmana. Að minnsta kosti ekki meðan ég er
einhvers staðar á næstu grösum. Hvað segið
þér um aö fara í ofurlitla skemmtiferð á
morgun?"
„Þér eruð alltof góður, hr. McGrath, sagði
hún kurteislega en gat ekki leynt því að gull-
hamrar hans kitluðu hana svolítið. „Skemmti-
ferð?“
„Þér hafið heyrt um þessa litlu báta sem
sigla í kringum Manhattan-eyju eins og lax í
leit að stað til að hrygna. Það er hressandi að
sigla á þessum bátum, það er að segja ef þér
þolið túristana með myndavélarnar sínar og
krakkana út um allt. Eigum við ekki bara að
skella okkur?"
Frh. á bls. 44
8.TBL. 1990 VIKAN 23