Vikan - 28.06.1990, Blaðsíða 39

JONA RUNA KVARAN MIÐILL SVARAR BREFI FRA LESANDA ^Jálræn sjónarmið
Kœra Jóna Rúnal
Ég hef lengi leitað oð einhverjum sem gœti leiðbeint mér á
þroskabrautinni. Marga hef ég hift sem lagt hafa mér lið en samt er
ýmislegt sem ég vildi gjarnan fá skýringar á efhœgt vœri. Ég sæki lítið
venjuiegar skemmtanir en þrái að uppiýsast meir um andleg
verðmœti ef kostur er. Ég hef sótt töluvert miðilsfundi og aðrar
andiegar samkomur. Ég er rúmlega sextug, hefhaft fyrir heimili að sjá
og hefenn; auðvitað hefur gengið á ýmsu eins og gengur. Móðurfólkið
mitt er nœmt fólk og við börnin vorum alin upp í einlœgri trú á
almættið og tilheyrðum þjóðkirkjunni. Við lásum bœnir og vers og
okkur var kennt að vera heiðarleg í hvívetna. Heima var mikil fátœkt
og börnin fleiri en tíu og komust á legg. Afþví að mér finnst þú, Jóna,
afskaplega hreinskilin og líkleg til að segja álit þitt beint út ætla ég að
opna hug minn.
Þegar ég var um þrítugt fór ég að taka eftir því að ef ég reiddist
einhverjum og sárnaði veruiega, fannst að um hróplegt óréttlœti vœri
að rœða, þá mátti ég eiga víst að eitthvert óhapp henti viðkomandi.
Þegar ég áttaði mig á þessu fyrst hélt ég að þetta væri einungis
tilviljun og gaf því ekki sérstaklega gaum. Þegar þetta gerðist svo
ítrekað fór ég veruiega að passa mig og nú er langt síðan nokkuð
hefur skeð sem ég get tengt við hugsanir mínar á þennan
sérkenniiega hátt. En hvernig er þetta með reiðina, Jóna? Er það
virkilega þannig að við getum með reiði okkar meðvitað eða
ómeðvitað gert öðrum illt? Hvað með vernd Guðs til dœmis efeinhver
úti í bœ getur með hugsun gert kunningja sínum illt, bara ef
viðkomandi kannski neitar persónunni um greiða og hún reiðist og
bregst ókvœða við vegna þess að hún telur neitunina ósanngjarna?
Hvernig erþetta með illskuna yfirleitt? Geturhún virkilega leikið
hala og gert fólki alls konar óskunda?
Kœra Jóna Rúna, það hefur ýmislegt fyrir mig borið á lífsleiðinni eins
og gengur; ég les allt sem ég get um dulspeki, svörin við sumu finn ég
þar, sumt segir minn innri maður mér; en að lokum langar mig að
spyrja þig dálítils. Get ég hjálþað þeim sem bágt eiga með því að
hugsa hlýlega til þeirra? Hvernig er hœgt að gera þann farveg
opnari? Hvernig get ég varið sjálfa mig fyrir of miklum sársauka sem
mér hœttir stundum til að taka inn á mig frá öðrum? Hefég einhvern
snefil af hæfileikum íþessa átt eða er þetta kannski einhver tilhneiging
til að upphefja sjálfa mig? í framhjáhlaupi, þetta eitt er atvik í lífi mínu
sem hefur nagað mig í um tuttugu ár. Ég var eitt sinn stödd á spítala
að heimsœkja sjúkiing sem ekki var mikið veikur. Á stofunni lá fársjúkur
maður sem yfir sat mjög sorgmœdd og þreytt kona. Hún brá sér frá
eitt augnablik og ég fór að rúminu eins og dregin af einhverju
ókunnugu afli. Ég signdi manninn og bað góðan Guð aföllu hjarta að
gefa honum hvíld, strauk honum um vangann og fór svo. Morguninn
eftir frétti ég lát hans. Mér var brugðið. Gat verið að ég hefði flýtt
óafvitandi fyrir andláti hans? Gerði ég rangt? Ég bað um hvíid, ekki
bata, og hann varekki mjög aldraður. Efþú, kœraJóna, getur eitthvað
liðsinnt mér vœri ég mjög þakklát.
Friður Guðs sé með þér,
Þóranna.
ÞÚBÝRÐ YFIR SÁLRÆNU
NÆMIOG TEKUR UTANAÐ-
KOMANDIÁHRIF ÓÞARF-
LEGA MIKIDINNÁ ÞIG
Kæra Þóranna. Mér er
Ijúft að reyna að svara
þér og vona svo sann-
arlega að það geti komið að
gagni. Þakka þér traustið sem
þú sýnir mér og eins góðan
hug til min. Við reynum að
nota innsæið mitt og hugsan-
lega skriftina þína sem stuðn-
ing og hvata að góðum
13. TBL 1990 VIKAN 39