Vikan - 28.06.1990, Blaðsíða 69

ÞAÐ VÆRIEKKIRÉTTLÁTT
SAKAMÁLASAGA
Framhald af bls. 65
leyföi honum aö fara. Svo sneri hann sér að
Charley. - Það er eins gott fyrir okkur aö fara.
Þeir gengu yfir til Annie aftur.
- Þið tókuð eftir því, hvíslaði hún.
- Tókum eftir? sagði Charley.
- Ó, Charley! Hótelstjórinn. Þegar hann
hringdi var hann ekki að tala við - líkið. Hann
gat það ekki. Klukkan var hálfátta. Og maöur-
inn var drepinn fjórtán mínútur yfir sjö. Manstu
eftir því?
Charley kinkaði kolli.
- Svo hann hlýtur að hafa verið að tala við
morðingjann. Síminn hringdi... og morðing-
inn svaraði!
- Nei, sagði undirforinginn.
- Nei? sagði Annie herská. - Hvers vegna
ekki?
- Ja ... undirforinginn hikaði. - Hann sagði
Þeó. Hann sagði ókei, Þeó, seinna. Það var
ólíklegt að hann vissi nafn hótelstjórans eða
notaði það ef hann ætti á hættu aö þekkkjast.
Annie hugsaði um þetta nokkur andartök og
nuddaði framtennurnar með vísifingrinum. -
En heppilegt! hrópaði hún svo. - Sjáið þið það
ekki? Morðinginn er blestur.
Charley fann allt í einu til sektarkenndar. -
Sjáðu nú til, vina mín, sagði hann róandi. Hann
lagði handlegginn umhyggjusamlega um axlir
hennar. - Kannski ég ætti að segja þér...
- Ó, Charley! sagði hún. - Skilurðu ekki.
Sjáðu nú til. Við vitum að það var morðinginn
sem svaraði í símann. Við vitum aö hann getur
ekki hafa sagt „Þeó“. Svo það sem hann sagöi
hljómaði líkt. Hann hlýtur að hafa sagt: Ókei,
þé þig þeinna! Sem getur, ef það er sagt hratt
og óskýrt, hljómað alveg eins og: „Ókei, Þeó,
seinna.“ Morðinginn var blestur á máli.
Charley leit með örvæntingu á Annie. Andlit
hans var klætt grímu sektar og örvæntingar.
Hann opnaði munninn til að segja eitthvað og
lokaði honum svo aftur. Honum var Ijóst að
hann hafði beðið of lengi. Úr þessu var of seint
að koma með útskýringu - ef hann gæti nokk-
urn tíma gert sér vonir um að tala við Annie
framar.
- Og það sem meira er, sagði Annie. -
Hann var sex.fet og fjórir þumlungar á hæð og
örvhendur.
- Dásamlegt, sagði undirforinginn. -
Hvernig...
- Lítið á símann, sagði Annie kuldalega og
benti á borðið. Tólið lá á tækinu og hljóðnem-
inn var hægra megin. - Rétthendur maður
leggur tólið hins vegar á og hvað hæö hans
viðkemur...
Undirforinginn tók í handlegginn á Charley
og þeir gengu yfir að borðinu. - Notuðuð þér
þennan síma? spurði undirforinginn manninn
við skrifborðið í lágum hljóðum.
Leynilögreglumaðurinn leit upp: - Auðvitað.
- Eruð þér örvhendur?
Maðurinn leit forvitnislega á undirforingjann.
- Nei. Hvers vegna?
- Hvernig stendur á því að þér látið tólið
svona á?
Leynilögreglumaðurinn leit á símann og svo
aftur upp. - Ég veit það ekki, sagði hann. - Ég
geri það alltaf.
Þeir sneru aftur til Annie. - Stórkostlegt,
sagði undirforinginn. Hann lagði handlegginn í
hrifningu utan um Annie. - Furðulegt, sagði
hann. - Ég er viss um að þér verðið Charley að
miklu liði. Hann leit hátíðlega á Charley. - Við
skulum koma héðan, sagði hann. - Annie hef-
ur séð okkur fyrir nægu verkefni. Afgangurinn
verður aðeins rútína.
Og þaö reyndist rétt vera. Annie til mikillar
furðu áttu engar mannaveiðar sér stað næstu
viku, enginn hluti borgarinnar var settur i
herkví. Og það sem jafnvel var verra, ekkert
blað sagði frá hinni frábæru skarpskyggni
Annie í sambandi við morðið. Lögreglan virtist
alls engan áhuga hafa á ályktunum hennar.
Charley reyndi aö útskýra þetta. Þau voru
nýkomin heim til Annie af bíó - höfðu séð kvik-
myndina Fallegt morð, elskan mín - og sátu,
með nokkurra feta millibili, á sófanum.
- Ó, Charley! Hótelstjórinn.
Pegar hann hringdi var
hann ekki að tala við -
líkkið. Hann gat það ekki.
Klukkan var hólfótta. Og
maðurinn var drepinn
fjórtón mínútur yfir sjö.
Manstu eftir því?
- (svona málum, sagði Charley óþolinmóð-
ur, vitum við hvaða manngerð hefur framið það
og það er allt sem við þurfum að vita. Vegna
þess að við vitum að hann næst einhvers stað-
ar fyrr eða síðar fyrir eitthvað. Fyrir fjárhættu-
spil. Fyrir fjársvik. Fyrir árás eða rán, alveg eftir
því í hvaða fagi hann er. Og hver sem hugsan-
legur getur verið er alltaf spurður út úr; um
þennan glæp og alla aðra sem við höfum
óleysta á hendinni.
Það var fjarri því aö Annie fyndist þessi út-
skýring fullnægjandi. Hún hnussaði. Það lá við
að hnussið væri urr. - Þetta er nú eins og að
leita að saumnál í heystakki, sagði hún. - Með
bundið fyrir augun! Og enginn eltingarleikur!
Þið bíðið bara eftir því aö glæpamaðurinn
komi upp í hendurnar á ykkur!
- Og hvað um það? Við finnum alltaf nálina.
- En þegar þið hafið lýsinguna, sagði
Annie. - Hér um bil alveg nákvæma og full-
komna lýsingu og ...
Þegar morðinginn fannst, eitthvað um viku
síðar, minnti andrúmsloftið milli Charley og
Annie að spennunni til á háa E-strenginn á raf-
magnsgítar sem fyrir misgáning er tengdur við
háspennulínu. Og sú staðreynd að morðinginn
náðist á nákvæmlega þann hátt sem Charley
hafði sagt fyrir um hafði ekkert að segja. Þau
fengu fréttirnar kvöld nokkurt heim til Annie og
Charley tók símann. Þegar hann kom aftur inn
í stofuna, brosandi í fyrsta skipti í marga daga,
var ekki nema afsakanlegt að hann væri svolít-
ið hrokafullur.
- Skelltu á þig hattinum, sagði hann. - Við
förum niður á lögreglustöð! Ég skal sýna þér
morðingja sem lögregluþjónarnir hafa náð án
minnstu hjálpar Sam Spade, Chafik eftirlits-
manns eða jafnvel Hercule Poirot.
Þau biðu á lögreglustöðinni, sitjandi á gulum
kjaftastólum í litlu kuldalegu, hvítmáluðu her-
bergi. Undirforinginn, áhyggjufyllri og svefn-
lausari að sjá en nokkru sinni fyrr, sat og starði
á fætur sér. Annie horfði kuldalega fram fyrir
sig en Charlie var hamingjusamur á svipinn.
Dyrnar opnuðust. Lögreglumaður ýtti manni
á undan sér inn í herbergiö. Hann drúpti höfði
um leið og hann kom í dyrnar en tók síðan að
stara á vegginn yfir höfðum þeirra. Hann var
í ópressuðum fötum, með húfu, um það bil
fertugur.
Annie dró fram minnisbókina sína og merkti
í hana með blýanti. - Sex fet og fjórir þumlung-
ar, sagði hún. - Er það rétt?
Undirforinginn leit ekki á Annie. - Fjórir og
hálfur, sagði hann.
Annie hallaði sér áfram og hvíslaði að undir-
foringjanum: - Húfan hans, sagði hún. - Hald-
ið þér...
Undirforinginn sagði þreytulega: - Taktu af
þér húfuna.
Maðurinn lyfti hendinni, vinstri hendinni-og
Annie merkti við einu sinni enn. Hann tók af
sér húfuna. Hár hans var næstum fallegt.
Þykkt og lifandi með mjúkum liðum og mjög
rautt.
- Nokkru dekkra en ég hólt, sagði hún og
merkti við einu sinni enn. - Hvar náðist hann,
undirforingi?
Undirforinginn leit upp aftur, mjög, mjög
þreytulega. - Hvar tóku þeir þig? spurði hann
manninn.
Maðurinn leit á þau eitt andartak, svo leit
hann aftur á vegginn fyrir ofan þau: - Þuð ...
Þuðurgötu, sagði hann og Annie merkti við í
bókina sína...
Þær tíu mínútur, sem þau sátu í leigubílnum
á leið aftur heim til Annie, talaði hvorugt.
Charley þagði vegna þess að hann gat ekki
talað, Annie af meðaumkun. En þegar þau
stóðu á útidyratröppunum hjá Annie og leigu-
bíllinn beið ennþá við gangstéttarbrúnina kom
rödd, alls ekki rödd Charley, upp úr hálsi hans:
- Segðu mér aðeins aö það gæti hafa verið
einhver annar. Segöu að það gæti hafa verið
sköllóttur náungi, fimm fet og tveir þumlungar,
sem drap í skörðin. Datt þér aldrei í hug að þú
gætir haft rangt fyrir þér? Að það gæti hafa
verið einhver annar? Datt þér...
- Nei, sagði Annie, auðvitað ekki.
- En hvers vegna? hvein í Charley? -
Hvers vegna? Viltu gjöra svo vel og segja mér
hvers vegna?
Annie leit á hann, dapurlega og vorkunn-
samlega og gerði síðustu tilraun, á sama hátt
og maður sem reynir einu sinni enn þótt hann
viti fyrirfram að það sé vonlaust. - Sönnunar-
gögnin, sagði hún blíðlega. - Þau gátu ekki
verið röng. Hún opnaði dyrnar. - Þau gátu það
ekki vegna þess, Charley - skilurðu þetta
ekki? Það var ekki réttlátt!
Charley og Annie eru nú gift. Þau eru mjög
hamingjusöm og ánægö - vegna þess að þau
eru ekki gift hvort ööru. Konu Charley finnst
hann vera dásamlegur - máttarstólpi laga og
reglna en hún hefur líka alltaf dáðst að lög-
reglumönnum - eitt af því fyrsta sem hún man
eftir var þegar hún lék ríðandi lögregluþjón á
baki föður síns, Colhaus götulögregluþjóns.
Og eiginmanni Annie - honum finnst hún vera
alveg stórkostleg. Hann er rithöfundur, gengur
í tvídjakka, reykir pípu og skrifar leynilögreglu-
sögur. Og hann segir að hann fái flestar bestu
hugmyndir sínar frá Annie.
13. TBL. 1990 VIKAN 69