Vikan - 28.06.1990, Blaðsíða 45

um á Love Sexy-tónleika-
ferðalaginu er að mestu leyti á
bak og burt, engin Sheila E. og
engin Cat. Bassaleikarinn og
gítarleikarinn eru enn með í
hópnum, Levi og kvennatryllir-
inn Miko. Áhorfendur kannast
vel við þá, sem og hljómborðs-
leikarann skeggjaða, Dr. Fink,
sem er búinn að fylgja Prince
um allar jarðir um árabil. Rosie
er ný - búttuð stúlka sem fitlar
við hljómborð og syngur eins
og engill. Hún minnti mig
stundum á Arethu Franklin.
Trommarinn er líka nýr,
blökkumaður á fertugsaldri
sem furðulegt verður að teljast
að komist fyrir bak við trommu-
sett, ummálið er svakalegt.
Hann heitir Michael og mér er
sagt að hann sé mjög virtur í
Minneapolis. Það kemur mér
ekki á óvart, ég man ekki eftir
að hafa hlustað á mikið betri
trommara. Enn einu sinni
sannar Prince að hann kann
að velja tónlistarmenn til að
standa sér við hlið, þessi heild
er hreint út sagt stórkostleg.
Punkturinn yfir i-ið er svo
Game Boys, þrír ungir dansar-
ar sem hreinlega fara á kost-
um í leiksýningunni.
Eftir kynninguna hvarf
Prince af sviðinu og Levi og
Miko sáu um að stappa stuði í
mannskapinn með tilheyrandi
látum. Prince birtist svo aftur,
búinn aö skipta um föt að sjálf-
sögðu, í flegnum hvítum bol
og sælustununum ætlaði
aldrei að linna. Do Me Baby af
plötunni Controversy var
óþekkjanlegt en maður fékk
ekki tíma til að hneykslast á
því, prinsinn vatt sér strax (
meistarastykkið Purple Rain,
sem kom eins og köld vatns-
gusa framan í fjöldann. Fyrstu
þrjú lögin voru keyrslulög og
fólkið komið í stuð en það
verður að segjast eins og er
að líklega hefði tímasetning
þessa lags ekki getað verið
betri. Fólkið hreinlega skalf af
nautn og Prince kryddaði lagið
með slíkum og þvílíkum gítar-
leik að ég sannfærðist um það
í eitt skipti fyrir öll að maðurinn
er gítarsnillingur.
Síðan komu þau eitt af öðru,
Take Me With U, Partyman,
Controversy, ógleymanleg út-
gáfa af Kiss, Batdance og fleiri
og fleiri. Game Boys nutu sín
til fullnustu í síðasttalda lag-
inu. Þeir birtust á sviðinu í
fjólubláum jakkafötum (rétt
eins og mennirnir í myndband-
inu) og stigu magnaðan dans.
Reyndar áttu þremenningarnir
stórleik þetta kvöld og áttu
stóran þátt í að gera það
ógleymanlegt.
Prince skipti tvisvar um
galla en þegar Kiss tók enda
snaraði hann sér upp á pall
vinstra megin á sviðinu og
settist við fjólublátt píanó sem
þar stóð. Mannskapurinn bjóst
við að nú myndi Prine taka
syrpu góðra laga, eins og
hann geröi á Love Sexy-ferða-
laginu, og lét ánægju sína
óspart ( Ijós. En Prince tók
ekki syrpu, hann settist salla-
rólegur við píanóið, brosti til
fjöldans og fór aö segja frá
Graffiti Bridge. Graffiti Bridge
er nýja myndin hans Prince,
nokkurs konar framhald
Purple Rain og um leið og
myndin verður frumsýnd kem-
ur tvöföld breiðskífa meö
sama nafni á markað. Þegar
tekið er tillit til þess aö Purple
Rain er enn þann dag í dag
vinsælasta mynd/plata kapp-
ans verður þetta að teljast
nokkuð sniðugt ráðabrugg.
Eftir að hafa talað um Graffiti
Bridge stundarkorn flutti prins-
inn nýtt lag, lag sem verður í
myndinni og á plötunni. Lagið
heitir The Question of U og lof-
ar góðu. Lagið er mjög erótískt
og í textanum segir m.a.: „My
Brothers call me friend, the
girls call me electric'1 og þar á
eftir kom textabrot sem mér
þykir vissara að birta ekki á
prenti. The Question of U
minnti mig pínulítið á Nothing
Hann birtist
allt í einu
efst og
aftast á
sviðinu,
sveipaður
Ijósum, í
ijósum og
afar smekk-
legum
jakkafötum.
Sjónvarps-
skjárinn sýnir
allt, enginn
missir af
neinu. Þetta
er maðurinn
sjálfur, hans
konunglega
ótukt,
Prince
Rogers
Nelson.
Compares 2 U en er miklu eró-
tískara eins og áður segir.
Prince var í essinu sínu þegar
hann flutti lagið, fetti sig og
bretti á alla kanta og sýndi
ýmsa leikræna tilburði sem ég
efast stórlega um að yrðu
leyfðir í Höllinni.
Strax á eftir þessu lagi flutti
Prince lagið sem upp á síð-
kastið hefur tröllriðið vin-
sældalistum um heim allan,
komst á topp 16 vinsældalista
og setti þar með nýtt met, en
prinsinn hefur aldrei sungið
þetta lag inn á plötu, Nothing
Compares 2 U. Lagið kom
fyrst út árið 1985 í flutningi
hljómsveitarinnar The Family
sem er afsprengi Paisley Park.
Paisley Park er útgáfufyrirtæki
sem Prince setti á laggirnar
þetta sama ár, 1985, jafnframt
því sem hann gangsetti hljóð-
verið sitt, eitt það fullkomnasta
sem sögur fara af (þrjú upp-
tökuhljóðver, eitt kvikmynda-
ver ásamt aðstöðu til æfinga
og hinna ýmsu athafna).
Söngkona The Family er
tvíburasystir Wendy (Wendy &
Lisa) sem eitt sinn var gítar-
leikari í The Revolution. Lagið
vakti hins vegar ekki almenna
athygli fyrr en Sinead
O’Connor söng það og sög-
una þekkja allir. Þegar fyrstu
tónarnir af Nothing Compares
2 U ómuðu í Gentofte ætlaði
allt um koll að keyra og það
verður að segjast alveg eins
og er að miðað við Prince er
Sinead O’Connor enn í leik-
skóla.
Hér fékk maður að heyra
Nothing Compares 2 U eins
og það á að hljóma. Mér datt í
hug, svona eftir á, að Prince
hefði lagt sig sérstaklega
fram um að leika þetta lag vel,
svona rétt til að sýna það og
sanna aö það er hann sem ber
tignina.
Þessi tvö frekar rólegu lög
gáfu manni tíma til að ná hjart-
slættinum niður smástund en
bara smástund. Prince keyrði
hraðann upp á nýjan leik og
það sem kom mér hvað mest
á óvart á þessum tónleikum
var rapplagið. Já, rapplagið.
Það byrjaði á orðum James
Brown: „Whatever it’s gonna
be, it’s got to be funky.” Síðan
tók einn þremenninganna í
Game Boys við stjórninni og
tókst hreint út sagt ágætlega.
Síðasta lagið á dagskránni
var Baby l'm a Star, af Purple
Rain. Þetta lag var, eins og
svo mörg önnur sem flutt voru
þetta kvöld, hreinlega kraft-
meira og skemmtilegra á tón-
leikum. Lagið virtist aldrei ætla
að enda, prinsinn var búinn að
stoppa það að minnsta kosti
þrisvar og starta því aftur þeg-
ar hann sagði loks „that’s
enough” og gekk út af. Þar
með var það búið. Fáir ef ein-
hverjir bjuggust við að þetta
myndi enda svona og menn
voru lengi að átta sig á að það
kæmi ekkert meira. Fólkið
skundaði á brott, Prince var
búinn að kveöja Danmörku (
bilL. t
Daginn eftir vaknaði ég með
breitt bros á vör. Þetta voru
virkilega góðir tónleikar.
Prince hafði sýnt sínar bestu
hliðar, á afskaplega hóflegan
hátt að vísu. Tónlistarflutning-
ur var allur fyrsta flokks og ein-
hvern veginn fannst mér meira
lagt í tónlistina heldur en á
síðasta ferðalagi kappans,
Love Sexy. Þar var heilmikil
leiksýning sem kostaði drjúg-
an skilding en að þessu sinni
var sviðið flott án þess að
jaðra við geðveiki og sýningin
öll meiri háttar. Maðurinn, sem
sá um sjónvarpsskjáinn, fær
mitt atkvæði. Hann var stór-
kostlegur. Miko var góður,
Levi var góður, Dr. Fink var lítt
áberandi en stóð fyrir sínu,
Rosie skein eins og stjarna á
köflum, Michael var þéttari en
Kínamúrinn og Game Boys
settu skemmtilegan svip á
heildina. Prince var bara
Prince.
13.TBL 1990 VIKAN 45