Vikan - 28.06.1990, Blaðsíða 63

^ #r
ans og settist. - Auðvitað er eiginkonan sak-
laus. Frænka hins myrta, sem ól hann upp,
fórnaði öllu til að koma honum í gegnum lang-
skólanám en hefur nú legiö fullkomlega lömuð
í þrjátíu og fimm ár, nema hvaö hún getur ör-
lítið hreyft eyrun ...
- Myrti hún hann?
- Einmitt. Það vill svo undarlega til að
Webley-Vebley er eina skammbyssan sem
sögur fara af, sem hefur svo næman gikk að
hægt er að hleypa af henni með því að blaka
eyra.
Undirforinginn hallaði sér aftur á bak í stóln-
um og starði góða stund upp í loftið. - Col-
haus, sagði hann aö lokum. - Manstu eftir Col-
haus í þrettánda hverfi? Hann á dóttur...
- Nei, sagði Charley. - Annie. Ég hef ekki
áhuga á neinni dóttur nema Annie. Það getur
verið að þú skiljir það ekki...
- Þaö gæti líka verið að ég skildi það, sagði
undirforinginn. - Þótt undarlegt megi virðast
var ég einu sinni ungur. Lækningin við tilfelli
eins og þínu - það væri ef til vill réttara að
segja kúrinn - er að giftast stúlkunni.
- Ég get það ekki. Charley hætti að brosa
og það var eins og andlit hans þynntist. - Þrátt
fyrir nokkra giftu í sex ára starfi mínu við morð-
deild lögreglunnar álítur Annie mig aðeins
sæmilega þroskað barn þegar rannsókn morð-
mála er annars vegar. Af reynslu minni, sagði
hann beiskjulega, sem byggð er á mörg hundr-
uö málum, hefur hún myndað sér mjög lágar
skoðanir um lögregluna og aðferðir hennar.
Undirforinginn benti með þumalfingrinum á
stóran sýningarskáp sem hékk á veggnum
gegnt borðinu. Á grænni filttöflunni undir gler-
inu var mikið af myndum og banvænum
minjum: grimmilega skarpar myndir af líkum
eftir allar tegundir dauödaga; menn og konur
með æðisgengin andlit, ýmist að brjótast um
eða aðgerðarlaus í örmum lögreglunnar; ýmis
morðvapn.
- Þu’varst með mér í þessum málum, sagði
undirforinginn. - Sumum þeirra að minnsta
kosti. Þú vannst gott starf stundum. Segðu
henni frá því.
- Ég hef gert það.
- Og?
- Eintóm handabakavinna. Oft handtökum
við og sakfelldum fyrsta náungann sem við
grunuðum. Stundum í raun pg veru þann eina
sem grunaður var, jafnvel þánn eina sem hægt
var að gruna. Veistu hvað það þýðir?
- Segðu mér þaö.
>eir voru saklausir.
iringinn brosti dauft. - Já? Hvað jjm
Crowley-málið?NVar ha^t að efast um bað? -
- Nei, samÆharley alvarlegur. - 5ti þa^
tóyfifc^i^ikuK&vkomast fyrir endann %því.
;i hefuKauKialdið að þaðværu hröð
Þau sáu aðeins manninn
liggjandi á góifinu með
útglennta fœtur. Annar
handleggurinn lá tusku-
lega yfir brjóst hans, hinn
var teygður út frá líkaman-
um. Það voru engar
augabrúnir, það var ekkert
andlit.
vinnubrögð. Gafstu þér nokkurn tíma ráðrúm
til að boröa meðan þú stóðst í því máli? Eða
sofa?
- Já.
- Asni. Það er enginn tfmi til neins nema
drekka. Þú ert hræöilega seinvirkur.
- Er þessi Annie fljótari?
- Hún hefur stundum ráðiö málin til lykta
fullum fjörutíu og átta blaðsíðum á undan
Perry Mason.
Undirforinginn andvarpaði. - Af hverju ertu
að segja mér þetta? sþurði hann.
Charley seildist í aðra pappírsklemmu. - Af
eigin rammleik hef ég ekki reynst fær um að
sannfæra Annie um að upplognar morðsögur,
fullar af gáfuiegum ályktunum og fíngerðum
sönnunarþráðum, eiga ekkert skylt við stað-
reyndir lífsins. Ég hef sagt henni frá okkar
málum. Þau eru öll leiðinleg. Engir afrískir
örvaroddar. Engin byssa greypt inn í vegginn
sem hleypir af sér sjálf í fyrstu frostum. Enginn
sprautuvökvi sem breytir blóðinu í þurran ís
eða kemur æðunum til að springa. Það lítur
varla út fyrir að við finnum nokkurn tíma fóta-
för. Hvað þýðir það? Svarið liggur Annie í aug-
um uppi. Við hljótum að láta eitthvaö fram hjá
okkur fara. Við troðum undir okkar stóru og
klunnalegu fótum fjöldann allan af fíngerðum
sönnqpargögnurji. Við sakfellum saklausa
menn á.greinilegum og hlægilegum sönnunar-
gögnum meðan féndurnir, sem hafa snilligáfu
sem tekur langt fram okkar rýra ímyndunarafli,
leika lausum hala um borgina og hlæja að
okkur. Undirforingi, það er lágmark að eigin-
kona manns beri virðingu fyrir manni.
- Og hvað meö það?
- Mér datt í hug að við tækjum Annie með
okkur í næsta mál. Sýnum henni raunverulegt
morö.
- Nei. Undirforinginn stóð upþ, gekk fram
fyrir borðið og benti á veggi skrifstofunnar. -
Þetta er ekki bók úr bókasafninu, sagði hann,
með morði á hverri blaðsíðu. Með hinni hend-
inni benti hann út um gluggann þar sem lög-
■reglumótorhjól stóð í hægagangi. - Þetta er
itööin; lögreglan hefur verk að
i'hpa, retotS^ki skarfjmtistofnun fyrir ungar
- Colhaus ...
- Nei, sagði Charley. - Annie. Hann setti
húfuna á sig, stóð andartak og horfði niðurfyrir
sig. Ég bjóst nú raunar við þessu. Og þá er
ekki nema ein von eftir. Hann fór í innaná-
vasann á jakkanum sinum og dró þar upp bók
í skærgrænni kápu. - Mig langaði að biðja þig
að lesa þetta. Hin æsilegu ævintýri Hercule
Poirot.
- Hvers vegna? spurði undirforinginn.
- Þetta er mjög spennandi saga. Og mér
væri kært ef þú hefðir lokið henni - hann hik-
aði... áður en þú kemur með mér til Annie
annaö kvöld.
Undirforinginn starði á Charley og augu
hans minnkuðu. - Einn góðan veðurdag, sagði
hann, verðuröu snjallari en þú hefur sjálfur...
- Þetta er min síðasta von. Charley opnaði
dyrnar og steig út fyrir þröskuldinn. - Það er
mín siðasta von að þín gráu hár og aldna
viska standi sig þar sem ég hef brugðist -
hann var að loka dyrunum - að þér takist að,
sannfæra Annie um að lögreglan sé jafnhæf
þótt hún sé ekki eins skemmtileg og Agatha
Christie.
Charley hafði oft gert sér Ijóst aö setustofa
Annie var mjög kvenleg og hæfði henni vel. En
hann hafði ekki gert sér í hugarlund hver áhrif
hún myndi hafa á undirforingjann. Inn á milli
fíngerðra lampa með daufum Ijósum, pastel-
litra púða og nýtísku málverka í skærum litum
var undirforinginn eins framandlegur og biskup
í bjórstofu.
Én Annie var stórkostleg. Hún hringaði sig
þokkafull í horninu á stóra sófanum og hár
hennar var jafnvel ennþá fallegra en Charley
hafði minnt. Örlítið sólbrúnt andlit hennar var
ákaft, lifandi og brosandi. Stóru bláu og fallegu
augun voru spennt. Samt virtist hún full af trún-
aðartrausti.
- Undirforinginn las söguna af Hercule
Poirot, tilkynnti Charley. - Honum þótti mjög
gaman að henni.
- Ó? Annie brosti. - Gátuð þér leyst gát-
una?
- Nei, sagði undirforinginn.
- Þér eigið við, ekki fyrr en í endann ...
- Ég á viö, sagði undirforinginn um leið og
hann saup á glasinu sínu, að ég komst aldrei
aö því. Ég las bókina. Ég lauk við hana. Ég las
síðasta kaflann tvisvar og ég veit ekki ennþá
hver drap Aaron DeCorucey.
- En undirforingi, það stendur. Það stendur
að Robert hafi gert það; Robert, kjörsonurinn,
hanniátaði.
- Eg veit það. Það er alltaf verið að játa og
það hefur ekkert að segja. Undirforinginn
þagnaði, dreypti hugsi á drykknum sínum og
sagði svo: - Ég held að þessi Lacy hafi gert
það. Lacy Spreckles.
- En ...
- Það er töluvert sennilegt, sagði undirfor-
inginn. - Hann hataði náungann, hann keypti
skammbyssuna, hann hafði falska fjarvistar-
sönnuhy-bann þurfti á peningunum að halda,
hann var í þann veginn aö missa af erfða-
skránni, hann sagðist ætla að gera það, eng-
inn annar var...
Annie greip fram í fyrir honum: - En, undir-
foringi! Hann gatekki hafa gert það! Munið þór
ekki? Um sólskífuna?
- Sjáiö til, unga stúlka, fyrir tveimur mánuð-
um...
- Ó, já, það. Undirforingi, munið þér ekki?
13. TBL.1990 VIKAN 63