Vikan - 26.07.1990, Blaðsíða 27

- Hvílíkt fífl ég hef verið! hrópaði hann. -
Þrefalt fífl! Aldrei skal ég framar gorta af litlu
gráu heilafrumunum mínum!
- Það er að minnsta kosti gott, sagði ég
geðvonskulega. - En hvað er eiginlega um að
vera?
Poirot skipti sér ekkert af mér, fremur en
venjulega þegar hann var uppfullur af sínum
eigin hugmyndum. Heimilisreikningarnir - ég
tók þá alls ekki með í reikninginn! Já, en hvar?
Hvar? Það skiptir reyndar ekki máli, mér getur
ekki skjátlast. Við verðum að snúa við undir
eins.
Það var hægara sagt en gert. Okkur tókst að
ná í hægfara lest til Exeter og þaðan tók Poirot
leigubll. Við komum aftur til Crabtree Manor í
dögun. Ég ætla ekki að lýsa því hve rugluð
Bakerhjónin voru þegar okkur hafði að lokum
tekist að vekja þau. Poirot hirti ekki um neitt
annað en stikaði beint inn í skrifstofuna.
- Ég hef ekki aðeins verið þrefalt fífl heldur
þrjátlu og sex sinnum fffl, sagði hann með lítil-
læti. - Líttu nú á!
Hann gekk rakleiðis að skrifborðinu, kippti
lyklinum úr og losaði umslagið frá honum. Ég
starði á hann með opinn munninn. Hvernig gat
hann vænst þess að finna heilt erfðaskrár-
eyðublað í þessu örlitla umslagi? Hann opnaði
umslagið af mikilli varkárni og sléttaði úr því.
Svo kveikti hann upp eld og bar innra borð
umslagsins að logunum. Að nokkrum mínútum
liðnum fóru daufir stafir að koma í Ijós.
- Sjáðu, monami7 hrópaöi Poirot sigri hrós-
andi.
Ég skoðaði miðann. Á honum stóðu aðeins
nokkrar línur, með daufu letri, þar sem Marsh
lýsti því yfir að hann arfleiddi frænku sína,
Violet Marsh, að öllum eigum sínum. Miðinn
var dagsettur 25. mars kl. 12.30 og vottaður af
Albert Pike bakara og Jessie Pike húsfrú.
- En er þetta plagg löglegt? spurði ég.
- Eftir því sem ég best veit er það ekki laga-
lega rangt að skrifa erfðaskrá sína með bleki
sem er ósýnilegt þangað til það er borið að
hita. Tilgangur arfleiðandans er augljós og það
er einasti ættinginn hans á lífi sem nýtur góðs
af þessu. En sá var snjall! Hann sá fyrir hvert
skref sem leitandinn mundi taka - og ég var
svo mikill bannsettur bjáni að hegða mér sam-
kvæmt áætlun hans. Hann fær sér tvö eyðu-
blöð fyrir erfðaskrána, lætur þjónustufólkið
skrifa tvisvar undir, rubbar svo upp erfðaskrá
sinni innan á óhreint umslag og hefur þessa
blekblöndu sína í pennanum þegar hann skrif-
ar hana. Undir einhverju yfirskini fær hann
bakarann og konu hans til að skrifa nöfn sín
undir nafnið hans, festir miðann við lykilinn að
borðinu sfnu og það hlakkar í honum. Ef
frænka hans sér í gegnum þetta litla bragð
hans er hún þar með búin að réttlæta lífsstefnu
sína og sína miklu menntun og henni eru pen-
ingar hans guðvelkomnir.
- En hún sá ekki í gegnum þetta, eða var
það? sagði ég hægt. - Þetta virðist fremur
ósanngjarnt. Það var ( raun og veru gamli
maðurinn sem sigraði.
- Nei, nei, Hastings. Nú læturðu skynsem-
ina hlaupa með þig í gönur. Ungfrú Marsh
sannaði gagnsemi æðri menntunar fyrir konur
og skarpar gáfur sínar með því að fá mér mál-
ið undir eins f hendur. Leitið alltaf til sérfræð-
inganna. Hún hefur ríkulega sannað rétt sinn
til auðæfanna.
Ég er í vafa - ákaflega miklum vafa - um
hvernig Andrew Marsh hefði litið á málið! □
WILLY BREINHOLST
er sennilega einn víölesn-
asti höfundur Dana um
þessar mundir. Bráðfyndn-
ar baekur hans, þar sem
sögusviðið er heimili hans
og hann er sjálfur í aðal-
hlutverki, hafa verið þýddar
á fjölda tungumála. Þetta
eru bækur eins og Vandinn
að vera pabbi, Kysstu konuna þína og fleiri. Eft-
ir hann liggja líka einhver lifandis býsn
skemmtilegra smásagna og hafa margar þeirra
verið birtar hér í Vikunni enda er Island eitt af
uppáhaldslöndunum hans. Það er alltaf stutt í
grínið hjá honum og ímyndunaraflið virðist vera
óþrjótandi.
Þegar Jean Dupont hafði þurrkað
varalitinn af barmi vínglassins,
kastað öllum rósrauðu sígarettu-
stubbunum inn í ofninn og látið
grunsamlega ilmvatnsangandi silki-
vasaklút fara sömu leiðina þóttist hann þess
fullviss að nú væri ekkert eftir. Honum varð litið
á klukkuna á arinhillunni. Jacquelina var vænt-
anleg heim eftir tíu mínútur. Hann hló lágt.
Þetta var allt í lagi, allt eins og það átti að vera.
Þetta var hinn alfullkomni glæpur- eða réttara
sagt hið alfullkomna ástarævintýri.
Cleo hét hún og hann elskaði hana.
Hann kipptist við, leit um öxl. Hvaðan barst
þessi rödd? Það var eins og hann kannaðist
við hana. Hver ætlaði að Ijóstra upp leyndar-
málinu hans? Páfagaukurinn? Jú, auðvitað
hlaut það að vera páfagaukurinn. Jean varð
funheitt, síðan nístingskalt og loks funheitt
aftur.
- Ég elska þig, Cleo!
- Que Diable, bölvaði Jean á sinni frönsku
og steytti hnefann að páfagauknum. - Ef þú
heldur ekki kjafti, kvikindið þitt, skal ég snúa
þig úr hálsliðnum! Prenez garde!
Eitt andartók stóð hann þarna frammi fyrir
páfagaukskvikindinu og hugsaði sitt ráð. Og
skyndilega datt honum víst eitthvað gott í hug
því að hann brá sér fram í eldhúsið. Þaðan
kom hann með handfylli sína af sykurmolum
sem hann kastaði inn í búrið til páfagauksins.
- Og nú heldurðu þérsaman, skilurðu það!
- Qui, monsieur! svaraði páfagaukurinn á
sinni frönsku og tók að stegla í sig sykurinn.
Dyrabjöllunni var hringt. Jean varð skrýtinn
til augnanna en það er einkenni á frönskum
eiginmönnum þegar þeir hafa slæma sam-
visku. Hann tók þó í sig kjark og gekk til dyra.
Og þar var Jacquelina hans komin.
- Hefur þér ekki leiðst, vinurinn?
- Nei-ei. Nei, ég hef setið heima á kvöldin
oa lesið dagblöðin.
Hann gaf páfagaukskvikindinu hornauga.
Hann hafði hámað i sig allan molasykurinn.
- Ég elsk ... byrjaði hann.
Jean var ekki seinn á sér að kasta nokkrum
sykurmolum til viðbótar inn í búrið til hans. Og
páfagaukurinn þagnaði.
- Þú skammast þín svo sem ekkert fyrir að
notfæra þér að ég er ekki í sem þægilegastri
aðstöðu, kvikindiö þitt! þrumaði Jean yfir
hausamótunum á páfagauknum þegar
Jacquelina skrapp eitthvað afsíðis. - En það
máttu vita að ef þú þegir ekki eins og steinn
sný ég af þér hausinn.
- Ég elska þig, Cleo! æpti páfagaukurinn og
lét sér hvergi bregða.
Jean hækkaði í útvarpinu og tók auk þess
að syngja sjálfur fullum hálsi svo að Jacque-
lina heyrði ekki í fuglskrattanum. Svo tók hann
nokkra sykurmola upp úr vasa sínum og kast-
aði í skyndi inn í búrið.
- Gerðu það nú fyrir mig, greyið mitt, að
halda þér saman. Sko - vitanlega meina ég
ekkert með því þótt ég segist ætla að snúa af
þér hausinn! Þú hlýtur að geta tekið gríni, ha?
Kvöldið eftir heppnaðist Jean Dupont að
bregða sér út í bæ.
- Viðskiptaerindi, sagði hann við Jacque-
linu.
Hann átti stefnumót við Cleo í Café de la
Paix.
- Þú kemur nokkuð seint, varð Jacquelinu
að orði þegar hann kom heim.
- Já, þetta tók lengri tíma en ég hafði búist
við. Að svo mæltu tók hann sér sæti í þægileg-
um stól og fór að líta yfir blöðin.
Páfagaukurinn prílaði um inni í búrinu sínu.
Og svo tók hann tii máls:
- Ég elsk...
Jean stakk hendinni í vasann í skyndi. Hvar
í fjáranum voru sykurmolarnir? Jæja, páfa-
gaukskvikindið var þó þagnað, hvernig sem á
þeirri guðslukku stóð.
Þegar hann hafði loks fundið sykurmolana
og ætlaði að lauma þeim inn í búrið til hans sá
hann hvers kyns var.
Það var Jacquelina sem hafði stungið hand-
fylli af sykurmolum að kvikindinu. □
15TBL. 1990 VIKAN 27