Vikan - 30.05.1991, Blaðsíða 24

TEXTI: ÞORSTEINN EGGERTSSON / LJOSM.: BINNI
ELDHUGINN
EIGNASTJÓRI OG UMBODSMAÐUR HEIMSFRÆGRA HUÓMSVEITA
SÖNGKONA í ÁRSLEYFI FRÁ SKRAUTLEGUM ÆVIFERLI í AMERÍKU
Hún er hávaxin, með
mikið rautt hár og það
sópar af henni. Ef ein-
hver er á óræðum aldri þá er
það hún, vegna þess að hún
fæddist nákvæmlega klukkan
tólf á miðnætti á gamlárskvöld
á sínum tíma og á meðan þutu
flugeldar um loftið. Hún óx
upp, giftist Ameríkana og flutt-
ist með honum til Ameríku árið
1970. Þar fór hjónabandið í
vaskinn og hún stóð ein uppi
með fjögur börn. En Hafdís
Olga Emilsdóttir, kölluð Olga
Dís, er ekkert gefin fyrir vol og
væl og bauð Bandaríkjunum,
landi tækifæranna, birginn.
Þar hefur hún unnið fyrir sér
sem umboðsmaður heims-
frægra hljómsveita og „eigna-
stjóri". Það orð verður nánar
Olga Dís fyrir utan heimili sitt i
Bandarikjunum ásamt dóttur-
dóttur sinni.
útskýrt í viðtalinu hér á eftir.
Hún er hér í ársleyfi frá störf-
um og er með ýmislegt á
prjónunum því að það er aldrei
nein lognmolla í kringum
hana. i upphafi viðtalsins lá
auðvitað beinast við að byrja á
byrjuninni og hún hefur orðið.
- Fyrst átti ég heima í Kali-
forníu. Mér fannst hún leiðin-
leg, öll gul af sólskini. Alltaf
sólskin, engar árstíðir, enginn
snjór, ekkert rok(hlær). Ekkert
íslenskt. Svo átti ég heima í
Oregon i níu ár og Seattle í
Washingtonfylki í tíu ár. Ég
hef alltaf verið að færa mig
svolítið norðar, nær islenskri
veðráttu! ( Oregon vann ég
hálft fjórða ár á afvötnunarstöð
fyrir áfengissjúklinga. Þar varð
ég algerlega afhuga áfengi
og tóbaki en samt hef ég
alltaf haft gaman af
músíkinni og næt-
urlífinu. Þá
kynntist ég
manni sem
kallast víst
trúbador
á ís-
lensku
- ein-
fari
með
gítar
- og
við
fór-
um að
syngja
saman
opinber-
lega. Ég
hafði aldrei
gert þetta
áður og
fannst það
spennandi. Það
gaf mér útrás.
Okkur gekk alveg
ágætlega þótt ég liti ekki
á þetta sem vinnu enda tróð-
um við bara upp um helgar.
Hafdís Olga
Emilsdóttir
til í allt eða
næstum því.
En þetta varð til þess að ég
kynntist mörgu fólki sem var í
næturklúbbabransanum.
- Var það þá sem þú byrj-
aðir að syngja það sem kall-
að er káhntrí hér á landi?
- Nei, ég þoldi ekki country.
Oj barasta. Oh! Þetta var sú
hryllilegasta tónlist sem ég gat
hugsað mér. Þetta var svo
væmið og leiðinlegt að ég gat
ekki hlustað á það. Nei, við
sungum bara ballöður og Ijúft
rokk; Sea Cruise og þessi
gömlu, góðu lög.
- Nú fékkstu umboð fyrir
The Coasters, sem meðal
annars sungu Yakety Yak,
Charlie Brown, Poison Ivy
og Along Came Jones.
Hvernig kynntistu þeim?
- Ég var að fara heim eitt
kvöldið - í gallabuxum og
stuttermabol - og ók framhjá
klúbbi sem ég hafði aldrei
komið inn í. Svo mér datt í hug
að líta á staðinn. Og labba
þarna inn á miðja skemmtun.
Þarna voru þrír svertingjar að
syngja. Ég tylli mér við barinn,
hlusta og finnst ég kannast við
þessi lög. Þá kom upp úr kaf-
inu að barþjónninn þekkti mig,
svo ég spurði: Hverjir eru
þetta? Og hann segir: Hvar
hefur þú eiginlega verið? Á (s-
landi? Þetta eru The Coasters!
Svo ég segi: Ertu klikkaður?
Um hvað ertu að tala? Charlie
Brown Coasters? Og rétt í því
byrja þeir einmitt að flytja
Charlie Brown. Ég gat náttúr-
lega ekki látið nokkurn mann
sjá mig eins og ég var klædd
svo ég spurði hvað þeir yrðu
þarna lengi. Hann sagði að
þetta væri næstsíðasta
skemmtunin þeirra svo ég bað
hann um að taka frá sæti fyrir
mig næsta kvöld. Ég fór heim,
hringdi í vinkonu mína og
sagði að hún yrði að koma
með mér að sjá þessa menn.
Við fórum í okkar bestu föt að
sjá sjóið kvöldið eftir og feng-
um góð sæti. Nú, í miðri sýn-
ingu kemur einn þeirra og sest
í fangið á mér. Þeir eru þekktir
fyrir svona grín. Þetta vakti
heilmikla kátínu í salnum því
ég sleppti manninum ekki og
hann gat ekki staðið upp. Það
endaði með því að hinir komu
og drógu hann upp aftur - og
mig með. Þegar skemmtunin
var búin og þeir voru búnir að
skipta um föt komu þeir aftur
niður í sal til að gefa eigin-
handaráritanir. Á endanum
komu þeir að tala við okkur af
þvf að þetta spennitreyjuatriði
hafði vakið eftirtekt. Það end-
aði með því að þeir buðu okk-
ur á matsöluhús sem er opið
alla nóttina og við röbbuðum
saman. Og ég segi: Það væri
gaman að vinna með svona
fólki eins og ykkur. Þá stakk
einn þeirra, Terry Evans, uþp
á því að ég kæmi þeim inn á
einhverja klúbba í Oregon.
24 VIKAN ll.TBL 1991