Vikan - 30.05.1991, Page 63

Sama kvöld áttum við
skemmtilegt stelpnatal heima
hjá henni. Teppið, sem hún
hafði skolaö með garðslöng-
unni, lá blautt og þungt á gólf-
inu því hún gat hvergi hengt
það upp. Við undum þaö þrisv-
ar um kvöldið og hlógum
mikið, sérstaklega ég. Þetta
var ekki mitt teppi...
Viö þyrftum öll að hafa
svona eiginleika sem skrúfar
frá hlátrinum og kemur í veg
fyrir að við verðum brjáluð af
reiði í hvert sinn sem óhöpp
verða. Það er nefnilega ekkert
hættulegt þótt kökurnar
brenni, teppið blotni eða við
þurfum að skúra einu sinni
enn. Það er ekki hægt að kom-
ast hjá að eitthvað þessu líkt
hendi en ef þessi óhöpp eru
skoðuð í samhengi vara þau
yfirleitt ekki lengi.
Gamla ráðið að telja upp að
tíu áður en maður sleppir sér
er vel nothæft ennþá... Það
má líka setjast niöur og hugsa:
Fátt er svo meö öllu illt að ekki
boði nokuð gott... Ég sá
reyndar ekki neitt gott við það
þegar einn og hálfur lítri af
gosi flóði út úr ísskápnum
þegar ég opnaði hann... Ég
verð að viðurkenna að ég var
lengri reiö, bölvaði mikiö og
hóf umsvifalaust leit að söku-
dólgnum sem hafði gleymt að
setja tappann á flöskuna (og
hver var að stelast í gosið?).
Það var auðvitað ég sem var
sökudólgurinn. Þegar ég
komst að raun um það varð ég
enn æstari.
- Maður verður grettinn og
Ijótur af stöðugum áhyggjum,
sagði frænka mín einu sinni
og setti feitan putta á hrukku í
andliti mínu. Mér líkaði ekki
alls kostar það sem hún sagði
en varð að viðurkenna að hún
hafði að hluta til rétt fyrir sér.
Hún hló sínum smitandi hlátri
þegar við hin ætluðum að
springa af reiði yfir smáóhöpp-
um og ég fékk alltaf áfall þegar
ég sá hana reiðast því það
gerðist svo sjaldan. - Það lag-
ast allt yfir kaffibolla voru
hennar orð og oft stóð hún upp
frá hálfkláruðu verki til þess að
hella upp á kaffi og spjalla við
mann ef maður var leiður.
Það merkilega er að sorgir
og óhöpp urðu býsna lítilvæg
þarna í litla húsinu hennar, yfir
kaffi og mjólkurskvettu úr
samanlímdu bollunum hennar.
Húsið hennar var ekki hreint í
hólf og gólf eins og flestir vilja
hafa það. Þar angaði allt af
kamfóru og kaffilykt og katt-
arhár voru um allt. Sá sem var
boðinn í mat til hennar varð að
hafa nógan tíma því hún fór
ekki eftir klukkunni. En það var
gaman að vera hjá henni og
hún dó háöldruð, á sama hátt
og hún lifði, án áhyggju-
hrukkna á andlitinu.
Við getum lært eitt og annað
af þessari frænku minni. Lífið
er of stutt til að hafa áhyggjur
af óhöppum, stórum sem
smáum. Það jafnar sig allt ein-
hvern tíma. Samvistir við fólk
eru meira virði en dýr húsgögn
eða ryklaust heimili. Matartím-
inn þarf ekki alltaf að vera á
slaginu þetta. Stressum okkur
aðeins minna. Og síðast en
ekki síst: Tveir samanlímdir
gamlir kaffibollar eru alveg
eins brúklegir og fínustu
postulíns- og keramikbollar
því við höfum það gott og
stöndum saman. SKÍTT MEÐ
ÞAÐ!
eftir Ásgeir Svanbergsson
Handbók ræktunarmannsins. Leiðbeiningar
um ræktun og hirðingu. Með 170 litmyndum.
ORN OG
£r •
SÍÐUMÚLA 1 I - SÍMI 84866
ÖRLYGUR