Vikan - 11.07.1991, Blaðsíða 16

Kærkomið steypibað í miðri Sahara eyðimörkinni eftir að hafa ekki komist í rennandi vatn í þrjár vikur.
// Niéw líðuw best þegaw
ég ew aleinn á fewð, með
hattinn á höfðinu og bak-
pokann á hewðunum awk-
andi um ókunnaw slóðiw. Pá
þawf ég í waun ekki að hafa
áhyggjuw af neinu og læt
hvewjum degi nægja sína
þjáningu. //
lifa spart. Um Nýja-Sjáland
ferðaðist ég ásamt félaga mín-
um á eldgömlum Land-Rover
jeppa með palli. Við sváfum í
honum á nóttunni, hjúfruðum
okkur á pallinum. Það var oft
kalt á nóttunni og stundum
rigndi á okkur. En það er unnt
að gera ýmislegt ef viljinn er
fyrir hendi og maður verður
auðvitað að leggja ýmislegt á
sig. Nú, í Afríku þurfti ég
skyndilega að fara til tann-
læknis og til þess að taka ekki
af þeim takmörkuðu peningum
sem ég hafði til ráðstöfunar
seldi ég utan af mér nokkrar
flíkur. Það er alltaf hægt að
bjarga sér. Þetta er einungis
spurning um hvað fólk er dug-
legt að koma sér áfram.
Stundum er maður á ferðalagi
um lönd og héruð þar sem
enginn skilur stakt orð í ensku.
Oft veröur maður aö gera sig
skiljanlegan með handahreyf-
ingum. Einhvern veginn hefur
þetta alltaf bjargast. Ég hef
líka lent í því aö sýna inn-
fæddum hundrað dollara seðil
og þeir höfðu ekki hugmynd
um hvað þetta var sem ég var
með í höndunum."
- Hefuröu orðið veikur i
þessum ferðum þínum?
„Já, oft. - Og jafnvel svo
veikur að ég var um tíma með
algjöru óráði. Ég hef samt ver-
ið svo stálheppinn að alltaf
hefur einhver verið hjá mér
þegar ég hef þurft á aðhlynn-
ingu að halda. Það er eins og
mér hafi alltaf fylgt einhver
verndarengill.
[ ferðalagi mínu um Sahara
til dæmis fékk ég mikla matar-
16 VIKAN i4. m. i99i