Vikan - 11.07.1991, Blaðsíða 38

„Klukkan 9:45 fara þrír strákar úr fimmta bekk
fram hjá hljómsveitarpallinum á leiðinni á bóka-
safnið. Einn þeirra telur sig hafa séð ’einhvern
náunga' standa hinum megin við pallinn. Það er
lýsingin. Einhvern náunga. Við ættum að senda
hana út, finnst þér það ekki? Verið á verði ef þið
sjáið einhvern náunga.”
Bannerman rak uþp stuttan hlátur, eins og gelt.
„Klukkan 9:55 fara dóttir mín og Susan framhjá
á leiö í skólann aftur. Síðan, um 10:05, kemur
Mary Kate Hendrasen...ein. Katrina og Sue
mættu henni á skólatröppunum. Þær heilsuðust
allar."
„Góður Guð," tautaði Johnny. Hann renndi
höndunum gegnum hár sitt.
„Að lokum, klukkan 10:30. Fimmtu-bekkingarn-
ir þrír eru á leið til baka. Einn þeirra sér eitthvað á
pallinum. Það er Mary Kate, búið að tosa niður um
hana buxurnar, læri og leggir alblóðug, andlit
hennar...andlit hennar...”
„Rólegur,” sagði Johnny og lagði hönd á hand-
legg Bannermans.
„Nei, ég get ekki tekið því rólega," sagði Bann-
erman. Hann talaði nánast í afsökunartón. „Ég
hef aldrei séð neitt þessu líkt, ekki á átján árum í
lögreglustarfinu. Hann nauðgaði þessari litlu
stúlku og það hefði nægt... nægt til að, þú veist,
ganga frá henni... dánardómsstjórinn sagði að
hann hefði gert það á þann hátt... hann sþrengdi
eitthvað og það ... já, það hefði líklega... dreþ-
ið hana ... en svo varð hann auðvitað að kyrkja
hana. Níu ára gömul og kyrkt og skilin eftir...
skilin eftir á pallinum með nærbuxurnar niður um
sig.“
Allt í einu fór Bannerman að gráta. Tárin fylltu
augu hans og runnu niður andlitið í tveimur
straumum. Hann þerraði andlit sitt með vasaklút.
Axlir hans hristust og skulfu. Johnny beið.
Stuttu síðar lagði Bannerman vasaklútinn frá
sér.
„Fyrirgefðu,” sagði hann. „Þetta hefur verið
langur dagur.“
„Allt í lagi,“ sagði Johnny.
„Ég vissi að ég ætti þetta eftir en bjóst við að
geta geymt það þar til ég kæmi heim til konu
minnar.”
„Biðin hefur orðið þér ofviða."
„Þú hefur skilningsríkt eyra. Nei, þú hefur meira
en það. Þú hefur eitthvað. Fjandakornið að ég viti
hvað það er, en eitthvað er það.“
„Hvaða fleiri vísbendingar hafið þið?“
„Engar. Það sem truflar mig mest er að hvorki
finnst hár né húð undir nöglum fórnarlambanna.
Þær hljóta allar að hafa barist um en við höfum
ekki svo mikið sem sentímetra af húð. Djöfullinn
hlýtur að halda með þessum manni. Hann hefur
ekki skilið eina einustu vísbendingu eftir sig. Geð-
læknir frá Augusta sagði að þeir kæmu alltaf upþ
um sig fyrr eða seinna. En sú huggun. Segjum að
það sé nú seinna...svona tólf líkum héðan í frá?“
„Er sígarettupakkinn í Castle Rock?“
„Já.“
Johnny stóð upp. „Komum í bíltúr.”
„í mínum bíl?“
Johnny brosti meðan vindurinn jókst í sífellu
fyrir utan. „Á svona kvöldi borgar sig að vera í lög-
reglufylgd,” sagði hann.
Það tók þá einn og hálfan tíma að komast til
Castle Rock. Klukkan var tuttugu mínútur yfir tíu
þegar þeir komu inn í anddyrið á lögreglustöðinni
og stöþpuðu snjóinn af stígvélum sínum.
Það voru sex blaðamenn í anddyrinu, flestir
sátu þeir á bekk undir hryllilegu olíumálverki. Þeir
umkringdu Bannerman og Johnny samstundis.
„Er það satt að þið séuð komnir á slóðina,
Bannerman lögreglustjóri?”
„Ég hef ekkert fyrir ykkur núna,“ sagði Bann-
erman sljólega. „Ef þið vilduð hafa okkur afsak-
aða..."
En athygli þeirra hafði beinst að Johnny og það
dofnaði yfir honum þegar hann sá að minnsta
kosti tvö andlit frá blaðamannafundinum á sjúkra-
húsinu.
„Ert þú ekki John Smith?” kallaði einn þeirra.
„Jú,“ sagði hann. „Það er ég.“
„Sjáandinn?” sgurði annar.
„Hleyþið okkur framhjá!" sagði Bannerman og
hækkaði röddina.
„Hafið þið ekkert betra að gera en að ... “
Um leið og þeir gengu inn á skrifstofu lögreglu-
stjóra voru blaðamennirnir á hlauþum að símun-
um á veggnum andsþænis.
„Ekki datt mér í hug að þeir væru hér ennþá á
svona kvöldi,” sagði Bannerman óhamingjusam-
ur. „Ég hefði átt að koma með þig inn bakdyra-
megin.“
Johnny sá fyrirsagnirnar fyrir sér; aukakrydd í
þott sem þegar bullsauð í. LÖGREGLUSTJÓRI
CASTLE ROCK LEITAR TIL MIÐILS VEGNA
KYRKINGANNA. SJÁANDI RANNSAKAR
NÓVEMBERMORÐIN.
Tveir lögreglumenn voru í fremri skrifstofunni,
annar þeirra hrjótandi, hinn að drekka kaffi og
skoða skýrslustafla.
„Sþarkaði konan honum út eða hvað?“ Sþurði
Bannerman fýlulega og kinkaði kolli í átt að þeim
sem svarf.
„Hann var að koma frá Augusta," sagði
lögreglumaðurinn. Hann var ekki mikið af barns-
aldri og dökkir þreytubaugar voru undir augum
hans. Hann leit forvitnislega á Johnny. „Johnny
Smith, Frank Dodd. Þyrnirós heitir Roscoe
Fisher."
Johnny kinkaði kolli.
Bannerman lagði höndina á öxl Dodds og hristi
hann blíðlega. „Þú verð allt of miklum tíma í þetta
mál, Frank."
„Ég trúi bara ekki öðru en að eitthvað finnist í
þessum skýrslum." Hann yppti öxlum og renndi
fingri niður staflann. „Eitthvað."
„Farðu heim og hvíldu þig, Frank. Og taktu
Þyrnirós með þér. Það yrði okkar síðasta ef ein-
hver næði mynd af honum svona. Þeir myndu
birta hana með myndatexta sem segði ’Öflug
rannsókn heldur áfram í Castle Rock’ og við yrð-
um allir settir í að sópa göturnar."
Bannerman vísaði Johnny inn á einkaskrifstofu
sína. Hann leitaði uppi lítið umslag og rétti
Johnny.
Johnny opnaði það ekki strax. „Ég get engu
lofað. Stundum get ég það og stundum ekki.“
Bannerman yppti þreytulega öxlum og endur-
tók: „Vogun vinnur, vogun tapar.”
Johnny opnaði umslagið og tók tóman Marlb-
oroþakkann í hönd sér. Rauður og hvítur pakki.
Hann setti pakkann í hina höndina, lokaði síðan
báðum höndum yfir hann. Hann beið eftir að
eitthvaö, hvað sem væri, kæmi. Ekkert gerðist.
Hann hélt honum lengur, milli vonar og ótta, lét
sem hann vissi ekki af því að þegar eitthvað kom,
þá kom það samstundis.
Að lokum rétti hann Bannerman pakkann aftur.
„Því miður,” sagði hann.
„Það var þess virði að reyna það,“ sagði Bann-
erman. „Ég skal aka þér til baka...“
„Ég vil fara yfir á almenninginn,” sagði Johnny
fyrirvaralaust.
„Blaðamennirnir elta okkur, Johnny. Það er jafn
öruggt og að Guð bjó til litlu fiskana.”
„Þú varst að tala um bakdyr.”
„Já, en það er eldvarnahurð. Við getum komið
inn um hana en ef við förum út um hana, fer við-
vörunarmerkið í gang.“
Johnny blístraði. „Látum þá elta okkur."
Bannerman horfði hugsandi á hann nokkur andar-
tök og kinkaði síðan kolli. „Allt í lagi.”
* 8*
Þegar þeir komu út af skrifstofunni stóðu blaða-
mennirnir samstundis upp og umkringdu þá.
„Veistu hver gerði það, Johnny?”
„Hefurðu einhverja hugmynd?” „Var það þín
hugmynd að kalla til miðil, lögreglustjóri?”
„Heldurðu að þú getir leyst málið, Johnny?”
Bannerman ýtti sér hægt og örugglega leið í
gegnum þröngina og renndi upþ úlþunni sinni.
„Ég hef ekkert við þessu að segja.” Johnny sagði
ekki orð. Það var ekki fyrr en þeir gengu fram hjá
lögreglubílnum og brutu sér leið yfir götuna að
einn blaðamannanna gerði sér grein fyrir því að
þeir voru að fara yfir á almenninginn. Nokkrir
þeirra hlupu inn eftir yfirhöfnum sínum. Þeir sem
klæddir voru í útiföt klöngruðust nú niður þrepin á
eftir Bannerman og Johnny, kallandi eins og börn.
38 VIKAN 14. TBL. 1991