Vikan - 11.07.1991, Blaðsíða 40

ÞÝÐING: LÍNEY LAXDAL
LORENA HOFÐAR
MÁL Á HENDUR
FORELDRUM SÍNUM
VEGNA Þ>ESS AÐ ÞAU ERU SVSTKINI
Það var erfitt að kyngja
þessu, segir Lorena
Foley. Hún er 37 ára og
í mörg ár hefur hún þjáðst af
kvillum sem rekja má til skyld-
leika foreldra hennar. Þau eru
nefnilega systkini. - Ég er
flogaveik og með liðagigt, tal-
galla og margt fleira amar að
mér. Þess vegna höfða ég
skaðabótamál á hendur þeim,
Raymond 72 ára og Cleonu 62
ára.
Lorena segir veikindin, sem
hún þjáist af, stafa af skyld-
leika foreldranna og það hafa
sérfræðingar staðfest. Lorena
á sjálf þrjár dætur sem einnig
þjást af margs konar kvillum.
Þessi uppljóstrun rauf allar til-
finningar hennar til foreldr-
anna. - Ég hata þau! Ég get
ekki fengið mig til að kalla þau
pabba og mömmu lengur.
Lorena er yngst fjögurra
systkina. - Ég var sein til
Raymond og Cleona Johnson þögðu yfir skuggalegu leyndarmáli
sinu í mörg ár.
sagði að ég yrði að komast að
því sjálf. Ég skrifaði Hagstof-
unni og bað um að fá send
fæðingarvottorðin þeirra. Þeg-
ar ég bar þau síðan saman
æpti ég. Þau eiga sömu for-
eldra og eru því systkini. Ég
hringdi i mömmu og sagði
henni frá uppgötvun minni.
Hún varð bálreið og spurði
hver hefði sagt mér þetta. Síð-
an skellti hún á og ég hef ekki
talað við hana síðan. Eftir
þetta hafa þau viðurkennt að
þau séu úr hópi sjö systkina.
Þegar Raymond kom heim úr
herþjónustu eftir seinni heims-
styrjöldina fóru þau að búa
saman sem hjón. Það eina
sem Cleona hefur viljað segja
um málið er að þetta hafi ekki
átt að ganga svona langt.
Lorena hefur ekkert sam-
band við bróður sinn og aðra
systur sína en þegar hún
Lorena líöur af liðaglgt, flogaveiki og nokkrum öðrum sjúkdómum.
Hún heldur því fram að það stafi af slæmum erfðaberum.
Lorena ólst upp i þessu húsi í Puyallup i Washington-fylki.
náms og mamma og pabbi
vildu aldrei tala við kennarann
minn. Ég var 23 ára þegar ég
flutti að heiman og giftist Wa-
yne. Árið 1987 uppgötvaðist
flogaveikin. Einn læknirinn
sagði mér að litningarnir í
blóði mínu væru lélegir. Það
kom mér á sporiö því mér
hafði alltaf fundist skrýtið að
þau höfðu sama ættarnafn. Ég
gat samt ekki trúað þessu
strax, þetta var of hræðilegt.
Ég heimsótti eina frænku
mína og spurði hana hvort for-
eldrar mínir væru skyldir. Hún
ræddi þessi mál við hina syst-
ur sína fékk hún það á tilfinn-
inguna að hún hefði vitað af
þessu um nokkurt skeið. Lor-
ena varð bálreiö yfir því að
hún hafði ekki sagt henni frá
þessu.
- Það mikilvægasta fyrir
mig núna er að refsa þeim.
Þau eru kvikindi. Þau hafa
bakað mér mikil óþægindi
með athæfi sínu, bæði líkam-
lega og andlega. Ég hef síðan
borið þetta áfram til minna
barna og ég vil að þau fái að
gjalda fyrir þetta.
40 VIKAN 14. TBL. 1991