Vikan - 11.07.1991, Blaðsíða 49

SEM SEGJA FRÁ BITURRI REYNSLU
Ég er eins og strengjahljóð-
færi, fiðla eða gítar, annað-
hvort sex eða fjögurra
strengja. Slík hljóðfæri þarf að
meðhöndla með varúð, ann-
ars getur slitnað strengur. Þú
spilar á tilfinningar mínar. Þeg-
ar þú sagðir mér að þú hefðir
fengið konuna til aö koma tii
þfn aftur og hvað þú hlakkaðir
til að fá hana heim sleistu
fyrsta strenginn. Ekki vildirðu
samt segja skilið við mig.
Kannski hef ég líka hangið á
þér, viljað halda í þig og von-
ina um að fá þig að lokum.
Ekki man ég hvernig ég komst
heim af þessum fundi. Ég sá
hvorki götuna né bílana sem
ég mætti. Ég hef raunar barist
eins og Ijón til að halda í þessa
ást. Gat bara ekki gefist upp.
Samband okkar minnkaði, eig-
inkonan komin heim og svo
kom það fyrir þegar þú hringdir
í hjákonuna að hún var svo full
örvæntingar að hún grét í
símann. Þaö fannst þér ekki
gaman. Hún átti alltaf að vera
kát og ástúðleg, hvernig svo
sem þú hafðir komið fram við
hana. Innan mánaðar frá því
að þú endurheimtir konuna
varstu kominn til mín og sagðir
mér að þetta gengi ekki hjá
ykkur. Og þú hélst áfram að
leika á hljóðfærið þó einn
strengur heföi slitnað. Það
hljómaöi enn jafnfagurlega í
þínum eyrum. En grunsemdir
mínar voru vaknaðar og ég
var farin að efast um að þú
segðir mér satt. Skömmu síð-
ar gerði ég það sem þæg hjá-
kona má ekki gera. Ég hafði
samband við konuna þína. Ég
komst að ýmsu í því samtali.
Þú sagðir henni að öllu væri
lokið okkar á milli. Ein lygi
leiðir af sér æ fleiri lygar.
Sumarið leið. Það var mér
erfitt sumar. Ég sætti mig ekki
’lengur við að vera bara hjá-
kona þín. Þú laumaðist til að
hitta mig af og til. Víst áttum
við yndislegar stundir saman.
En allar okkar unaðsstundir
enduðu þannig að þú þurftir aö
flýta þér heim til konunnar svo
hana grunaði ekkert. Samt
hlýtur hún að hafa vitað.
Ég var orðin mjög efins um
að þú ætlaðir þér eitthvað með
mig annað en að leika þér að
mér. Ég gat ekki sætt mig við
það. Sársaukinn, þegar þú
fórst frá mér, var orðinn óbæri-
legur. Þú hafðir fengið þitt
krydd í tilveruna og fórst frá
mér beint í faðm fjölskyldunn-
ar. Eftir sat ég með sársauk-
ann og niðurlæginguna. Enn
gerðist ég óþæg hjákona og
heimtaði svör. Hvað ætlarðu
þér? Engin svör. Svo kom að
því að ég sleit sambandinu og
hætti í vinnunni vegna þess að
þú varst á sama vinnustað. Ég
leið vftiskvalir eftir þessa
ákvörðun og gafst upp. Sam-
band okkar hófst að nýju. Ég
bara sætti mig við að vera frilla
þín. Svona er hægt að brjóta
fólk niður.
Svo kom ein sveiflan enn.
Þú veist hvað olli henni. Þú
hafa mig góða, að í fjölskyldu-
boði ætlaðirðu að segja öllu
þínu fólki frá skilnaðinum. Nú
átti laumuspilinu að Ijúka. Ég
trúði og vissi að þetta yrðu erf-
ið jól hjá þér, var full skilnings
og umhyggju. En jólin liðu.
Þegar ég komst að því að þú
hafðir bara setið þín venjulegu
jólaboð rétt eins og vanalega,
án þess að minnast á skilnað,
þá slitnaði annar strengur f
hljóðfærinu þínu. Ég vissi und-
ir niðri að þú værir að svíkja
mig. Samt tókst þér alltaf að
■ Enginn hefur verið mér eins
góður. Enginn hefur verið mér
eins vondur. En nú er sá tími
kominn að ég hef misst alla von
um að hann verði minn. Eftir
þriggja ára samband trúi ég því
ekki lengur, jafnvel þó hann segi
það., Þess vegna ætla ég að
reyna að skrifa mig frá þessu
niðurlægjandi ömurlega ástandi.
■ Ég hef alvarlega íhugað að
taka mitt eigið líf, ég á það sjálf
og svona vil ég ekki lifa.
varðst svo afbrýðisamur þegar
þú sást mig í fylgd annars
manns. Þér fannst ég vera að
svíkja þig. Raunar varst þú á
sama stað með eiginkonu
þinni en það var allt annað mál
í þínum huga. Þú hringdir í
mig daginn eftir og tilkynntir
mér að nú væruð þið búin að
ákveða að skilja. Manstu hvað
ég sagði við þig þá? Að nú
mættirðu ekki svíkja mig því
ég þyldi það ekki. Og þú sórst
og sárt við lagðir að ég mætti
treysta þér, þú yrðir hjá mér
um jólin. Ég varð alsæl. Elsk-
aði þig meira en nokkru sinni,
fylltist gleði og bjartsýni. Fór
að undirbúa jólin með þér.
Heimska ég. Að halda eitt
augnablik að þú yfirgæfir fjöl-
skylduna um jólin. En þú varst
svo ákveðinn, aldrei eins af-
gerandi í afstöðu þinni. Ég
sannfærðist líka um að þér
væri full alvara því þið hjónin
fóruð í viðtal hjá presti. Hvað
þið voruð að gera f þeirri heim-
sókn veit ég varla, alla vega
ekki að láta lesa ykkur í
sundur. Kannski bara að
drekka kaffi og tala um daginn
og veginn.
Jólin komu og jólin liðu. Ekki
komstu til mín. Önnur eins jól
vil ég aldrei lifa aftur. Þú sagðir
mér, eflaust til að reyna að
tala mig til og hagræða sann-
leikanum svo ég tryði. Þú
sagðir mér að öllu hjónalífi
væri lokið hjá ykkur, ég hefði
séð fyrir því og að þú hefðir
enga löngun til konu þinnar
lengur. Þú sagðir að þið ættuð
bara eftir að fara til prestsins
aftur, það yrði jafnvel á
morgun. Þú stakkst af úr síð-
asta fjölskylduboðinu þau jólin
og komst til mín. Þá fannst
mér þú vera minn, þú værir að
sanna mér hvað ég væri þér
mikils virði.
Svona hafðirðu mig góða
fram á vor. Þó var ég full grun-
semda. Ég skildi ekki ástand-
ið. Þið búin að ákveða að
skilja, búin aö fara til prestsins,
hætt að sofa saman en samt
var ekkert að rætast úr mínum
málum. Ég var enn huldukon-
an, sú óhreina sem varð að
læðast til í skjóli myrkurs. Nei,
enn vissi ég að þú varst að
svíkja mig.
Svo rann upp dagur sann-
leikans þegar ég enn einu
sinni hafði samband við eig-
inkonuna.
Ég komst að því að þú hafð-
ir átt hreint ágætis kynlíf með
henni eins og mér. Þarna slitn-
aði enn einn strengurinn. Nú
fer að verða erfitt fyrir þig að
spila á hljóðfærið, vinur minn.
Þú hefur farið svo harkalega
með það. Ég er orðin þér mjög
reið því þú ert að gjöreyði-
leggja líf mitt. Þú traðkar á feg-
urstu og innilegustu tilfinning-
um sem ein manneskja getur
borið til annarrar. Ég hef
skammað þig og ausið úr
fleytifullum skálum reiði minn-
ar yfir þig. Þú verður að frelsa
mig og slíta þessu ástarsam-
bandi. Ég hef enga orku
lengur. Hvar er þessi klára,
aðlaðandi persóna sem ég
einu sinni var? Hún hlýtur að
hafa farist í þessu tilfinninga-
umróti. Eftir er kona sem hefur
glatað öllu, fyrst og fremst
sjálfsvirðingunni. Ég hafði
áhuga og ánægju af starfi
mínu, ég átti skemmtileg
áhugamál, ég var hrókur alls
fagnaðar. Ég er orðin andlegur
öryrki sem gengur eins og vél-
menni í gegnum amstur dag-
anna. Það er erfitt aö vakna á
fögrum morgni, þróttlaus, von-
laus og grátandi. Kunningjarn-
ir eru farnir að forðast mig því
þeir skilja ekki hvernig ég er
orðin. Aðeins mínar bestu og
nánustu vinkonur skilja mig
því þeim hef ég sagt allt. Þær
eru minn styrkur.
Glæpur minn hlýtur að vera
stór því refsingin er þung.
Glæpur minn var að elska þig,
trúa þér. En ég hlýt að vera að
nálgast endastöð, þrekið er
þrotið. Síðustu óbeinu skila-
boðin, sem ég fékk frá þér,
voru þegar þú sagðir mér að
konan þín elskaði þig enn. Ég
skil. Ekki ferðu að skilja við
konuna fyrst hún elskar þig.
Ég elska þig líka þrátt fyrir all-
ar lygar þínar og svik. Kannski
aldrei heitar en nú. En ég er
bara hljóðfæri þitt og bráðum
verður enginn strengur eftir
fyrir þig að spila á. Þá er hljóð-
færið ónýtt og þá verður því
bara fleygt. Svo einfalt er það.
Þú heldur þínu striki, rétt eins
og ekkert hafi ískorist.
Kannski bregður öðru hverju
fyrir vofunni minni á lífsleið
þinni eða kannski verður sam-
band okkar aðeins hugljúf
minning í huga þér, samband-
ið sem varð ógæfa mín.
Að lokum vil ég beina orðum
mínum til ykkar, karlar, sem
takið ykkur hjákonur. Þiö eruð
sekir. Sekir gagnvart konunum
sem þið eruð að svíkja og
blekkja, eiginkonum og hjá-
konum. Þið eruð eins og
krabbamein í hverju samfé-
lagi. Hvar sem þið eruð vex
meinsemdin frá ykkur í allar
áttir.“ □
14. TBL 1991 VIKAN 49