Vikan - 05.03.1992, Blaðsíða 26

Þegar misgóðum brúnum sleppir verður Binni
stundum að láta bílinn ösla yfir árnar, - vanir
menn.
26 VIKAN 5. TBL. 1992
Áning á langri og erfiðri leið sem brátt tekur enda.
Viö höldum áfram spjallinu.
Er einhver ferö þér sérstak-
lega minnisstæö, Binni?
„Já, mér er sérstaklega
minnisstæð ein ferð sem ég
fór norður fyrir nokkrum árum.
Ég lagöi upp i versnandi veðri
og meðal farþega voru tveir
hvítvoðungar og mæður
þeirra. Þegar við vorum komin
i Melasveitina sást ekki í stik-
urnar við vegarbrúnina. Það
sást eiginlega ekkert út úr
bílnum en einhvern veginn
komumst við þó á leiðarenda.
En það var ekki fyrr en klukkan
var orðin hálfþrjú um nóttina
að við komum til Hólmavíkur,
heilu og höldnu sem betur
fer.“
Þegar hér er komið erum við
komin í Staðarskála í Hrúta-
firði. Þar er tekið á móti okkur
af Magnúsi Gíslasyni og
starfsfólki hans og hverfur
Binni í það allra heilagasta á
bak við, til aö hvílast og borða.
Bílstjórar á langferðabílum eru
oft í fríu fæði hjá þeim stöðum
sem þeir stoppa á og er kost-
urinn í Staðarskála ekki af
verri sortinni.
Blaðamanni er boðinn
þorramatur á hlaðborði í veit-
ingasalnum og þiggur það
með þökkum.
Ekki er keyrslan eintómur
snjór og ís. Binni segir frá þvi
að á sumrin aki hann langferö-
ir inn í Kverkfjöll. Þessar ferðir
taka 12 daga og ekur hann að
jafnaði 2600 km í ferðinni.
„Oftast eru þetta útlendingar á
ferð en þessar ferðir gætu al-
veg eins hentað íslendingum
sem vildu skoða og kynnast
landinu sínu. Leiösögumaöur
sér um farþegana en eftir að
keyrslu lýkur er ég frjáls og ef
gott er veður tek ég svefnpok-
ann minn og sef undir beru
lofti. Yngsti sonur minn, Elmar
Þór, hefur fylgt mér til sjós og
lands frá því að hann var
smástrákur en hann er 19 ára
núna. Einnig á ég tvo aðra
syni, Brynjólf Trausta og Bert-
el Hauk. Fínir strákar," segir
Binni og brosir í kampinn.
Er bilstjórinn aldrei ein-
mana? Binni hugsar sig vel
um og svarar síðan. „Jú, hann
getur verið það, sérstaklega
þegar um erlenda hópa er að
ræða. Þá getur maður upplifað
að vera hálfgerður „Palli var
einn í heiminum". Á hótelferð-
um vil ég taka mér hvíld og ég
borða alltaf einn í slíkum ferð-
um en þetta er öðruvísi í fjalla-
ferðunum. Allt, allt öðruvísi því
þá erum við eins og ein fjöl-
Úti á Faxaflóa
er togari
á beit.
Upp úr sjónum
kemur þorskur
og býður góðan daginn
og segir.
Það er gat á skvernum.
Upp i hlíðum Esju
er stúlka
með herskip á bakinu,
eftir hvalbaknum þeysir
Jesús Kristur
á Ford 54.
▲
Færðin
norður er
ekki alltaf
jafngóð.
Á veturna
eru snjó-
skaflar af
þessu tagi
ekki
óalgengir.
að verða áætlunarbílstjóri á
þessari leið. í minni fyrstu ferð
kom Kitti gamli Sveins að þeg-
ar ég var kominn á leiðarenda
og þekkti hann mig aftur eftir
öll þessi ár og mér fannst hann
ekkert hafa breyst. Svona get-
ur tíminn staðið í stað, að því
er virðist." Við hugsum dálitla
stund um það hvað tíminn er
dularfullur og hvað minning-
arnar geti lifað lengi. „Einu
sinni orti ég ljóð,“ segir Binni.
„Ég var staddur á barnum í
Naustinu, ungur maður í Stýri-
mannaskólanum, og hitti þar
atómskáld sem flutti mér
atómljóð. Þar sem ég var dá-
lítið stríðinn sagði ég honum
að þetta gæti ég nú líka og
flutti ég Ijóðið þarna á
staðnum."
Eftir að hafa hugsaö sig ör-
lítið um féllst hann á að flytja
það aftur og hérna sjáum við
svart á hvítu að Binni er dálítið
dularfullur eins og tíminn.