Vikan - 05.03.1992, Blaðsíða 29

tón (blúsinn. Það hefur að okkar mati tekist og
skín í gegn á plötunni."
Pálmi: „Eiginlega var mjög lítið mál að finna
íslenska hlið á þessum blús. Hann snýst um
tilfinningar og byggist á þeim, lýsir ástandi og
fjallar með einum eöa öðrum hætti um það
sem er að „blúsa“ fólk almennt. Hér á Islandi
höfum við einfaldlega nóg af slíku um þessar
mundir. Hér er nóg af blús. Eitt laganna heitir til
dæmis Skagablús og fjallar um gamlan og bitr-
an elli- og örorkulífeyrisþega. Um þetta syngj-
um við á okkar tungumáli því við erum
óhræddir við það. Sumir eru svolítið smeykir
við að hafa ekki þessi stöðluðu ensku blúsorð
í textunum."
Þeir segjast stundum leyfa sér að fara að-
eins út fyrir hiö hefðbundna blúsform, eitt lag-
anna sé undir djassáhrifum, en segja að
kannski sé ekki svo ýkja langt frá djassi yfir í
blúsinn. Magnús tjáir mér að hann hafi hrein-
lega bara talað en ekki sungið í tveimur lögun-
um og það komi vel út að hans mati. Hann
segir að nánast engin rokkáhrif séu í tónlistinni
á plötunni.
„Það er nú einhvern veginn svo að flestir
djassmenn spila blús enda sagði Guðmundur
heitinn Ingólfsson einu sinni að blúsinn væri
móðurkartaflan og ég held að það sé alveg rétt
hjá honum.“
- Á hvaða kappa hlustaðir þú mest þegar
þú varst að svolgra í þig blúsinn, Magnús?
„Það voru nú mest þessir gömlu amerísku
karlar; Howlin Wolf, John Lee Hooker og allur
þessi „skóli" - alveg aftur í Leadbelly sem var
þjóðlagasöngvari alveg eins og blússöngvari.
Ég var líka hrifinn af John Mayall, þó aðallega
Frh. á bls. 30
◄
Vonum að
þetta verði
þægileg og
góð plata,
segja þeir
Magnús
Eiríksson
og Pálmi
Gunnarsson
um plötu frá
Blús-
kompaníinu
sem
væntanleg
er með
vorinu.
Ellen hlær
að strákun-
um og
greinilegt
að ekki er
neinn „blús“
á mönnum.
bæði Karli og Guðmundi en þegar þeir féllu frá
höfðum við ekki áhuga á að spila þessa tónlist
og kældum plötuna niður. En það er staðreynd
að þeir koma ekki aftur og því verðum við bara
að gera þetta með öðrum mannskap. Við höf-
um toppmannskap með okkur; Birgir Baldurs-
son trommar, Eyþór Gunnarsson spilar á
hljómborð og Ellen Kristjánsdóttir kemur við
sögu á plötunni. Pálmi syngur náttúrlega líka
en ég syng mest af okkur þremur."
Þegar hér var komið sögu kom Rúnar
Georgsson, saxófónleikari og sölumaður, eins
og þruma úr heiðskíru lofti og hóf kynningu á
alls konar rekstrarvörum, meö miklu grínívafi.
Tengdi hann vörurnar nauðsynlegum þrifnaði
og líkamshirðu tónlistarmanna. Meðal annars
sýndi hann okkur fimm stjörnu pappírshand-
þurrkur og sagði að í Reykjavík væri hótel eitt
sem vildi ekki sjá annað á sín klósett. Svo var
hann rokinn. „Þú lætur koma fram í viðtalinu
þessa skemmtilegu innrás Rúnars. Hann er nú
einn af þessum skrautlegu náungum sem hafa
spilað með Blúskompaníinu," sagði Pálmi og
var greinilega skemmt.
„Sonur Magnúsar, Stefán, spilar á gítar og
ekki síðri mann en Þorstein Magnússon höfum
við líka á gítar. Nú og svo syngur Bubbi eitt lag
á plötunni þannig að það eru ýmsir sem koma
við sögu,“ bætir Pálmi við.
NÁNAST ENGIN ROKKÁHRIF
Á PLÖTUNNI
Þegar blaðamaður spyr Pálma og Magnús
hvernig blús sé aö finna á plötunni segja þeir
hana með rólegu yfirbragði. „Þetta er ekki æs-
ingablús eða svokallaður „West-Coast Blues".
Við erum að reyna að finna einhvern íslenskan

Sjampó og
jafntramt
hárnæring
5.TBL.1992 VIKAN 29