Vikan - 14.05.1992, Blaðsíða 11

DV-MAÐURINN SVEINN ÞORMÓÐSSON FYLGIST MEÐ
FJARSKIPTUM LÖGREGLU í 20 TÍMA Á SÓLARHRING
Hann erstundum áund-
an lögreglu og sjúkra-
liöi á vettvang þegar
slys veröa. Þegar kviknar ein-
hvers staðar í, slagsmál verða
í bænum, einhver slasast,
brotist er inn, lögreglueltinga-
leikur stendur yfir eöa ef skip
og flugvélar lenda í vand-
ræöum, þá veit hann af því.
Hann drífur sig þá á staðinn ef
hægt er aö koma því viö. Vett-
vangur hans er höfuöborgar-
svæöiö. Þessi maður fylgist
ótrúlega vel meö svo ekki sé
fastar að oröi kveðið. Hann er
útbúinn tækjum, „skanner-
um“, sem gera honum kleift aö
fylgjast með fjarskiptum lög-
reglu, slökkviliös og björgunar-
sveita. Frá klukkan sex á
morgnana til miönættis. Hann
festir fréttaatburði á filmu og
þefar uppi fréttir. Þetta er hans
vinna. Hann er 66 ára. Þetta er
Sveinn Þormóösson, Ijós-
myndari hjá DV.
VAKNAÐI KLUKKUTÍMA
FYRIR STÓRBRUNANN í
LÆKJARGÖTU
Svenni, eins og hann er kall-
aður, þykir ákaflega sérstakur
Ijósmyndari enda hefur sér-
sviö hans tengst lögreglu-
málum í hátt í fjörutíu ár. Hjá
Slökkviliði Reykjavíkur er til
mikið myndasafn yfir bruna.
Svenni hefur útvegaö vinum
sínum í slökkviliðinu mjög
stóran hluta þeirra mynda allt
frá árinu 1958.
Starfið gengur út á aö missa
helst aldrei af neinu. Þegar
hringt var heim til Sveins aö
kvöldlagi vegna viötalsins við
hann heyrðust einkennilegir
skellir í bakgrunni þegar hann
svaraöi. Þetta voru skanner-
arnir - talstöðvarfjarskipti lög-
reglunnar. Heldur mikill há-
vaði. En hvaö gerir hann þá á
nóttunni þegar hann „verður"
að sofa og „neyöist" til aö
slökkva á garganinu í skann-
erunum sínum?
„Ég sef oft illa og hef and-
vara á mér ef ég skynja eitt-
hvaö. Stundum hef ég vaknað
þegar ég fæ á tilfinninguna í
gegnum svefninn aö eitthvað
sé aö gerast. Þegar stórbrun-
inn varö í Iðnaðarbankanum
viö Lækjargötu á sínum tima
var ég vaknaður klukkutíma
áöur en þetta byrjaði. Ég var
búinn aö klæða mig og var að
drekka kaffi niðri í eldhúsi þeg-
ar ég heyrði nágranna minn,
varaslökkviliðsstjórann, koma
framhjá og setja sírenuna á.
Þá vissi ég að það var eitthvað
stórt.
Ég var svo fljótur út að ég
var búinn að ná honum niðri á
Bústaðavegi. Þegar við kom-
um framhjá slökkvistöðinni í
Skógarhlíð voru síðustu
slökkvibílarnir að keyra af
stað. Þegar ég kom á staðinn
var tiltölulega lítill eldur baka til
hjá séra Bjarna Jónssyni
dómprófasti sem bjó við hlið-
ina á Iðnaðarbankahúsinu.
Maður sá að vísu eldbjarma á
bak við en miðað við allt eld-
hafiö sem síðan varð var þetta
sáralítill eldurfyrst. Síðan varð
þetta eins og púðurtunna.
„Ég var einu sinni aö taka
myndir á knattspyrnuleik á
gamla Melavellinum þegar
einhver sparkaöi niður einn
hornfánann. Það gerði enginn
neitt í málinu fyrr en ég hljóp
inn i verkfæraskúr og sótti
haka. Ég gróf síðan upp brotið
af brotnu stönginni og setti nýja
i staðinn. Ég fékk mikið klapp
fyrir hjá áhorfendum. Það
smellti einhver þessari mynd af
mér þegar ég hljóp út á völl með
hakann.“
Það hafa verið fleiri tilfelli
þegar ég hef vaknað upp áður
en eitthvað hefur gerst. Ég fæ
þá einhverja undarlega tilfinn-
ingu. Þetta kemur oft fram í
óróleika hjá mér. Ég verð þá
oft hálffriðlaus."
20 KLUKKUSTUNDA
VINNUDAGUR
Sveinn segist alltaf fara á fæt-
ur klukkan sex á morgnana.
Þá fara hlustunartækin í gang.
Þau þagna ekki næstu 20
klukkustundir. Ekki fyrr en um
miðnættið, stundum síðar.
Hann segist vera kominn út um
klukkan hálfsjö á morgnana,
fer þá rúnt um bæinn, niður að
höfn og kemur stundum við á
lögreglustöðinni. Klukkan sjö
mætir hann í höfuðstöðvar DV
í Þverholti 11, með myndir og
tillögur að fréttaefni.
„Eg er hálfgerður fréttasjúkl-
ingur. Mér finnst ég ekki vera
maður með mönnum nema ég
fylgist með öllu. Ef maður
missir af einhverju og aðrir fjöl-
miðlar ná því hittir það mig svo
illa að ég er lengi að jafna mig.
Ég verð þá vondur út í sjálfan
mig og fer að velta fyrir mér
hvað hafi brugðist."
VAR SVO ÁKAFUR AÐ
ÉG NÁÐI BARA
ÞORSKHAUSNUM
Svenni segist hafa verið sjö
ára þegar hann fékk fyrst
áhuga á Ijósmyndun. Það var
árið 1933.
„Ég byrjaði þá fyrst á færa-
fiskiríi og tók með mér litla
kassamyndavél sem ég hafði
fengið. Ég myndaði fyrsta
þorskinn sem ég veiddi. Það
var nú eiginlega ekkert annað
en hausinn sem ég náði mynd
af. Ákafinn var svo mikill að ég
fór allt of nálægt því sem ég
ætlaði að mynda.
Ég get ekki gert mér grein
fyrir hvers vegna þessi Ijós-
myndaáhugi vaknaði. Þetta
bara byrjaði þegar ég var lítill
strákur. Það var lítil, útdregin
myndavél til heima en ég fékk
aldrei að vera með hana. Hún
þótti svo fín. En ég var alltaf
að spekúlera í henni og var
farinn að kunna alveg á hana.
Síðan fékk ég kassavélina
Það var 6x20 sm filma í henni
með tréspólu. Filman var jafn-
stór myndinni. Ég notaði hvern
einasta eyri í að kaupa filmur.
Síðar eignaðist ég aðrar vélar.
Rétt fyrir 1950 byrjaði ég síð-
an að selja myndir af umferð-
arslysum í öll dagblöðin. Ég
átti þá sendiferðabíl og var
mikið á ferðinni.
Ég fór svo að taka iþrótta-
myndir og var alltaf í lausa-
mennsku þangað til ég fór á
Moggann upp úr 1955. Það fór
dálítið í pirrurnar á þeim ef ég
seldi öðrum blöðum myndir og
því var ákveðið að ráða mig.
Fyrst var ég ráðinn með lítið
fastakaup en ég var kominn á
kaf í þetta áður en ég vissi af.
Ég lofaði þá að láta ekki önnur
blöð fá myndir. Þó seldi ég
öðrum dagblöðum íþrótta-
myndir. Þeim var alveg sama
um það - en aðrar fréttamynd-
Sveinn í
leyni fyrir
löggunni?
Nei, þarna
er Ijós-
myndarinn
knái að
mynda síld-
arfarm á
vörubíls-
palli í
Reykjavík-
urhöfn.
„Brosið þið
nú, elsk-
urnar
10. T6L. 1992 VIKAN 1 1
TEXTI: HJALTIJÓN SVEINSSON / LJÓSM. BINNI O.FL.