Vikan - 14.05.1992, Síða 45

tilfinninguna aö ég eigi ekki
neitt eftir þegar ég kem aftur út
til Parísar. Ég er rórri ef ég á
svona 30-40 myndir sem
hugsanlega gætu verið uppi-
staða að heilli sýningu."
- Þú reynir ekki að nota
tækifærið árlega til að sýna
myndirnar þínar á meðan þú
ert heimá í fríi?
„Best þykir mér að geta ver-
ið í fríi allar þær sex vikur sem
ég er á íslandi á sumrin. Mað-
ur er alltaf undir álagi þegar
sýning er í bígerð og á meðan
hún stendur yfir. Á vissan hátt
er þetta eins og að fara í próf -
skrekkur á undan, tauga-
spenna meðan það stendur
yfir, þó fyrst og fremst vegna
opnunarinnar og síðan gagn-
rýninnar í blöðunum daginn
eftir. Loks er svo léttirinn sem
kemur yfir mann þegar allt er
afstaðið."
ALBERT OG NÍNA
HJÁ EVRÓPURÁÐINU
I bæ nokkrum í nágrenni Par-
ísar stóð yfir sýning á verkum
Nínu í tilefni af umfangsmikilli
íslandskynningu. Sýningin var
byggð á landslagsmyndum -
og að því er virtist voru þær
óður til islenskrar náttúru, þó
ekki sæjust beinar fyrirmyndir
að hverri einstakri. Nína er
spurð hvort ísland sé að
sækja á sem yrkisefni.
„Sennilega er landslagið ís-
lenskt en ég hafði ekki neinar
sérstakar fyrirmyndir að hverju
verki. Þetta kom mjög á óvart
því fram að þessu hef ég aðal-
lega málað abstrakt. Ég trúði
þessu varla sjálf þegar ég sá
hvað úr penslinum kom.
Reyndar gerðist þetta ekki í
einni svipan. Ég fór svolítið að
hugsa mig um eftir sýninguna
á ísafirði í fyrra en hún var í og
með undirbúin með Vestfirð-
ina í huga þó það væri fyrst og
fremst táknrænt.
Ég var fengin til að hafa sýn-
ingu í húsakynnum Evrópu-
ráösins í Strassbourg í febrúar
síðastliönum. Ég hugsaði
lengi um hvað ég ætti aö sýna
þar og hvort verkin ættu aö
mótast á einhvern hátt af til-
efninu. Úr varð aö ég gerði
eina mynd fyrir hvert land. Þær
eru allar jafnstórar en í hverri
og einni eiga aö koma fram
einkenni lands eöa þjóöar.
Myndirnar eru síðan málaðar
undir ákveðnum áhrifum, hver
og ein eftir þeim innblæstri
sem ég fékk þegar ég ímynd-
aði mér sérhvert land.
Það var Albert Guðmunds-
son, sendiherra íslands í Par-
ís og hjá Evrópuráðinu, sem
kom meö þessa hugmynd og
spurði mig i fyrrasumar hvað
ég þyrfti langan tíma til að
undirbúa mig. Hann bar hug-
mynd sína undir ráðherra-
nefndina og hún kaus um þaö
hvort halda skyldi sýninguna
eða ekki. Tillagan var sam-
þykkt og nú er það svo að
listamenn bíða í röðum eftir
því að fá að sýna þarna í aöal-
stöðvum Evrópuráðsins, en
sýningin mín var sú fyrsta.
Engum hafði dottið þetta í hug
fyrr en Albert reið á vaðið.
Sýningin tókst mjög vel og fólk
var hrifið af hugmyndinni.
Gestirnir við opnunina voru
að sjálfsögðu hvaðanæva frá
löndum Evrópuráðsins og
meira að segja kvaddi Ólafur
G. Einarsson menntamálaráð-
herra sér hljóðs. Hann hafði
„Ég er búin að vera hér í um tuttugu ór en ég trúi
því varla þvi mér finnst eins og ég hafi komið
hingað i gær. Ég ætlaði aldrei að fara hingað til að
setjast að, heldur aðeins til að læra svolítið í frönsku."
verið í Kaupmannahöfn en
lagði lykkju á leið sína af
þessu tilefni. Forseti ráðsins
hélt aftur á móti sjálfa opnun-
arræðuna og lauk máli sínu
með því að skora á viðstadda
að reyna nú að finna löndin
sín. Það var afar mismunandi
hversu fundvíst fólk var en
mörgum tókst að koma auga á
einkenni lands og þjóðar eins
og þau höföu komið mér fyrir
sjónir þegar ég málaði mynd-
irnar.
Fólk kom til mín og spjaliaði
viö mig. Flestir voru afar já-
kvæðir en Bretarnir lýstu yfir
sérstakri óánægju með mynd-
ina af þeirra landi. Það var
mjög skemmtilegt að ræða viö
allt þetta fólk. Þetta var ekki
sölusýning því myndirnar
héngu bara þarna án þess að
einhver sæti yfir þeim. Ég fékk
hins vegar fjölmörg nafnspjöld
upp úr krafsinu, frá fólki sem ef
til vill hefur samband við mig
síðar.
Þegar loks sýningin, sem nú
stendur yfir, kom til varð ár-
angurinn þessi - íslenskt
landslag eins og það kom mér
fyrir hugskotssjónir á meðan
verkið stóð yfir, fjöll og firnindi,
jöklar, hraun og grjót.
Ég fór ásamt fjölskyldu
minni í heljarmikið ferðalag
um ísland 1 góða veðrinu i
fyrrasumar en þá hafði ég ekki
farið neitt í tíu ár, á meöan
börnin voru litil. Við vorum tólf
daga í ferðinni og fórum mjög
víða. Ég var stjörf allan
tímann, þetta var yndislegt.
Við fórum til dæmis um Snæ-
fellsnesiö og norður í Mývatns-
sveit, suöur Kjöl, í Kerlingar-
fjöll og síðan Landmannalaug-
ar og þarfram eftirgötunum."
KJARVAL OG PICASSO
- Hvaða málarar hafa þér þótt
merkastir og hafa jafnvel haft
áhrif á þig?
„Þeir eru nú svo margir en
ætli Kjarval sé ekki sá íslend-
ingur sem ég hef verið hrifnust
af. Hvað erlendu málarana
varðar get ég nefnt Picasso
vegna þess hversu breiddin
og fjölbreytnin hjá honum er
mikil, hann óð úr einu í annað.
Hann hefur verið gæddur
óskaplega mikilli sköpunar-
gleði og krafti. Auðvitað er ég
mjög hrifin af landa okkar hér,
Erró. Ég hef mjög gaman af
allri nútímalist og þreytist til
dæmis aldrei á því aö ganga
um sali Pompidou-safnsins."
- Hvernig er að vera lista-
maður í París og þurfa að lifa
af listinni?
„Salan er óregluleg en ég
hef verið ódugleg við að koma
mér á framfæri. Reyndar fékk
ég mér umboðsmann fyrir
nokkru til þess að koma þess-
um málum á einhvern rekspöl.
Kynningarstarfið er tímafrekt,
auk þess sem það á ekki við
mig. Sambönd við rétta aðila
eru ákaflega mikilvæg hér í
París og auðvitað þarf maður
líka að hafa svolitla heppni
með í spilinu."
- Hefur þú mikiö samband
við listafólk?
„Ég er ekki í neinni lista-
mannaklíku eða „elítu" enda
er ég ekki ein af þeim sem eru
„in“ um þessar mundir. Ég
umgengst marga af skóla-
félögum mínum frá námsárun-
um, þá sem búa hér og eru að
vinna við listina, þó þeir
kannski vinni önnur störf með
Með börn-
um sínum
og hins
franska
eiginmanns
síns, Ant-
oine Merc-
ier. Ásta
heldur á
litlu systur
sinni,
Freyju, og
við hliðina
á þeim
situr Smári.
10. TBL. 1992 VIKAN 45