Vikan - 04.11.1993, Qupperneq 37

vera sofandi. Ég hélt hann færi kannski ef
hann héldi að ég væri sofandi. Hann fór ekki.
Ég var ekki einu sinni viss um hvað hafði
gerst, ég vissi bara að ég vildi það ekki. Mig
langaði til að tala við mömmu en ég vissi ekki
hvað ég átti að segja eða hvernig ég átti að
segja þaö. Ég vildi ekki koma Toby í klandur,
ef það sem hann gerði hefði verið eitthvað
rangt. Og ég hafði tekið þátt í því sem hann
gerði, hvað svo sem það var, svo ég yrði
kannski skömmuð líka. Þetta var allt mjög
ruglingslegt í huga lítillar stúlku. Það endaði
með því að ég sannfærði sjálfa mig um að
þetta hefði bara verið vondur draumur.
Nokkrum dögum síðar kom Toby aftur inn til
min. Og aftur. Og aftur. Misnotkunin stóð í sjö
ár.
Þegar ég var tólf ára ákvað mamma að tala
við mig um kynlífið. Henni hefur sennilega þótt
rétti tíminn vera kominn. Ég var að komast í
kynþroskaaldurinn - ég var byrjuð að fá brjóst
og mjaðmirnar höfðu breikkað aðeins. Ég var
um það bil að verða ung kona.
„Alexa, kynlíf er dásamlegt á milli manns og
konu sem elska og virða hvort annað,“ sagði
mamma. Hún útskýrði að það væri mikilvægt
að bíða eftir rétta manninum og sagði að hún
vonaði að ég biði þangað til ég gifti mig.
„Ef þig langar einhvern tíma til að tala um
stráka eða spyrja einhverra spurninga þá læt-
urðu mig bara vita,“ sagði hún blíðlega.
Ég man að mig langaði til að öskra: Ég veit
allt um kynlífið, mamma. Toby kenndi mér allt
sem ég þarf að vita.
En ég gerði það ekki.
Þess í stað talaði ég við bróður minn. „Ég
veit að það sem þú hefur verið að gera við
mig er rangt," sagði ég. „Þú skalt aldrei voga
þér að snerta mig aftur.“
„Þá það,“ sagði hann og sneri sér undan.
Svona endaði þetta - að minnsta kosti líkam-
lega. En skaðinn var skeður, andlega.
Skömmu eftir að ég talaði við Toby flutti
hann þvert yfir fylkið og fór að vinna þar hjá
verktaka. Hann kom ekki oft heim en þegar
hann gerði það fór ég til ömmu og gisti þar.
Þó að þessu væri lokið var mikill sársauki
djúpt innra með mér. Mér fannst ég alltaf vera
heimsk, Ijót og skítug. Sjálfsálitið var í lág-
marki. Ég átti erfitt með að eignast vini og gat
ekki umgengist stráka eðlilega. Leyndarmálið
var eins og veggur á milli mín og allra ann-
arra. Ég var mjög einmana.
Þegar ég eltist lærði ég aðeins betur að
takast á við sársaukann og einmanakenndina.
Ég fékk vinnu og leigði mér litla íbúð. Ég eign-
aðist nokkra vini og fór stöku sinnum á stefnu-
mót. Ég vissi aö ég lifði ekki neinu stórkost-
legu lífi en það var allt í lagi.
Þá kynntist ég Phil - elsku Phil mínum.
Hann kom mér til aö dreyma um betri tíð.
Hann kom mér til að trúa því að ég gæti lifað
góðu og hamingjuríku lífi.
Með tárin í augunum tók ég hringinn af
fingrinum og rétti honum. „Ég get ekki þegið
hann,“ sagöi ég. „Að minnsta kosti ekki fyrr en
ég er búin að segja þér frá svolitlu sem gerðist
fyrir langa löngu."
„Þú þarft ekki að segja mér neitt. Ég átti
ekkert með að spyrja," muldraði Phil og tók
utan um mig. „Það liðna er liðið.“
„Hlustaðu á mig, ástin min. Þetta skiptir
máli,“ sagði ég og ýtti honum frá mér. „Það er
ekki víst að þú viljir giftast mér eftir að ég segi
þér þetta en ég verð að taka þá áhættu. Ég
get ekki lifað með þetta leyndarmál á milli okk-
ar.“
Philip hlustaði á meðan ég sagði honum frá
því að ég hefði verið misnotuð í æsku. Þegar
ég hafði lokið máli mínu vafði hann mig örm-
um og ruggaði mér fram og til baka.
„Ó, Lexie mín, mig tekur svo sárt að heyra
þetta,“ sagði hann. „Þetta er hræðilegt en það
breytir ekki tilfinningum mínum til þín. Ég
elska þig ennþá og mig langar ennþá til að
giftast þér.“
„Ég þarf dálítið lengri tíma, Philip. Ég þarf
að átta mig á tilfinningum minum um fortíðina
áður en ég lofa þér framtíð."
„Taktu þér eins langan tíma og þú þarft, ég
bíð,“ sagði hann.
Eftir að hafa verið hjá sálfræðingi í heilt ár
gat ég loksins sagt Phil að ég ætlaði að þiggja
hringinn. Þegar hann renndi hringnum á fingur
mér hallaði ég mér að honum og hvíslaði.
„Phil, mig langar til að njóta ásta með þér.“
„Ertu viss?“ spurði hann.
Ég svaraði honum með kossi. □
22.TBI. 1993 VIKAN 37
SMÁSAGA