Vikan - 04.11.1993, Síða 55

þaö drunumar frá öldunum og gleymir þeim.“
Hafiö sagöi: „Ég er hafið. Þegar ég er rólegt bylti ég mér
vingjarnlega meðfram ströndinni og ógna hreint ekki litla
húsinu. Þegar aftur á móti stormur dynur á og lemur upp
öldur mínar mundi ég óska aö húsiö væri þar ekki því aö
ég get raunar ekki breitt úr mér án þess aö skemma það.
Þetta hús heföi alls ekki átt aö byggja á ströndinni. Eg á
ströndina og ég hef þörf fyrir aö geta velt mér um allt
svæöiö. Mig langar ekki til aö eyðileggja húsiö eöa farga
fólkinu sem þar býr en þetta fólk heldur til á landareign
minni en ég ekki á þess umráðasvæði. Ég reyni aö hafa
hemil á mér fólksins vegna en þaö er ekki gott fyrir mig. Ég
hef stundum þörf fyrir aö hreyfa mig á ofsafenginn hátt og
læt þá gjarnan mikið til mín heyra. Haf getur ekki alltaf ver-
lÖ rólegt - þaö er ekki eðli þess. Þegar eitthvaö æsir mig
upp þarf ég mikiö rými.“
Nú haföi Ann hlotiö nýjan og mikilvægan skilning. Þaö
var ekki af viökvæmni gagnvart starfsframa og metnaöi
honum tengdum sem hún óttaðist aö veröa yfirbuguð til-
|inningalega. Óttinn var fólginn í því aö hennar eigin tilfinn-
ingar yröu alltof sterkar ef einhver (hún sjálf meðtalin)
myndi aö loka þær inni í geðþekkri en takmarkaöri veröld
heimilisins. Og þessar tilfinningar höföu rétt til aö tjá sig.
Fólkiö í húsinu viö sjóinn nýtur ölduniðarins en óskar
ekki eftir aö komast í of áþreifanleg kynni viö öldurnar. Þaö
hefur byggt múrveggi til aö forðast þær og veröur hrætt ef
tilfinningarnar (öldurnar) veröa of sterkar. Allt heimilislífiö
var táknrænt fyrir Ann eins og leiksýning - eitthvaö sem
53