Vikan - 04.11.1993, Síða 56

aðeins var hægt að varðveita með því að þvinga hafið til
að vera rólegt. Þetta sýndi greinilega hvernig Ann skildi
þær hlýju og heimilislegu tilfinningar sem bæði eiginmaður
hennar og foreldrar höfðu metið svo mikils. Fyrir henni var
þetta nefnilega hinn mesti hégómi. Hjáróma raddir, sem
ógna hugmyndinni um hina hamingjusömu fjölskyldu, eru
strax yfirgnæfðar með falskri kæti (söngur við arininn).
Þessir hjáróma hljómar spruttu ekki aðeins af neikvæðum
tilfinningum sem fjölskylduhópurinn Iftur sjálfkrafa á sem
hættulegar og vondar heldur áttu þeir í jafnríkum mæli ræt-
ur í gleði, kynferðislegum tilfinningum og jafnvel sorg.
Þegar Ann lék hlutverk fjölskyldunnar breyttist röddin og
hún tók að tala í háum umvöndunarrómi sem minnti á for-
eldra hennar og eiginmann. Þau ásökuðu hafið fyrir að láta
æsa sig. Þau óskuðu aðeins að heyra Ijúfan nið þess við
ströndina, stígandi og fallandi með flóðöldunni, án þess að
það snerti húsið að öðru leyti. Það var Ijóst að hluti af
henni sjálfri var hræddur við sterkar tilfinningar. Sjórinn var
þó engu að síður hluti af henni og hann hafði sagt að hann
hefði þörf fyrir að dansa, velta sér og busla í takt við vind-
inn:
„Ég er ekki eyðandi, ég hef aðeins þörf fyrir að hreyfa
mig. Þú túlkar hreyfingar mínar sem eyðandi af því að ég
velti mér inn að húsi þínu. Ef þú hefðir byggt húsið fjær
ströndinni sæir þú nákvæmlega sömu hreyfingarnar eins
og í dansi. Ég hef liðið mikið við það að draga af mér til að
eyðileggja ekki húsið þitt. Með sama áframhaldi yrði það
bani minn og ég get ekki lengur haldið þannig áfram.“
54