Vikan - 15.03.1999, Blaðsíða 50

Smásaga
Fjandinn sjálfur. Hann vöðl-
aði saman bréfinu í lófa sér,
henti því frá sér, en tók það
strax upp aftur og stakk því
í vasann. Hann sá fyrir sér
að hann ætti um tvo kosti
að velja; farsótt eða kóleru.
Annað hvort að játa að
Sonja vissi, frá því hún var
einkaritarinn hans, og leyni-
leg ástkona hans, ýmislegt
sem gæti komið fyrirtæki
hans á hausinn, fengið kon-
una hans til þess að skilja
við hann og komið honum á
bak við lás og slá í mörg ár.
Eða að afmá öll sönnunar-
gögn ekki seinna en nú þeg-
ar! Það verður ekki sagt um
tæknimenn lögreglunnar að
þeir séu heimskir. En þeir
hafa sín takmörk eins og við
hin og sem forstjóri risafyr-
irtækis kunni hann ýmislegt
fyrir sér sjálfur og var vanur
því að taka skjótar ákvarð-
anir. Áður en hann skilaði
Sonju lyklinum að íbúðinni
hennar hafði hann verið svo
forsjár að láta smíða annan
lykil. Það var jú aldrei að
vita hvað gæti komið upp á.
Það vissi hann svo sannar-
lega núna. Eftir að hafa lát-
ið fallega, leggjalanga
einkaritarann (eins og Sonja
hafði svo réttilega lýst
henni) vita að hann þyrfti
að fara á fund úti í bæ ók
hann sem leið lá í gamla
ástarhreiðrið þeirra Sonju.
9
Annaðhvort voru allir
íbúar hverfisins í vinnunni
eða sofandi. Blokkirnar
voru líflausar eins og
skemmtigarður á regnvot-
um nóvemberdegi. En sá
möguleiki var alltaf fyrir
hendi að einhver íbúanna
sæti bak við gluggatjöldin
og fylgdist með mannlífinu.
Hann lagði því bílnum bak
við stórmarkaðinn, gekk inn
um dyrnar á næsta stiga-
gangi og hélt leiðinni áfram
eftir kjallaraganginum sem
tengdi byggingarnar saman.
Þurr í munninum og
sveittur í lófunum læddist
hann upp stigann. Hann
staldraði við fyrir framan
dyrnar að íbúðinni og
hringdi dyrabjöllunni. Eng-
inn svaraði. Hann kíkti inn
um póstlúguna og sá að
íbúðin var almyrkvuð. Hann
lét á sig hanskana, sneri
lyklinum í skránni og opn-
aði. Tíminn stóð í stað með-
an hann fálmaði eftir
kveikjaranum á veggnum.
Hann stóð sem lamaður og
horfði á Sonju sem lá í
hnipri á gólfinu með byss-
una í hægri hendi. Andlitið
var hulið storknuðu blóði.
Það var undarleg lykt í
íbúðinni. Hann uppgötvaði
að þetta var lyktin af brunn-
um pappír. Lyktin kom frá
eldhúsinu. Hann gekk þang-
að og kom auga á öskuna í
vaskinum. Hafði hún ef til
vill fyrirgefið honum á síð-
ustu stundu og brennt bréf-
in og upplýsingarnar til lög-
reglunnar? Nei, hann þorði
ekki að trúa því. Hann varð
að rannsaka stofuna og
svefnherbergið, skoða allar
skúffur og aðra hugsanlega
geymslustaði og athuga í
leiðinni hvort einhvers stað-
ar leyndist kveðjubréf.
Hann yrði að verða fyrstur
til þess að finna það. Það
var ekki ólíklegt að eitthvað
sem í því stæði gæti komið
sér illa fyrir hann.
Honum var flökurt. Hann
yrði að fá sér einn til þess
að róa taugarnar. Flöskurn-
ar sem hann hafði á sínum
tíma komið með voru nær
ósnertar. Til vonar og vara
þurrkaði hann af þeim
hugsanleg fingraför. Án
þess að taka af sér hansk-
ana fékk hann sér vænan
slurk úr flöskunni og hóf
síðan leitina.
i
Hann fylltist bjartsýni
þegar hann opnaði
kommóðuskúffuna. Skúffan,
sem yfirleitt var erfitt að
opna fyrir drasli, var
galtóm. Gat það verið að
það væri innihald hennar
sem nú lá brunnið til kaldra
kola í eldhúsvaskinum?
Hann vonaði það svo sann-
arlega. En hvar var kveðju-
bréfið sem gat reynst hon-
um svo hættulegt?
Hann reif upp allar skúff-
ur, leitaði á borðum og í
hillum og var orðinn ör-
væntingarfullur og alveg við
það að gefast upp á leitinni
þegar hann fann þunnt um-
slag undir símanum. Utan á
því stóð skrifað „Til morð-
ingja míns“ og hann opnaði
það skjálfandi höndum.
Kæri Lennart
Ég geri ráð fyrir því að þú
sért búinn að lesa bréfið
sem ég sendi þér á skrifstof-
una, annars væri þú varla
hér til þess að leita að
„fylgiskjölunum". Hvað ást-
arbréfunum viðvíkur getur
þú verið alveg rólegur; ég er
búin að brenna þau. Ég
vildi ekki að konan þín
þyrfti að burðast með þá
vitneskju ofan á allt annað.
Hvað fyrirtækið varðar þá
komst ég að ýmsu ólöglegu
þann stutta tíma sem ég
starfaði sem einkaritarinn
þinn. En ég þagði sem
steinn vegna þess að mér
þótti vænt um þig og trúði
þér þegar þú sagðist elska
mig. Ég hefði hugsanlega
getað fyrirgefið þér lygarnar
ef ég hefði ekki uppgötvað
að í stað þess að elska mig
vildir þú ráða mig af dög-
um. Það uppgötvaði ég þeg-
ar þú „lagaðir" perustæðið
og skiptir um pillur í glas-
inu.
Þá hrundi heimur minn til
grunna. Áður en ég stytti
mér aldur, með morðvopn-
inu sem þú gafst mér, hellti
ég pillunum út í uppáhalds
vínið þitt. Hvað sem öllu
líður verður þú í vandræð-
um með að útskýra ýmislegt
þegar lögreglan finnur lík
mitt. Ég sendi nefnilega
Ijósrit að sönnunargögnun-
um um fjársvikin til vin-
konu minnar sem er lög-
maður og veit hvernig á að
snúa sér í þesskonar málum.
í þínum sporum fengi ég
mér annan vænan sopa af
víninu og lyki þessu af sem
fyrst.
P.S. Skál og til hamingju!
(Er það ekki bara nokkuð
góður endir á þessu bréfi?)
50 Vikan