Vikan - 12.04.1999, Blaðsíða 12

Texti: Halla Bára Gestsdóttir
Myndir: Gunnar Sverrisson
Anna Ringsted missti ungan son sinn í bílslysi fyrir tœpum
Spennu
Fannar, sonur Önnu, lést
vorið 1996, þá að verða
18 ára. Hann hafði haft
bflpróf í tæpt ár þegar hann
lenti í bflslysi ekki langt frá
heimili sínu, Þórustöðum 4 í
Eyjafjarðarsveit. Slysið og
dauði Fannars fengu Önnu til
að líta í kringunt sig í umferð-
inni og hún sá skelfilega sjón,
að eigin sögn. „Ég fór ekki að
taka eftir því hversu bílbella-
notkun er áfátt fyrr en eftir
slysið,“ segir hún. „Þá á ég
ekki eingöngu við unga fólkið
heldur ekki síður þá sem eldri
eru. Einnig þá sem ekki
spenna börn niður í bíl og
leyfa þeim að vera lausum.
Hvað fær fólk til að gera
slíkt? Að spenna ekki á sig
beltið er eins og að setjast
upp í hurðalausan bíl og
keyra af stað. Þar er átt við
nákvæmlega sama öryggisat-
riðið.“ Önnu er mikið niðri
fyrir þegar hún talar urn þetta
og greinilegt að bætt umferð-
aröryggi er ofarlega í huga
hennar, sérstaklega þegar
horft er til unga fólksins.
Fannar var ekki í bílbelti
þegar hann lést og það er
nokkuð víst að hann hefði lif-
að bflslysið af hefði hann ver-
ið í belti, þar sem hann
kastaðist út úr bílnum og lést
samstundist. „Það er nánast
óbærilegt að vita til þess og
ég væri skrítin ef ég segði
annað. Það er ekkert leyndar-
mál að ég var óskaplega reið
við Fannar eftir slysið, því
það síðasta sem ég sagði við
hann áður en ég kvaddi hann
hérna á hlaðinu var, „
spenntu beltin“. En á leiðinni
heim um morguninn...,“
Anna hikar en heldur svo
áfram, ...“æi, maður veit svo
sem ekki hvað gerðist. Það sá
nánast ekkert á Fannari eftir
slysið. Hann var með örlítið
sár á hnakkanum. Þetta gerð-
ist á sekúndubroti. Læknirinn
okkar sagði að Fannar hefði
ekkert kvalist. Ég var afskap-
lega fegin að heyra það.. en
blákaldur veruleikinn: Hann
lést í bílslysi, hann notaði
ekki bflbelti!"
Fannar hafði farið til Akur-
eyrar í partí ásamt félögum
sínum. Hann var á bíl bróður
síns og ætlaði sér ekki að
koma heim um nóttina. Hann
fékk hins vegar nóg af partí-
inu og ákvað að fara heim í
sveitina. „Ég frétti þetta allt
saman síðar frá vinum Fann-
ars því það spruttu upp ótrú-
legar sögur í sambandi við
þetta slys, m.a. að hann hefði
verið drukkinn. Við fengum
það þó staðfest að svo hefði
ekki verið og innst inni vissi
ég alltaf að svo hefði ekki
verið. Sögurnar gengu það
langt, að vini Fannars, sem
Fannar hafði skutlað heim
urn nóttina, var kennt um
slysið. Hann fékk meira að
segja

hugleikin. Hún hefur ákveðnar skoðanir á því
hvað betur megi fara í þeirri baráttu og teiur að
unga fólkið, sem í mestum áhættuhópi þegar
kemur að bílslysum, þurfi að beita sameiginleg-
um kröftum sínum til að vekja jafnaldra sína til
umhugsunar um að aldrei verði
umferðinni. Sú staðreynd að
lifað slysið af hefði hann veri
harður og sársaukafullur
Vinir og skólafélagar Fannars
settu upp þetta skilti daginn
sem Fannar hefði orðið tvítug-
ur. Það er rétt við slysstaðinn
og ekki langt frá heimili hans.