Vikan - 12.04.1999, Blaðsíða 28

Mágkona mín eyðilagði hjónaband mitt
„Þegar ég kynntist
manninum mínum
fyrrverandi var ég rétt
Ieins og aðrar ungar
konur bjartsýn á að
tengdafjölskyldan
yrði líkt og viðbót við
mína eigin en annað
átti eftir að koma á
daginn. Ég fann strax
fyrir því að tengda-
móðir mín og systkini
mannsins míns töldu
mig ekki nógu góða
fyrir hann en tengda-
faðir minn var ákaf-
lega afskiptalítill,
jafnt gagnvart mér
sem öðrum í fjöl-
skyldunni. Maðurinn
minn fyrrverandi vildi
í fyrstu ekki viður-
kenna að ýmis atvik
ættu sér stað og orð
væru sögð beinlínis
til að særa mig. Síðar,
þegar andstaðan
gegn mér var orðin
svo augljós að hún
var ekki lengur dulin,
bar hann stöðugt í
bætifláka fyrir þau og
reyndi að fá mig til að
skilja viðbrögð þeirra.
■
Eg lagði mig alla fram í
fyrstu til að þeim
geðjaðist að mér en
mætti ekki öðru en kulda.
Við vorum í basli, eins og
aðrir, fyrstu hjúskaparárin
og til að spara bjó ég til allar
gjafir sem við gáfum fjöl-
skyldunni. Mín eigin fjöl-
skylda og vinir mínir eru
mjög hrifin af því sem ég
geri í höndunum og það er
slegist um að fá mig til að
vinna gluggatjöld, myndir og
litla skrautmuni fyrir heimili
þeirra. Ég er menntuð á
listasviði og án nokkurrar
sjálfumgleði get ég sagt að
ég vinn mjög góða muni úr
tré og gleri og er lagin við
að sauma. Ég mála einnig
mér til ánægju og um tíma
seldi listagallerí hér í borg
verk eftir mig. Þessa muni,
sem seldust eins og heitar
lummur, hunsaði tengdafjöl-
skylda mín hins vegar alveg.
Þau þökkuðu fyrir sig með
fýlusvip og settu aldrei upp
það sem þeim var fært.
Tengdaforeldrar mínir
búa úti á landi og stuttu eftir
að við giftum okkur var
okkur boðið að dvelja um
páskana hjá þeim, ásamt
systkinum hans og fjölskyld-
um þeirra. Ég hafði, líkt og
ávallt áður, sett birki úr
garðinum í vatn og átti fal-
legar páskagreinar með
brumi. Ég og börnin vorum
líka búin að búa til páska-
skraut og þetta tók ég með
mér í kassa. Á páskadags-
morgun vaknaði ég á undan
hinum, fór upp í borðstofu,
lagði á borðið og skreytti
það. Ég notaði kerti, lifandi
blóm og birkigreinarnar sem
uppistöðu en við hvern disk
voru litlir páskaungar. Þegar
tengdamamma mín kom
niður fylgdist ég spennt með
viðbrögðum hennar. Hún
leit yfir borðið og sagði
kuldalega: „Það er ekki
venja hér að skreyta borðið
svona mikið.“ Síðan gekk
hún um þegjandi og tíndi
niður það sem ég hafði sett
upp og rétti mér í poka.
Éftir þetta sá ég að engu
skipti hvað ég gerði, ekkert
gæti orðið til þess að þau
tækju mig í sátt. Ég hætti því
að reyna að geðjast þeim,
svaraði fullum hálsi þegar
mér fannst að mér vegið og
lá ekki á skoðunum mínum
ef mér líkuðu ekki gjafir
sem þau færðu mér eða
börnunum mínum. Enda sá
ég ekki að þau sýndu mín-
um tilfinningum mikla til-
litssemi. Auðvitað urðu
þessi viðbrögð mín til að
kasta olíu á eldinn. Mág-
konu minni varð sérlega
uppsigað við mig eftir það
og reyndi leynt og ljóst að
spilla á milli okkar hjón-
anna. Hún á ógifta vinkonu
og talaði mikið um hversu
ýmsum ljótum nöfnum að ég
skyldi reiðast þessu. Meðal
annars flokkaði hún það
undir taugaveiklun.
Um hríð var svo allt kyrrt
eða þangað til við lentum í
alvarlegum fjárhagsörðug-
leikum. Maðurinn minn
missti vinnuna og við urðum
að selja húsið okkar. Fjöl-
skylda hans hafði, líkt og
venja er á Islandi, skrifað
upp á lán fyrir okkur og nú
upphófst mikil orrahríð í
hvert sinn sem við gátum
ekki staðið í skilum á gjald-
daga og tengdafólkinu bár-
ust rukkanir. Að sjálfsögðu
var eyðslu minni um að
kenna hvernig komið var og
ég fékk að heyra oftar en
einu sinni að ég væri ekki
ábyrg í fjármálum. Um
þverbak keyrði þegar mág-
kona mín hringdi út af
kreditkortaskuld sem ég
hafði ekki getað borgað,
öskraði í símann að ég hefði
verið á einu af mínum frægu
Um þverbak keyrði þegar mágkona mín
hringdi út af kreditkortaskuld sem ég
hafði ekki getað borgað, öskraði i sím-
ann að ég hefði verið á einu af mínum
frægu Visafylliríum og krafðist þess að
maðurinn minn klippti sundur kortið að
mér ásjáandi.
mörgum kostum sú væri
búin og hve lík í skapi hún
og maðurinn minn væru.
Eitt sinn í veislu hjá mág-
konu minni dró hún mann-
inn minn afsíðis og kynnti
hann fyrir þessari vinkonu
sinni. Nokkrum dögum síðar
hringdi konan heim til okk-
ar að áeggjan mágkonu
minnar til að biðja manninn
minn að aðstoða sig við verk
sem hún þurfti að vinna.
Mágkona mín kallaði það
Visafylliríum og krafðist
þess að maðurinn minn
klippti sundur kortið að mér
ásjáandi. Hún vildi ekkert
um það heyra hvað hafði
verið keypt með þessu
ákveðna Visakorti en það
voru skólavörur handa
börnunum og matur til
heimilisins, ekkert annað.
Ég hefði auðveldlega getað
sannað það en hún hafði
ekki áhuga á að fá að skoða
reikninginn.
28 Vikan
mmfflmmmmMfflmmmmmmmiMBmmmmm
■nani^