Vikan - 12.04.1999, Blaðsíða 13

premur árum.
„Það hefur hjálpað mér að hugsa sem svo að tilgangur hafi verið
með dauða Fannars. Það blundaði í mér reiði eftir slysið sem ég
vissi ekki alltaf að hverju beindist en auðvitað var ég reið út í Guð
þann sem okkur er sagt að öllu ráði, það er okkur kennt. Ég
spurði hvað Hann hefði með Fannar að gera, af hverju ég mætti
ekki hafa hann hjá mér. Spurningarnar eru svo margar en svörin
enn færri, við vituin aldrei hvert okkar kcmst heim.“
aðdróttanir símleiðis og
bréfleiðis á þá leið að Fannar
hefði ekki dáið hefði hann
ekki þurft að keyra hann
heim. Stefán, maðurinn minn
settist niður með honum og
talaði við hann og gerði hon-
um það ljóst að á svona sögur
hlustuðum við ekki og það
hefði aldrei eitt augnablik
hvarflað að
okkur að öðrum væri um að
kenna!
Það að Fannar skyldi ekki
vera í bílbelti þykir Önnu
ekki hafa verið einkamál
hans. „Það er ekki einkamál
fólks hvernig það hagar sér. í
kringum drenginn minn voru
foreldrar, systkini, afar og
ömmur, vinir, ættingjar. Allt
fólk sem situr eftir með djúp
sár. Ég stend mig svo oft að
því að hugsa um litlu systur
hans, sem var fimm ára þegar
hann lést, hún fær ekki að al-
ast upp með
honum, en
hún á
góðar og
skemmti-
legar
minning-
ar sem
hún rifjar
gjarnan
upp. Ég
hugsa líka:
Hvernig
konu hefði
hann eign-
ast og
hvernig
hefðu börn-
in hans orð-
ið og hvern-
ig hefði lífið
ans yfirleitt
orSi7
Hann átti
yndislega
vinkonu, og
maður spyr:
Hvers á þetta
unga fólk að
gjalda? Það
að hann skyldi
deyja snertir
ekki eingöngu nánasta fólkið
er svo stór hópur í kringum
hvern einstakling, - taugar
hvers og eins liggja svo víða
og öll skiptum við svo miklu
máli. Það er ekki eins og
Fannar hafi verið „Palli sem
var einn í heiminum". Sem
betur fer. Við megum ekki
við því að missa þessa ungu
einstaklinga og með það í
huga þá komum við að köld-
um staðreyndum. Slysin
kosta þjóðfélagið óheyrilega
peninga.Viljum við ekki öll
að þeir peningar renni í
baráttuna fyrir bættu umferð-
aröryggi?“
Þegar Anna ræðir þá bar-
áttu þykir henni að fyrst og
fremst þyrfti að hækka bíl-
prófsaldurinn í átján ár. Það
myndi þó sérstaklega eiga við
um unga stráka þar sem það
séu ungir karlmenn, á aldrin-
um 17 til 25 ára, sem séu í
mestri hættu að lenda í
bílslysum. Einqjg nefnir hún
að sáutján aria unglingar sem
læri á bíl í þéttbýlinu þurfi
miklu meiri ökukennslu í möl
og hálku. „Það er vitað mál
með drenginn minn að hann
missti stjórn á bílnum úti í
malarkanti. Hvað gerir ungur
maður í þeirri aðstöðu? Stíg-
Anna fór ekki að taka eftir því hvcrsu hílbcltanotk
un er áfátt fyrr en eftir að hún missti son sinn í
bflslysi. Hún segir að fólk á öllum aldri spenni ekki
beltin og hún velti því mikið fyrir sér hvað það fólk
sé að hugsa sem ekki spenni börnin sín niður í bfl.
„Að spenna ekki á sig bcltið er eins og að setjast
upp í hurðalausan bfl og keyra af stað. Þar er átt við
nákvæmlega sama öryggisatriðið.“
Vikan 13