Vikan - 07.09.1999, Blaðsíða 7

„Það er ekki mjög upp-
lifgandi að vera hafnað
tvisvar og ég man að ég
hugsaði mig vandlega um
hvort ég ætti að fara í
þriðja skiptið. Mér fannst
það bara of mikið fyrir
stoitið að verða hugsan-
lega hafnað í þriðja sinn.“
er persónuleg þróun og
þroski. Ég fékk leiðbeining-
ar frá kennurum en síðan
varð ég sjálf að þróa hlutina.
Mér fannst ég þurfa að taka
sjálfa mig í gegn í náminu.
Að læra að þekkja mig,
kosti mína og galla. Ég
þurfti að viðurkenna margt
fyrir sjálfri mér. Ég er skap-
stór að eðlisfari og það kost-
aði átak að viðurkenna það
og líta það jákvæðum aug-
um. Á sama hátt þurfti ég
að sjá það jákvæða við það
að vera smávaxin. Ég veit til
dæmis að ég fæ mikið af
krakkahlutverkum af því að
ég er smávaxin.
Við enduðum þriðja
námsárið á sýningu í mið-
borginni þar sem umboðs-
mönnum í leikhúsum og
kvikmyndum var boðið að
koma. Þar lékum við eitt og
tvö í einu og margir byrja
sinn feril þegar einhver út-
sendari sér þá í þessari loka-
sýningu. Skólinn er staðsett-
ur nyrst í London í skógar-
jaðri þannig að það var helj-
arinnar mál að fá fólk í
heimsókn. Ein íslensk
stúlka, Rut Magnúsdóttir,
var í leiklistardeildinni á
sama tíma og ég, reyndar
einu ári á eftir mér. I dag er
hún útskrifuð leikkona og
komin á kaf í vinnu í
London. Það er frábært
hversu vel okkur gengur
hérna í London. Það er stór
hópur Islendinga við leik-
listarnám á Englandi. Það er
mjög misjafnt eftir skólum
„Stærsti hluti námsins er persónuleg þróun og þroski. Ég fékk leiðbein-
ingar frá kennurum en síðan varð ég sjálf að þróa hlutina. Mér fannst ég
þurfa að taka sjálfa mig í gegn í náminu. Að læra að þekkja mig, kosti
mína og galla“
7