Vikan - 07.09.1999, Blaðsíða 29

jálfri mér
inn eftir af uppátækjum
mínum sem til allrar lukku
voru sjaldnast alvarleg þá
þótt ég velti því oft fyrir mér
hvort ég vissi raunveruleg
allt sem gerst hefði.
Nokkrum sinnum sofnaði ég
út af í partíum og var lögð
til í einhverju horninu. Ekk-
ert af þessu þótti tiltöku-
mál, þetta kom fyrir alla.
Við vinkonurnar héldum
hópinn í háskólanum og það
eina sem breyttist var að við
gátum keypt okkar vín sjálf-
ar og töldum okkur orðnar
það fullorðnar að við þyrft-
um ekki eingöngu að binda
drykkjuna við helgar. Oft
fengum við okkur vín með
mat í miðri viku og það gat
endað með fylleríi fram á
nótt. Ekkert öðruvísi
neyslumynstur en annarra í
kringum okkur, við vorum
ung og lékum okkur; enginn
skaði skeður.
Ein vinkonan datt út úr
námi og það var eingöngu
vegna drykkjunnar í
klíkunni okkar. Við þetta
fékk hún mikið áfall og dreif
sig í meðferð og hefur staðið
sig upp frá því. Eg vildi óska
þess að ég hefði fengið svip-
aðan skell fyrr á ævinni.
Kannski hefði það kennt
mér eitthvað. Þess í stað
flaut ég á einhverju gegnum
háskólanám, í starf og í
hjónaband.
Ég lagði mikinn metnað í
að búa fjölskyldunni fallegt
heimili. Til að aðrir fengju
að njóta þess með okkur
bauð ég gjarnan fólki heim
um helgar. Auðvitað var
þetta ekki til annars en að
veita mér afsökun til að
drekka. Matarboð, bóka-
spjall, rauðvíns- og ostaboð
voru meðal þeirra sam-
kvæma sem ég hélt og fljót-
lega fékk ég orð á mig fyrir
að vera gestrisin og
skemmtileg heim að sækja.
Sjálf var ég meira og minna
drukkin í þessum boðum og
fæst þeirra man ég frá upp-
hafi til enda.
Það kom að því að ég átti
sjaldnast nóg áfengi heima
til að það nægði mér. Þá fór
ég að sækja í að fara út þeg-
ar birgðir mínar voru búnar.
Maðurinn minn kom með til
að byrja með en var oftast
kominn heim á undan mér.
Ég skilaði mér undir morg-
un eða eyddi nóttinni hjá
vinum. Svo kom að því að
ég vaknaði upp í einhverju
rúmi hjá ókunnum karl-
manni. Það var geysilegt
áfall og ég lofaði sjálfri mér
að hætta að drekka. Ég stóð
við það loforð í tvær helgar
en síðan var ég byrjuð aftur.
Stuttu síðar endurtók sagan
sig, ég vaknaði á ókunnug-
um stað með einhverjum
sem ég hafði aldrei augum
litið áður. Fyllibyttan sem
fór með viðkomandi heim,
var þá eins og nú fjarri því
að vera lík mér. Ég var feim-
in og hlédræg, alls engin
daðurdrós og sóttist svo
sannarlega ekki eftir
skyndikynnum.
Maðurinn minn þoldi
þetta auðvitað ekki lengi og
hann krafðist skilnaðar. Síð-
an þá hef ég búið með all-
mörgum alkóhólistum og á
tvö börn. Pabbi og mamma
hafa meira og minna séð um
þau bæði og fengu forræði
þeirra dæmt af mér eftir að
framkoma mín í sólarlanda-
ferð gekk fram af þeim. Ég
fór með börnin til Spánar en
var svo drukkin að aðrir í
ferðinni sáu um algjörlega
um börnin mín í viku. Farar-
stjórarnir létu þá senda þau
heim að undirlagi foreldra
minna en ég drakk í tvær
vikur í viðbót til að drekkja
sorg minni yfir að börnin
höfðu verið tekin af mér.
Börnin mín eru orðin
stálpuð og heimsækja mig
sjaldan. Ég
Lesandi segir Steingerði Steinarsdóttur sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með okkur? Er eitthvað sem hefur haft mikil áhrif á þig, jafnvel breytt lífi
þínu? Þér er velkomið að skrifa eða hringja til okkar. Við gætum fyllstu nafnleyndar.
hef ekki haldið vinnu lengur
en nokkrar vikur í fjölda-
mörg ár og ég á engar eignir.
I fyrravor fór ég í mína
fimmtu meðferð og hef ver-
ið edrú í rúma átta mánuði.
Ég er dugleg að sækja AA-
fundi og tel að í þetta sinn
sé að duga eða drepast. Ég
hef kynnst mikilli grimmd
og mannlegri niðurlægingu
og þess vegna hafði greinin í
Vikunni svo sterk áhrif á
mig en ég Vorkenni ekki
sjálfri mér. Líf mitt hefur
verið erfitt og litað af þeim
sjúkdómi sem ég hef barist
við megnið af ævinni. Ég læt
hér eftir hverjum degi nægja
sína þjáningu.
HeimilisfangiO er: Viknn
„Lífsreynslusaga“, Seljavegur 2,
101 Keykjavík,
Nctfang: vikan@frmli.is