Vikan - 07.09.1999, Side 44

Framhaldssaga
Leyndarmálið
2. KAFLI
Kaiser gekk
meðfram veð-
urbörðnum
húsunum nið-
ur að höfn-
inni. Þar niður frá ríkti
þögnin sem var dæmigerð
fyrir eyjuna þegar ferða-
mannatíminn var liðinn.
Napur vindurinn minnti á að
veturinn var ekki langt und-
an. Hann velti því fyrir sér
hversu langan tíma það tæki
að gera við skútuna. Hann
yrði að vera kominn til baka
til Noank fyrir 15. október
ef hann vildi koma henni í
hús yfir veturinn.
Hann gekk út á bryggj-
una. Það kom honum ekki á
óvart þegar hann sá að ekk-
ert var farið að hreyfa við
skútunni. Eyjarskeggjar
höfðu sitt eigið tímaskyn. Ef
hann kvartaði yrði honum
sagt að hann gæti farið eitt-
hvað annað ef hann væri óá-
nægður með þjónustuna.
Vandamálið var bara það að
þetta var eini staðurinn á
allri eyjunni þar sem hægt
var að fá gert við skútuna.
Kaiser skimaði eftir Hank,
manninum sem ætlaði að
annast viðgerðina, en hann
var hvergi sjáanlegur. Hann
kom auga á tvo stráka sem
voru að veiða á bryggjunni.
Hvað eruð þið að veiða
strákar? spurði hann.
Ál.
Hvað ætlið þið að gera við
hann?
Selja frú Gladwyn hann,
svaraði sá yngri.
Og hvað gerir frú Glad-
wyn við álinn?
Strákarnir grettu sig. Hún
borðar hann!
Oj bara, sagði Kaiser og
strákarnir hlógu.
Kaiser leit í kringum sig.
Hank hlaut að vera þarna
einhvers staðar. í því kom
hann auga á Christian
Ferrare við bryggjusporð-
inn. Hann stóð og horði á
strákana sem voru að landa
enn einum álnum.
Kaiser vinkaði til Christi-
ans en hann hreyfði sig ekki.
Komdu og sjáðu! kallaði
Kaiser til hans. Christian
hikaði en svo stóðst hann
ekki freistinguna og kom
hlaupandi til þeirra. Finnst
þér þetta ekki ljótur fiskur?
spurði Kaiser.
Christian kinkaði kolli.
Hefur þú gaman af því að
veiða? spurði Kaiser.
Eg hef aldrei prófað það,
hvíslaði Christian. Julian
segir að það sé asnalegur
leikur.
Hver er Julian? spurði
Kaiser þótt hann vissi það
mætavel.
Hann er pabbi minn.
Christian leit upp og það var
eins og hann uppgötvaði að
hann væri á bannsvæði.
Hann ætlaði að fara að
hlaupa í burtu en hikaði
þegar einhver sagði reiði-
lega: Hvar hefur þú verið?
Kaiser sneri sér við og
virti fyrir sér konuna sem
kom gangandi á móti þeim.
Hún leit út fyrir að vera um
fimmtugt og hann gat sér
þess til að þetta væri Elise
Ferrare.
Elise þreif í handlegginn
á Christian. Þú stakkst mig
af! sagði hún án þess svo
mikið sem að virða Kaiser
viðlits. Eg er öskureið út í
þig!
Það gerðist nú ekkert al-
varlegt, sagði Kaiser létti-
lega. Hann langaði bara til
þess að sjá álana. Hann ætl-
aði að fara að kynna sig en
Elise teymdi Christian í
burtu. Christian kom auga á
mömmu sína sem beið
þeirra. Hann reif sig lausan
frá frænku sinni og hljóp til
hennar. Kaiser sá að
Francesca var um þrítugt,
ekki eins ung og hann hafði
fyrst haldið, en hún var
ótrúlega falleg.
Kaiser gekk í áttina til
hennar og eitt augnablik
horfðust þau í augu. Komdu
Francesca, sagði Elise, og
svo hvarf þetta furðulega
tríó í áttina að miðbænum.
Morguninn eftir spjallaði
hann við Fred úti í garði.
Fred, sem venjulega var
mjög þögull maður, hafði
óvenju mikið til málanna að
leggja þegar talið barst að
Ferrare-fjölskyldunni. Sím-
inn þeirra var bilaður morg-
uninn sem stjúpfaðir
Francescu kom hingað,
sagði hann. Þegar hann fékk
hjartaáfallið kom ráðskonan
þeirra hingað til þess að
hringja á sjúkrabíl. Það var
áður en gaddavírsgirðingin
var sett upp.
Hann benti Kaiser á vír-
inn sem var strengdur ofan á
steinveggnum á milli garð-
anna. Hver setti upp þessa
girðingu? spurði Kaiser.
Julian Ferrare. Girðingin
nær niður á ströndina og út í
sjó. Ekki hef ég hugmynd
um hvort henni er ætlað að
halda fólki inni eða úti.
Meðan ráðskonan var að
hringja fór ég yfir til þeirra
til þess að athuga hvort ég
gæti eitthvað aðstoðað þau.
Hann þagnaði og var
greinilega miður sín. Eg
þekki Franciscu ekki vel, en
hún var alltaf mjög indæl í
viðmóti og var börnunum
sínum einstaklega góð móð-
ir. En þennan dag ... Hann
hristi höfuðið. Þú hefðir átt
að sjá svipinn á andliti henn-
ar. Það var hræðilegt að sjá
hana! Hún kraup við hliðina
á stjúpföður sínum og sagði
ekki orð. Það kom mér ekki
á óvart þegar ég heyrði að
hún hefði reynt að fremja
sjálfsmorð.
Hann leit á Kaiser. Þú ert
menntaður maður, sagði
hann. Heldur þú að þeir sem
reyna að fremja sjálfsmorð
séu endilega geðveikir?
Hvers vegna spyrðu?
sagði Kaiser undrandi.
Af því að ég hef ekki
nokkra trú á því að
Fransesca sé geðveik. Eg
held aftur á móti að hún
berjist fyrir lífi sínu.
Kaiser fór upp í risher-
bergið og kom auga á
Francescu um leið og hann
leit út um gluggann. Hún
stóð á stöndinni fyrir neðan
húsið og starði út á hafið.
Það var eitthvað svo brjóst-
umkennanlegt við hana að
44 Vikan