Vikan - 28.09.1999, Blaðsíða 31

I
l
,,Það er ekki nema sjálfsagt. Eigum við að segja næsta
mánudag klukkan ellefu?"
„Frábært. Já, og vel á minnst. Eg leyfði mér að leka
því í blöðin hversu rausnarlegur þú varst við gömlu kon-
una. Ég vona að þú hafir ekkert á móti því?"
Storkmo hafði alls ekkert á móti því. Hann raulaði
ánægður fyrir munni sér og sendi. ritarann sinn út til
þess að kaupa dagblaðið. Og mikið rétt; á forsfðunni
var mynd af honum og í myndatextanum stóð: "For-
stjóri með hjarta úr gulli." Hann var viss um að þetta
yrði til þess að viðskiptavinunum fjölgaði!
Henry Larsen og búttaða konan hans komu á
tilskildum tíma á mánudeginum. Storkmo náði
í pillu á leynilagerinn og bað hana að taka pill-
una strax. Henni svelgdist á og í smástund
stóð hún á öndinni. „Ég á alltaf í megnustu
erfiðleikum með að kyngja pillum, en mér
tókst nú samt sem áður að koma þessari
niður."
Storkmo virti hana fyrir sér fullur grun-
semda. Það var eitthvað við þessa konu
sem honum líkaði ekki. Hann hræddist
greindarlegt blikið í augunum sem horfðu á
hann gegnum stór, þykk gleraugu.
„Systir þín er semsagt líka ... of þung? Og
konurnar í megrunarklúbbnum ..."
Hann iangaði til þess að heyra hana segja eitt-
hvað. Hingað til hafði Larsen haft orðið, konan
hans hafði aðeins umlað nafnið sitt og boðið
góðan daginn lágri röddu þegar þau heilsuð-
ust.
Hún kinkaði kollí. „Já, bæði henni og öllum
hinum meðlimum klúbbbsins veitti af því að
missa fjöldann allan af kflóum."
Þessi rödd. Hún hræddi hann. En hvers
vegna? Hann ýtti þessum hugsunum frá sér og
þau ákváðu að frú Larsen og systir hennar kæmu
í meðferð næsta dag með klukkutíma millibili.
Hann tók aðeins á móti einum viðskiptavini í einu.
Það er nauðsynlegt að hafa reglu á hlutunum.
Þegar hjónin voru farin gekk Storkmo að gluggan-
um að horfði á þau setjast inn í bílinn. Af handapatinu
að dæma var hún ekki
lengur þögul. En
amfetamín
nú einu
sinni örvandi
áhrif...
Hann hafði rétt
fyrir sér. I bílnum var
hún óstöðvandi meðan hún
að klæða sig úr dulargerf-
inu. „Hérna er hún," sagði hún og
opnaði lófann þar sem hún hafði
falið pilluna sem hún hafði látist
gleypa. „En við verðum að komast yfir fleiri pillur
áður en við getum gert eitthvað í málinu."
Berit Horn leit á Eyvind Svendsen, sambýlis-
mann sinn, og hann kinkaði kolli.
„Já, við verðum að halda okkur við áætlunina
og senda „systur þína" og einhverjar fleiri
konur til hans."
Berit brosti. „Úff, ég er að drepast
úr hita í öllum þessum fötum. Það
var nógu erfitt að að leika gamla
konu sem lét stela af sér veskinu
sínu en það er sýnu verra að
þurfa að stoppa mig svona upp
„Hvað leggur maður ekki á
sig fyrir gott málefni," svaraði
Eyvindur.
„ ...en þegar okkur hefur tek-
ist að kúga út úr honum dágóða
fjárupphæð, til þess að gefa svelt-
andi fólki í þriðja heiminum, þá
kærum við hann til lögreglunnar.
Sammála?"
„Það er það sem við ákváðum að
gera." Eyvindur leit á hana. Hann
þekkti sitt heimafólk og vissi að hjá
konunni hans gekk málstaðurinn
fyrir öllu.
„Ég hef það samt á tilfinn-
ingunni að áætlunin eigi ekki
eftir að ganga upp," sagði hún
lágum rómi.
Anna, ritari Storkmos, virti
hann fyrir sér með haturs-
glampa í augum. Hann lá með
höfuðið á skrifborðinu og hand-
leggirnir hengu máttlausir með
hliðunum. „Ég vona að þér hafi
þótt kaffið gott," hvæsti hún.
„Jafnvel þótt það hafi verið að-
eins sterkara en venjulega."
Ekkert svar barst frá Storkmo
sem aldrei framar kæmi til með
að segja eitt einasta orð. Troðfull-
ur af amfetamíni hafði hann
bankað upp á hjá Lykla-Pétri.
Anna, sem hafði fengið meira
en nóg af svikamyllu hans,
brosti og hrósaði sér í hugan-
um fyrir að hafa tekist að
yfir fullt glas af pillun-
höfðu komið
að tilætluðum og góðum
notum.