Vikan - 28.09.1999, Blaðsíða 18

-

wm
iÆ
kiðlingum i niepaisKn
vr
epal er fátækt
land í Himalaja-
fjallgarðinum.
Það státar með-
al annars af
hæsta fjalli
heims og er vin-
sælt meðal fjall-
gongumanna. En venjulegir
skussar sem ekki klífa fjöll
geta líka notið ferðar þang-
að því að Nepal býður upp
á fjölskrúðugt jurta- og
dýralíf, iðandi mannlíf í döl-
um og bæjum, stórbrotna
náttúru og áhugaverða
minjagripi. Ferðir um
þrönga vegarslóða Himala-
jafjalla eru hins vegar ekki
hættulausar, jafnvel ekki á
þjóðvegi eitt. Best er að fá
far með litlum ferðamanna-
rútum en ef það tekst ekki
eru almenningsvagnar ódýr
kostur. I besta falli má kalla
slíka ferð eftirminnilega
reynslu, í versta falli
martröð og lífshættu og ég
færi ekki ótilneydd aftur í
almenningsvagni milli bæja í
Nepal.
En þetta vissi ég ekki,
daginn sem ég keypti slíkan
miða fyrir 206 km leið frá
þjóðgarði við rætur fjall-
anna upp að vatni og útsýn-
issvæði þaðan sem greina
mátti Everest á góðum degi.
Miðann keypti ég með góð-
um fyrirvara og bókaði sæti.
Farardaginn fékk ég far
með uxakerru að þjóðvegin-
um og beið þar í gráu morg-
unmistri eftir vagninum í
hópi nokkurra ferðamanna
á sama róli. Við höfðum
beðið rúma klukkustund
þegar hann kom skröltandi.
Þetta var gamall, blár lang-
ferðabíll með brotnar rúður
og rifin, rykug sæti. Sætin
voru í þokkabót allt of fá og
þó þetta væri snemma morg-
uns voru engin sæti laus.
Þeir hugrökkustu klifruðu
upp á farangursgrindina á
þaki bílsins og komu sér fyr-
ir innan um bakpoka, kassa
og kistla. Mér var hins veg-
ar nógu meinilla við að
þurfa að aka þrönga vegar-