Vikan - 09.11.1999, Qupperneq 47

Eftir Barböru Cartland. Þórunn Stefánsdóttir þýddi.
til þess að finna leið út úr
þessum vandræðum og þú
verður, ég endurtek, þú
verður að gera nákvæmlega
eins og ég segi, Hermione.
Hún leit upp. Ég ... ég skal
reyna.
Það var einmitt þetta sem
ég vildi heyra, sagði hann.
Og vil ég líka að þú lofir
mér því að vera hugrökk.
Hann endurtók það sem
hann sagði, hægt og rólega,
eins og hann væri að tala við
lítið barn. Hún yrði að láta
sem hún væri algjörlega
saklaus og um fram allt
yrði hún að sýnast glöð
og áhyggjulaus. Hún
mátti ekki, eitt andar-
tak, láta nokkurn
finna að henni liði
illa.
Hvernig ... get ég
gert það? spurði
Hermione, þegar ég
bíð... dauðhrædd
eftir því að Georg
korni heim?
Þú neyðist til þess
að leika hlutverkið
til enda, sagði her-
toginn rólega.
Reyndu að standa þig
eins vel og þú gerðir
þegar þú stóðst á svið-
inu í Drury Lane fyrir
framan fjölda áhorfenda.
Hann endurtók einu sinni
enn hvað hún ætti að gera.
Svo sagði hann: I fyrramálið
mun ég fara í útreiðatúr í
lystigarðinum og láta sem ég
hitti þig þar fyrir tilviljun.
Þar mun ég segja þér nánar
frá fyrirætlunum mínum.
Utreiðatúr... í lystigarðin-
um? endurtók Hermoine,
svolítið heimskulega að
honum fannst. Hvers vegna
... ættum við að gera það?
Til þess að þeir sem við
mætum þar sjái að þú hafir
engar áhyggjur.
spurði Hermione.
Það er einmitt það sem þú
alls ekki mátt gera, svaraði
hertoginn.
Hvernig ... get ég hætt að
gráta’? ’
Þú verður að hætta að
gráta, sagði hertoginn
ákveðinn. Þú neyðist til þess
að leika hlutverk þitt á mjög
sannfærandi hátt.
Hvaða hlutverk?
Hún var brjóstumkennan-
leg og hann hugsaði með sér
að hún liti út fyrir að vera
kornung og bjargarlaus y
jafnvel þótt hún væri tyu-
ugu og fimm ára. /
Það var blíða^Þmigum
hans þegar hann sagði:
Við eraidítípu og við
-verðum að finna leið
til þess að koma okk-
ur úr henni.
ekki nokkra lifandi sálu.
Hermione hlustaði.
Þegar hann lauk máli sínu
sagði hún æst.
Ég var búin að gleyma ...
4ggleymdi að segja þér frá
þvi aðæg ... ég mun alls ekki
verða grafin úti á
landi! Geþrg
... ætlar
að
faray
giftast mér!
Hertoganum leið eins og
hann hefði gengið inn í völ-
undarhús og gæti ekki fund-
ið leiðina út aftur. Svo sagði
hann við sjálfan sig að hann
yrði að halda ró sinni gagn-
vart Hermione, sem
var skelfingu
lostin.
Hún
hafði
aftur falið
andlit sitt við
öxl hans og grét sár-
an. Hann hélt utan um hana
og reyndi að finna leið til
þess að brjótast undan
veggjunum sem þrengdu að
honum. Honum tókst að
segja rólega: Við neyðumst
Hvernig? spurði
hún.
Fyrst og fremst
verður þú að láta
sem þú sért alsak-
laus. Er það skilið?
Þegar eiginmaður
þinn kemur heim
verður þú að látast
vera dolfallin yfir því
að hann trúi þessu á
þig þegar hann veit
hversu mikið þú elskar
hann.
En ég elska hann ekki!
hvíslaði Hermione. Ég elska
... þig.
Augu hennar fylltust aftur
tárum sem streymdu niður
kinnar hennar.
Og ég elska þig, sagði her-
toginn. En ástin kemur að
litlu gagni ef maðurinn þinn
er ákveðinn í því að drepa
mig. Ég veit að þú getur
ekki hugsað þér að missa af
öllum dansleikjunum og
veislunum og vera grafin
upp í sveit þar sem þú hittir
fram
Hertoginn
stífnaði upp. Segir
hann það?
Dawkins skrifaði það í
bréfi sínu og ... ég þorði ekki
að segja þér frá því.. en ef
þú deyrð, og ég sit eftir sem
fráskilin kona, þá vill enginn