Vikan - 23.11.1999, Blaðsíða 57

Ég faðmaði hana að mér og
sagði henni að nú væri kom-
ið að spjallstund hjá okkur.
Hún sleit sig frá mér og fékk
sér sígarettu, konan sem
hafði aldrei reykt!
Á andliti hennar brá fyrir
hörkusvip sem ég þekkti
ekki og hún tilkynnti mér að
hennar líf væri hennar
einkamál og mér væri fjand-
ans nær að hugsa um mitt
eigið. Ég gekk í burtu. Ég
gat ekki tekið ábyrgð á lífi
Önnu, hún varð að sjá um
það sjálf. Börnin hennar
voru ekki heima og engin
merki um veru þeirra þar.
Ég komst að því seinna að
þau voru með pabba sínum
og nýju konunni í fríi á sól-
arströnd. Ég var gjörsam-
lega miður mín yfir ástand-
inu á vinkonu minni en
fannst ég ekki geta gert neitt
frekar. Hún yrði að taka
næsta skref.
Þetta sama kvöld hringdi
kunningjakona mín sem
hafði nú aldeilis fréttir að
færa. Hún hafði frétt að
Anna væri farin að stunda
símasex. Hún vildi einungis
fá staðfestingu hjá mér. Ég
varð orðlaus. I fyrsta lagi
yfir fréttunum og öðru lagi
dónaskapnum í þessari
ágætu kunningjakonu minni.
Ég tilkynnti henni að þetta
kæmi henni ekki við og bað
hana að hætta að leika
fréttamann.
Ég dreif mig aftur af stað til
Önnu og nú skyldi hún ekki
komast upp með neitt múð-
ur. Á rúminu sat Anna út-
grátin. Ég sagði henni þá
hvað ég hefði frétt. Ég vissi
að það væri eitthvað grun-
samlegt á seyði, lifnaðar-
hættir hennar væru töluvert
ólíkir því sem ég þekkti og
teldi ég mig þekkja hana vel.
Áður en ég vissi af fleygði
hún sér í fangið á mér eins
og smábarn. Hún sagði að
skilnaðurinn hefði rústað lífi
hennar. Hún vildi helst
deyja því skömmin væri svo
mikil. Börnin hefðu hindrað
það að hún fremdi sjálfs-
morð. Fyrir utan alla
skömmina þá þyldi hún ekki
að eiga ekki neina peninga
lengur. Launin sem hún
fengi fyrir hefðbundna
vinnu hrykkju ekki fyrir út-
gjöldunum. Hennar lífsstíll
væri bara annar og hún
þyrfti að hafa mikið fé á
milli handanna. I öngum
sínum fór hún að ræða þetta
við vinnufélaga sinn sem
hafði bent henni á hversu
auðvelt væri að vinna sér
inn miklar fjárhæðir á stutt-
um tíma. Það eina sem hún
þyrfti að gera væri að vera
sexí í síma. Sjálfsmyndin var
í rúst og því ekki að prófa
slíkt? Áður en hún vissi af
var hún komin í hörku-
vinnu. Hún gætti þess vel að
börnin væru ekki heima en
upp á síðkastið hefðu málin
flækst mikið þegar við-
skiptavinahópurinn fór
stækkandi.
Símasexið jók sjálfs-
traustið
Ég skalf og nötraði á meðan
ég hlustaði á játningar
Önnu. Af öllum lifandi
mannverum trúði ég Önnu
síst til að stunda þennan
iðnað. Ég gekk hart að
henni og spurði margra
spurninga. Ég kveið því að
heyra svarið þegar ég spurði
hvort hún væri farin að
stunda vændi. Hún þvertók
fyrir að hafa selt líkama
sinn, einungis röddina og sál
sína. Hins vegar væri mikill
þrýstingur á hana að stunda
vændi. Hún væri farin að
nota vín og alls kyns deyfilyf
Lesandi segir
Margréti V.
Helgadóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni meö
okkur? Er eitthvaö sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er velkom-
til að halda sér gangandi og
farin að reykja eins og
strompur. Við ræddum mál-
in fram á rauða nótt.
Anna var ákveðin í að hætta
strax í símasexinu og taka
sig saman í andlitinu. Ég
hjálpaði henni að
komast að hjá sál-
fræðingi og fljótlega
fór ég að þekkja mína
gömlu vinkonu aftur.
Þegar hún fór að vera
tilbúin að ræða málin
kom í ljós að hjóna-
bandið hafði ekki
verið eins yndislegt
og það leit út fyrir að
vera. Hennar fyrrver-
andi hafði niðurlægt
hana í gríð og erg og
þá sérstaklega á kyn-
ferðislegum nótum.
Sjálfstraustið var í
molum og hún gat
engan veginn litið á
sig sem aðlaðandi
konu. Seinna viður-
kenndi hún að síma-
sexið hefði gefið henni
ákveðið sjálfstraust. Þar
fann hún að hún gat enn
komið mönnum til en þegar
hún fór að hugsa um á
hvaða forsendum, helltist
þunglyndið yfir hana.
Áfengi og deyfilyf voru
plásturinn og því var hún
föst í vítahring. Hún óttaðist
það mest hvað annað fólk
myndi segja og eins og með
svo margt annað fréttist
þetta um leið. Margar svo-
kallaðra vinkvenna hennar
hneyksluðust á að slík kona
skyldi leggjast svo lágt og
kjaftakerlingarnar fengu svo
sannarlega nóg af efni til að
smjatta á. Anna kom mér á
óvart í öllum kjaftagang-
inum, hún lét hann ekki slá
sig út af laginu. Mér fannst
eins og hún hefði skyndilega
öðlast styrk við mótlætið.
Börnin hennar komu til
landsins fljótlega eftir upp-
gjörið okkar og hún fékk
frænku sína til að hafa þau á
meðan hún var að komast
yfir erfiðasta hjallann. Hún
var með gífurlega mikið
samviskubit þeirra vegna og
vonar í lengstu lög að þau
muni aldrei komast að því
hvaða aukavinnu mamma
þeirra stundaði á tímabili.
Ég hef aldrei hneykslast á
athæfi hennar, mér finnst
það bara sorglegt að hún
hafi þurft að sökkva svona
djúpt áður en hún var tilbú-
in að leita sér hjálpar. I dag
er hún sterkari en nokkru
sinni áður. Hún vildi segja
sögu sína, öðrum konum til
varnaðar, því þessi heimur
getur verið freistandi en
hann er hættulegur.
iö aö skrifa eöa hringja til okk-
ar. Við gætum fyllstu nafnleyndar.
Hcimilisfangiö cr: Vikan
- „Lífsrcynslusaga“, Seljavcgur 2,
101 Rcykjavík,
Nctfang: vikan@frodi.is