Vikan - 23.11.1999, Blaðsíða 6

Söngvaskáldið sæla
Tfr
Mfi
Hörður Torfason er mennt
aður leikari þrátt fyrir að
iiafa lifibrauð sitt af Ijóða
gerð og söng. Hann stend
ur nú á tímamótum. Nær
þrjátíu ár eru liðin frá því
að hann gaf út sinn fyrsta
geisladisk og bráðlega
kemur út geisladiskur sem
er númer 0019 í útgáfuröð
inni. Margir tala um hann
sem fyrsta hommann á ís
landi þar sem hann hefur
aldrei farið leynt með kyn
hneigð sína og var sá sem
rauf þagnarmúrinn um þau
mál. Það finnst Herði ákaf
lega fyndið viðhorf. Þeir
sem þekkja til kappans sjá
að þar er hamingjusamur
maður á ferð, hann hefur
fundið frið í sálinni og ást
ina í lífi sínu.
n
j
Hörður á þrjátíu
ára útskriftaraf-
mæli frá Leik-
listarskóla
Pjóðleikhússins
vorið 2000. í fyrstu var nóg að
gera í leiklistinni, atvinnutil-
boðin streymdu inn. Hann lék
á sviði, í kvikmyndum og starf-
aði sem fyrirsæta.
Af hverju ákvaðstu að verða
leikari?
„Ég hafði alltaf verið virkur í
leiklist frá því ég var smá-
krakki. Ég var að semja og setja
upp leikrit og fannst mjög gam-
an að fá annað fólk til að
skemmta t.d. með spurninga-
og söngvakeppnum. Jú, og að
skemmta því sjálfur. Þetta bjó
sterkt í mér, ég hef alltaf haft
svo gaman af þessu, sérstaklega
að semja lög og texta og byrjaði
ungur á slíkri iðju.
Ég útskrifaðist frá verslunar-
deild í framhaldsskóla og
þvældist um landið í nokkur ár.
Ég endaði á að starfa í verslun
og fékk tilboð um að gerast
verslunarstjóri aðeins 21 árs
gamall. Ég tók mér viku til að
hugsa mig um. Ég varð að velja
á milli þess að verða verslunar-
maður, sem þýddi að ég þyrfti
að setja upp ákveðinn „front".
Að laga mig að kröfum mark-
aðarins eins og það kallast í við-
skiptaheiminum. Hinn kostur-
inn var að fylgja draumum mín-
um og fara út í óvissuna, þ.e. í
leiklistina og því sem henni
fylgdi. Ég ákvað að ganga veg
óvissunar og dreif mig því í
leiklistarnámið. Ég vissi það þá
og ég veit það núna að þetta
var rétt ákvörðun. Ég fór í fjög-
urra ára leiklistarnám og út-
skrifaðist í maí 1970. Strax dag-
inn eftir útskrift byrjuðu upp-
tökur á fyrstu plötunni minni.
Ég lék á sviði í tvö ár eftir að ég
útskrifaðist. Ég ætlaði mér ekki
að verða leikari, ég hafði alltaf
stefnt að því að verða leikstjóri.
A meðan ég var í leiklistarnámi
fann ég fyrir ofsóknum vegna
kynhneigðar minnar. Mér var
ekki leyft að starfa sem lista-
maður utan veggja skólans. Það
var sífellt verið að hnýta í mig.
A þessum tíma bjó í mér óró-
leiki því ég fann að ég var öðru-
vísi en aðrir. Ég áttaði mig samt
ekki á því hvernig ég átti að
taka á þessu. Mig skorti fyrir-
mynd. Hvergi gat ég fengið
upplýsingar um slíkar tilfinn-
ingar. Þær upplýsingar sem ég
gat nálgast um homma voru
þær að það átti helst að drepa
svoleiðis ógeð.
A þessum tíma reyndi ég að
ræða mín mál við þá sem voru í
kringum mig. Fólk yppti öxlum
þegar ræddi þessi mál. Það gat
ekki verið að ég, svona sætur
ungur maður, væri hommi. Það
voru bara gömlu karlarnir sem
voru hommar. Þegar ég fór að
kynnast hommum í Reykjavík.
A þessum tíma er óhætt að
segja að það hafi ekki verið
glæsilegar fyrirmyndir. Flestir
þeirra voru í mikilli óreglu. Alls
staðar voru veggir og enginn
vissi neitt um þessi mál svo að
vit væri í. A báða bóga ríkti fyr-
irlitning. Annars vegar fólk sem
hafði þekkingu sína um slík mál
frá kirkjunni eða eigin kenning-
arsmiðju og hinsvegar hommar
sem voru bitrir og einangraðir.11
Ofsóttur í
Þjóðleikhúsinu
Ég sagði upp í Þjóðleikhús-
inu árið 1972. Á mér brunnu
miklar ofsóknir. Á meðan ég
lék þar var alltaf verið að hnýta