Vikan - 30.11.1999, Blaðsíða 26

STIMPLAÐUR FYRIR LÍFSTÍD
Eyvindur var einn
þeirra fyrstu sem ég
kynntist þegar ég fór til
náms í háskóla erlend-
is. Hann bjó í næsta
herbergi við mig á
heimavistinni og ég
verð að viðurkenna að
ég varð hrifinn af hon-
um frá fyrsta degi.
Hann var ekki aðeins
skemmtilegur, heidur
var hann einnig hávax-
inn og myndarlegur og
hafði þau fallegustu
augu sem ég hafði
nokkru sinni séð.
n ég áttaði mig
fljótlega á því að
hann leit ein-
göngu á mig sem
góða vinkonu og ég sætti
mig við það að ekkert
myndi þýða fyrir mig að láta
mig dreyma rómantíska
dagdrauma um okkur tvö.
Við urðum hins vegar
óaðskiljanlegir vinir. Okkur
leiddist báðum að borða
einum og á hverjum degi
elduðum við okkur eitthvað
saman. Hann hjálpaði mér
einnig með stærðfræðina,
sem aldrei hafði verið mín
sterka hlið, þannig að það er
óhætt að segja að við höfum
varið miklum tíma saman og
okkur leið sérstaklega vel í
návist hvors annars.
Mér leið vel í skólanum
og það var ekki síst Eyvindi
að þakka. Hann var á loka-
ári og í gegnum hann eign-
aðist ég fljótlega góða vini.
Það var mikið um skemmt-
anahald eins og gengur og
gerist þar sem ungt fólk býr
saman. Alltaf var eitthvað
að gerast og aldrei leið sú
helgi að ekki væri einhver
sem byði í partí.
Það var einmitt á einu
slíku kvöldi sem hræðilegur
og örlagaríkur atburður átti
sér stað.
Ég hafði drukkið óvenju-
mikið þetta kvöld og farið
snemma heim að sofa.
Næsta morgun vaknaði ég
við það að einhver bankaði
á dyrnar. Ég var ennþá hálf-
sofandi þegar ég opnaði fyr-
ir Systu, vinkonu minni, sem
lá mikið á hjarta.
Ertu búin að heyra þetta
með Eyvind? Var það fyrsta
sem hún sagði.
Ég glaðvaknaði á svip-
stundu. Hafði eitthvað kom-
ið fyrir Eyvind? Það fyrsta
sem mér datt í hug var að
hann hefði lent í bílslysi en
Systa leiddi mig fljótlega í
allan sannleikann um málið.
Allir höfðu verið óvenju-
drukknir í partíinu og sjálf
sagðist Systa hafa verið svo
drukkin að hún myndi ekki
allt sem gerst hafði um
kvöldið. En henni hafði
skilist að Metta, ein skóla-
systra okkar, hefði gengið á
eftir Eyvindi með grasið í
skónum allt kvöldið. And-
rés, kærasti Mettu, hafði
ekki komi í partíið; þau
höfðu rifist heiftarlega fyrr
um daginn. Þegar liðið var á
nóttu hafði Eyvindur sagt
Systu að hann ætlaði heim
með Mettu, hún hafði boðið
honum heim með sér til þess
að fá eitthvað í svanginn, og
rétt á eftir höfðu þau farið.
Nokkru seinna hafði Andrés
komið og spurt um Mettu
og einhver hafði sagt honum
að hún væri farin heim.
Hann hafði ákveðið að fara
til hennar og hafði rétt náð
heim til hennar í tæka tíð til
þess að koma í veg fyrir að
Eyvindur nauðgaði Mettu!
Þetta var það sem þau
Andrés og Metta héldu
fram.
Ég átti ákaflega bágt með
að trúa þessu. Þetta líktist
ekki þeim Eyvindi sem ég
þekkti, ég var fullviss um
það að hann gæti ekki gert
flugu mein. Hann hafði
heldur aldrei sýnt Mettu
nokkurn minnsta áhuga.
Eftir að ég hafði jafnað mig
svolítið ákvað ég að fara til
Eyvindar og heyra hans út-
gáfu af því sem gerst hafði.
Eyvindur var mjög miður
sín og var greinilega feginn
að sjá mig. Hann sagði mér
hvað hafði gerst og það kom
engan veginn heim og sam-
an við útgáfu þeirra Andrés-
ar og Mettu.
Metta hafði byrjað að
reyna við hann um leið og
þau voru komin inn úr dyr-
unum. Hann sagðist hafa
verið drukkinn og viður-
kenndi að hann hefði ekkert
gert til þess að reyna að
stoppa hana þrátt fyrir að
hann vissi að hún væri með
Andrési. Hann hafði ekki
heyrt þegar Andrés kom inn
og vissi ekki fyrr en Metta
sleit sig lausa frá honum og
kallaði á hjálp.
Ég gat lesið úr augum
hans hversu mikið honum
var í mun að ég tryði honum
og svo sannarlega gerði ég
það. En ég var líklega sú
eina. Fiskisagan flaug um
skólann og heimavistina og
eftir nokkra daga vissu allir í
skólanum hver hann var
þessi Eyvindur og hvað
hann átti að hafa gert. Fyrst
sagðist Metta ætla að kæra
hann fyrir nauðgunartilraun
en sagðist svo ekki treysta
sér til þess að ganga í gegn-
um erfið réttarhöld og hætti
við kæruna.
Hún notaði samt hvert
tækifæri til þess að tala um
hversu hræðileg reynsla
þetta hefði verið og hversu
dauðhrædd hún væri við Ey-
vind. Smátt og smátt sneru
allir baki við honum. Eng-
inn talaði við hann, nema til
þess að lauma að honum
einhverjum ónotum. Óvildin
gekk jafnvel svo langt að
eina nóttina komu vinir
Mettu í heimsókn og lúsk-
uðu illa á honum.
Meira að segja ég brást
honum. Þrátt fyrir að ég
tryði honum var ég ekki
nógu sterk til þess að viður-
kenna það þegar ég var inn-
an um skólafélaga okkar.
Það var auðveldara að fylgja
straumnum. Þar fyrir utan
gat ég heldur ekki verið
hundrað prósent viss...
Eyvindur hélt áfram í
skólanum þótt lífið þar inn-
an veggja hljóti að hafa ver-
ið honum algjör martröð.
Hann varð að ljúka vetrin-
um til þess að útskrifast úr
skólanum. Hann mætti ekki
í marga fyrirlestra og reyndi
að koma sér í burtu áður en
26 Vikan