Vikan - 30.11.1999, Blaðsíða 27

þeim lauk. Eftir það sat
hann einn í herberginu sínu.
Það fer hrollur um mig þeg-
ar ég hugsa um hvernig hon-
um hlýtur að hafa liðið.
Þegar ég dag nokkurn
kom heim úr skólanum stóð
sjúkrabíll fyrir utan heima-
vistina. Ég kom auga á Ey-
vind meðvitundarlausan á
sjúkrabörunum og sá á eftir
sjúkrabílnum þjóta í burtu
með blikkandi sírenur.
Brátt var það á allra vör-
um að Eyvindur hefði reynt
að fremja sjálfsmorð með
því að taka inn stóran
skammt af svefnlyfjum. Sem
betur fer hafði hann hringt í
vin sinn áður en það var um
seinan. Vinur hans hafði
heyrt að ekki var allt með
felldu og flýtt sér að hringja
á sjúkrabíl.
Um kvöldið söfnuðumst
við saman í setustofunni og
auðvitað var ekki um annað
talað. Ennþá vissum við
ekki hvort Eyvindur var lífs
eða liðinn. Skyndilega fór
besta vinkona Mettu að
gráta. „Ég get ekki þagað
lengur," sagði hún.
„Metta skrökvaði og
setti þetta allt saman
á svið. Hún var svo
hrædd um að Andrés
segði henni upp ef
hann kæmist að því að hún
hefði haldið framhjá honum
með Eyvindi."
Nú snerist dæmið við. Nú
var það Metta sem hafði alla
á móti sér og stuttu seinna
hætti hún í skólanum. Sem
betur fer tókst læknunum að
bjarga lífi Eyvindar og allir
kepptust um að biðja hann
fyrirgefningar. Það var ekki
auðvelt, hvorki fyrir hann
né okkur hin, að láta sem
ekkert hefði gerst. Flestir
skömmuðust sín sárlega fyr-
ara að þurfa ekki að horfast
í augu við samviskubitið.
Eyvindur varð aldrei aftur
sami gamli, góði æringinn og
auðvitað hafði hann ekki
mikinn áhuga á að umgang-
ast okkur „vini" sína sem öll
höfðum brugðist honum.
Hann fór aldrei úl að
skemmta sér með okkur og
smám saman fjaraði vinátta
okkar tveggja út.
Eyvindur lauk námi um
vorið og ég hef aldrei séð
hann síðan. Ég hef haldið
sambandi við nokkra af
gömlu skólafélögunum og
fyrir nokkru fékk ég bréf frá
einni skólasystur okkar Ey-
vindar sem sagðist vera ný-
byrjuð að vinna hjá sama
Ég hafði skammast mín svo
mikið fyrir að hafa ekki
staðið við bakið á honum að
ég hafði ekki getað horfst í
augu við hann.
Það getur vel verið að
hann vilji ekkert hafa með
mig að gera en ég get ekki
séð sóma minn í öðru en að
hafa samband við hann.
Hann á alla vega skilið að
vita að enn í dag iðrast ég
þess sárlega að hafa svo illi-
lega brugðist honum.
ir að hafa brugðist Eyvindi
og okkur fannst óþægilegt
að verða á vegi hans. Sam-
viskubitið blossaði upp í
hvert sinn sem við mættum
honum og það var auðveld-
fyrirtæki og hann. „Þetta er
hræðilegt," skrifaði hún.
„Fyrsta daginn minn í vinn-
unni tók kona nokkur mig
afsíðis og sagði mér að gæta
mín á Eyvindi; hann hefði
einu sinni verið ákærður fyr-
ir kynferðislega áreitni.
Þetta mun fylgja honum allt
lífið."
Eftir að hafa lesið bréfið
ákvað ég að skrifa Eyvindi.
Nú vissi ég hvar hann var að
finna. Ég vissi líka að ég
hafði ekki gert neitt til þess
að nálgast hann aftur eftir
að hann hafði verið hvít-
þveginn af öllum ásökunum.
Lesandi segir
Þórunni
Stefánsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hef-
ur haft mikil áhrif á þig, jafn-
vei breytt lifi þínu? Þér er
velkomið að skrifa eða
hringja til okkar. Við gætum
fyllstu nafnleyndar.
Heimilisfangið er: Vikun
- „Lífsrevnslusaga", Seljavegur 2,
121 Revkjavík,
Nelfang: s ikan@froili.is