Vikan - 30.11.1999, Blaðsíða 47

Eftir Barböru Cartland. Þórunn Stefánsdóttir þjddi.
hann væri að tala við sjálfan
sig.
Hertogaynjan stóð upp frá
skrifborðinu, gekk að glugg-
anum og tók utan um son
sinn. Mér þykir þetta svo
leitt, drengur minn, sagði
hún, en þú veist að ég mun
gera allt sem í mínu valdi
stendur til þess að gera þér
þetta léttbærara.
Ég veit það mamma, og
fyrir það er ég þér þakklát-
ur, sagði hertoginn. En á
hinn bóginn langar mig alls
ekki til þess að giftast og
allra síst einhverri heimskri
skólastelpu sem ég á enga
samleið með!
Hertogaynjan andvarpaði
en sagði ekkert. Allt í einu
bölvaði hertoginn öskureið-
ur: Fjandinn hafi Wall-
ington! Hvernig dirfist hann
að hafa í hótunum við mig
og hræða konuna sína!
Satt að segja, sagði her-
togaynjan, held ég að hann
elski konuna sína og ást-
fangnir menn hafa oft litla
stjórn á sér og haga sér þess
vegna óskynsamlega.
Hún var ekki viss um að
hertoginn væri að hlusta en
hún hélt áfram: Sannleikur-
inn er sá, kæri sonur, að þú
hefur aldrei verið ástfang-
inn. Það verður ekki fyrr en
þú hefur upplifað ástina
sjálfur sem þú skilur hvað ég
er að fara.
Hún fór fram og hertog-
inn horfði undrandi á eftir
henni.
Aldrei verið ástfanginn!
Hvað í ósköpunum átti hún
við?
Hann rifjaði upp hversu
oft hann hafði orðið hug-
fanginn, já einfaldlega berg-
numinn af fallegu andliti og
vel sköpuðum líkama. Hann
hafði upplifað margar ást-
ríðufullar nætur með fögr-
um konum. Eftir slíkar næt-
ur fannst honum sem hann
gengi heim á bleiku skýi.
Aldrei verið ástfanginn?
Herra minn góður, hvaða til-
finningar hélt móðir hans að
hann bæri til Hermione? En
svo var eins og innri rödd
spyrði hann háðulega:
Mundir þú virkilega gera þig
ánægðan með að hafa hana
þér við hlið dag og nótt það
sem eftir væri ævinnar? Það
var spurning sem hann
kærði sig ekki um að svara.
Hann fór fram og gaf fyr-
irmæli um að láta aka hest-
vagninum að dyrunum.
Hann hélt áfram að leika
hlutverkið sem hann sjálfur
hafði skrifað handritið að og
ók til White's þar sem hann
snæddi hádegisverð með
þremur nánum vinum. Svo
veðjaði hann á tvo af hest-
unum sem áttu að taka þátt í
veðhlaupinu í Doncaster
síðdegis. Að lokum lá leið
hans í Bond Street þar sem
hann keypti gjöf handa
Hermione og sagði biturlega
við sjálfan sig að gjöfin sú
yrði sú síðasta sem hann
gæfi sem frjáls maður. Hann
vissi að hann yrði að velja
látlausan hlut sem eigin-
maður hennar gæti ekki not-
að sem sönnunargagn fyrir
sambandi þeirra. Hann valdi
handfang á sólhlíf. Þetta var
dýr gjöf en hann vonaði að
afbrýðisöm augu George
Wallington sæju verðmæti
hennar. Handfangið var
skreytt túrkissteinum og litl-
um demöntum. Hann velti
því fyrir sér hvort hann ætti
að láta grafa á það upphafs-
stafi hennar en komst að
þeirri niðurstöðu að það
væri líklega ekki viturlegt.
Hann lét pakka gjöfinni inn
og tók hana með sér. Því
næst hélt hann heim á leið,
sendi vagninn í burtu og tíu
mínútum seinna gekk hann
aftur í gegnum anddyrið.
Er herrann að fara út?
spurði yfirþjónninn hissa. Á
ég að láta koma með vagn-
inn?
Nei takk, svaraði hertog-
inn. Ég ætla að fara gang-
andi. Veðrið er svo gott og
ég þarf að hreyfa mig.
Það er svolítið heitt, en
herrann hefur rétt fyrir sér,
þetta er sérdeilis fallegur
dagur.
Vikan 47